Napalm Death - Apex Predator - Easy Meat

Το εξώφυλλο του καινούργιου δίσκου των Napalm Death μας έχει ωθήσει με τους φίλους μου να τον αποκαλούμε «τα Καλαμαράκια», αφού μοιάζει σαν συσκευασία με θράψαλα. Στην πραγματικότητα, βέβαια, μένει πιστό στη μηδενιστική παράδοση του grindcore και απεικονίζει εντόσθια. Έχοντας όμως ευγενή ευρωπαϊκή ματιά, απομακρύνεται με μια έξυπνη πιρουέτα από τη white trash αισθητική των Αμερικάνικων death/grind σχημάτων.

 

Το Apex Predator - Easy Meat είναι καλή δουλειά. Ναι, αδελφοί εν noise ορθότητα, πρόκειται για τον δίσκο που επιβεβαιώνει τη δεύτερη εφηβεία που περνούν οι Βρετανοί στην καριέρα τους: αν και άλμπουμ αρ. 15, τους βρίσκει σε διαολεμένα κέφια –φαίνεται άλλωστε και από τον τίτλο, αλλά και από το εσωτερικό του. 

 

Κατ' αρχήν, πάμε να εξετάσουμε το ομότιτλο, εναρκτήριο κομμάτι. Ο Blixa θα πλήρωνε για να το γράψει στις μέρες μας, καθώς πρόκειται για μια αργόσυρτη, μητροπολιτική κατάρα με industrial/tribal τύμπανα (όχι ethnic), που δημιουργούν την αίσθηση πως όπου να 'ναι θα μπει να τραγουδήσει η Diamanda Galas, κάποια σύνθεση από τον δίσκο της με τον John Paul Jones. O Mark "Barney" Greenaway, επίσης, παραδίδει μια ερμηνεία με παροιμιώδη λύσσα και απολήξεις που (σχεδόν) παραπέμπουν σε Dimmu Borgir της Abracadabra φάσης. Κι εκεί καταλαβαίνουμε ότι οι Napalm Death, ένεκα ηλικίας αφενός, αλλά κι επειδή (για όσους δεν το ξέρουν) είναι πολιτικοποιημένοι άνθρωποι με πλατιά μόρφωση –που απέχουν από τον ούγκανο χουλιγκανισμό– έγιναν, θου Κύριε, ...έντεχνοι! 

 

Δείγματα τέτοιας γραφής είχαν ασφαλώς παρουσιάσει και στο παρελθόν, αλλά εδώ έχουμε πια να κάνουμε με συνθέσεις που θα κάνουν μερικούς τουλάχιστον οπαδούς να ξύσουν το κεφάλι με απορία. Βοηθάει σε αυτό ότι πίσω από την κονσόλα βρίσκεται ο έχω-ξεχάσει-πόσα-χρόνια-συνεργάζομαι-μαζί-τους Russ Russell (στην ατζέντα τους έχει και τους Exploited, αλλά και τους Dimmu Borgir), ο οποίος προσθέτει πινελιές εδώ κι εκεί, κρατώντας όμως το κτηνώδες της μπάντας, που τόσο καλά γνωρίζει πώς να προβάλλει. Ταυτόχρονα, φροντίζει να περνάει συντεταγμένες που κάνουν τους Napalm Death δίσκους να ξεχωρίζουν από ένα απλό συνονθύλευμα riffs και blasts. Και τα καταφέρνει απόλυτα καλά. 

 

Ακούσατε παρακαλώ, για παράδειγμα, τους "Ιεράρχες" (12ο track), με τον thrash bay area αέρα στο ριφάρισμα (ή μήπως είναι χαρντ ροκ επιταχυμένο στα bpm;) και τα δεύτερα εκείνα φωνητικά που δεν ξέρεις αν είναι Cathedral ή απότοκα ηχογραφήσεων των... Gong! (παρακαλώ μην αρχίζετε να παίρνετε δραμαμίνες). Στο "What Is Past Is Prologue", πάλι, υπάρχει η καθιερωμένη αναφορά στις ρίζες της μπάντας, που δεν είναι βέβαια άλλες από το δεύτερο κύμα του πανκ στα αρχές των 1980s –έτσι για να μην ξεχνιόμαστε βρε die hard fans.

 

Τα φωνητικά τώρα είναι αυτά που ξέρετε: στο τσακ γλιτώνουν τη death metal ταμπέλα, μιας και ο Greenaway δεν κατεβάζει τον ήχο στο λαρύγγι, αλλά προτιμά σταθερά τη στοματική κοιλότητα –και ειδικότερα τη γλώσσα– για τον σχηματισμό της τελικής έκφρασης. Επανδρώνουν πάντως κατ' απόλυτο τρόπο τα σιχτιρίσματα του συγκροτήματος στο Apex Predator - Easy Meat.

 

Να την πω την αμαρτία μου –κι ας ξέρω ότι κάτι τέτοιο θα ξενερώσει τους οπαδούς των Ναπαλμιανών– αν το συγκεκριμένο άλμπουμ βρίσκεται σε περιοδεία, θα ήταν ωραίο να συνοδεύεται από ένα όμορφο εικαστικά σόου με προβολές. Πολλοί φυσικά θα έκαναν λόγο για ξεπούλημα και μόνο στην ιδέα, πρόκειται ωστόσο για δουλειά που σαφώς σηκώνει απεικονίσεις, μα και σκηνοθεσία στα φώτα.

 

Προσοχή, τέλος, γιατί έχουμε εδώ να κάνουμε με έναν από τους δίσκους που θα προκριθούν ανάμεσα στους καλύτερους του 2015. Και βάζουμε αν θέλετε και στοιχήματα περί αυτού, αν και μια ματιά στο 91% του Metacritic πιστεύω θα σας αποτρέψει από πονταρίσματα στο ενάντια.  

 

Υ.Γ.: Ότι έχει πιάνο ο δίσκος, σας το είπα;