Οι Smashing Pumpkins περιέχουν όλη τη μαγιά από την οποία παράγονται τα καλύτερα rockumetaries. Η περιρρέουσα μυθολογία που κυκλώνει κατά καιρούς την εκκεντρική φυσιογνωμία του Billy Corgan έχει καλλιεργήσει αντικρουόμενους τίτλους γύρω από το όνομά του: μεσσιανική φιγούρα του indie, rock icon των 1990s, παρηκμασμένη φιγούρα της πρώτης alternative γενιάς, αυτοκαταστροφικός «has been» και (πιο πρόσφατα) εγωπαθής ηγέτης ενός μη-συγκροτήματος.
Αλλά πριν 23 χρόνια, ο Corgan υπήρξε η ψυχή και το σώμα της πιο ελπιδοφόρας alt rock μπάντας που μόλις είχε ξεμυτίσει με ένα περίεργο ντεμπούτο, τιτλοφορούμενο Gish. Κατόπιν, με τα Siamese Dream (1993) και Mellon Collie & Τhe Infinite Sadness (1995), οι Smashing Pumpkins απογείωσαν στο σημείο ZERO την υπόθεση ροκ, με έναν όγκο δουλειάς που θα ακούγεται φρέσκος για δεκαετίες. Η πτώση που ακολούθησε ερμηνεύεται με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους. Έφταιγε η μονομανία, οι εξοντωτικές ηχογραφήσεις, οι σκληρές κόντρες, οι εγωισμοί και τα δεκάδες b-sides και bonus tracks που κατέκλυσαν μια βαριά και δυσκολοχώνευτη δισκογραφία, μπερδεύοντας το mainstream κοινό, το οποίο όμως –ας σημειωθεί– ποτέ δεν γύρισε την πλάτη στη μπάντα.
Η ραχοκοκαλιά εκείνων των τραγουδιών σκιαγραφούσε μια μουσική ιδιοφυία που, με τρυφερότητα και ωμή ειλικρίνεια, τραγουδούσε με ασυνήθιστη, πνιχτή, ακανθωτή και χαδιάρα φωνή όσα βασάνιζαν το παράξενο μυαλό της κάτω από το ξυρισμένο κρανίο. Η ικανότητα του Corgan στην τραγουδοποιία ήταν η ασπίδα για να οχυρώσει τη διαφορετικότητά του. Και εξακολουθεί να περιφρονεί με μεγαλοπρέπεια τα macho κλισέ, να αποφεύγει την επιτήδευση, να έχει μια θηλυκότητα στον τρόπο που οργίζεται, μια εμπρηστική επιθετικότητα στον τρόπο που «μελαγχολεί», εξαπολύοντας όξινους κιθαρισμούς όταν εκφράζει την «αέναη θλίψη» του.
Όμως λίγο η περίεργη παθολογία του με τον Cobain (όχι με την Courtney) και λίγο οι καταστροφικές σχέσεις, έκαναν στάχτη όσα με κόπο κατακτήθηκαν σε 5 χρόνια σκληρής δουλειάς. Και οι Smashing Pumpkins έγιναν ένα ακόμα συγκρότημα που αυτοεξορίστηκε σ’ ένα Spinal Tap σύμπαν, στέλνοντας τον ηγέτη του στη μαζοχιστική υπερκόπωση. Οι μουσικοί του συγκροτήματος συγκρούστηκαν, απολύθηκαν και… επαναπροσλήφθηκαν λίγο πιο εκκεντρικοί, μέσα σε πανικό, υπερβολικές δηλώσεις, υπερβολικές δόσεις και διασυρμό. Για τουλάχιστον 10 χρόνια τώρα, ο Billy Corgan παραμένει μια σκιά του εαυτού του, επιδιδόμενος σε αραιές κι αδιάφορες κυκλοφορίες.
Κάθε rockumetary, όμως, χαρτογραφεί το δύσκολο ξεκίνημα, την αποθέωση, την πτώση και στο τέλος κλείνει με τον θρίαμβο μιας επιστροφής.
Ο Corgan επιχείρησε ένα φιλόδοξο σχέδιο για να μας κάνει να ασχοληθούμε ξανά μαζί του. Κυκλοφορεί διαδοχικά τα 4 μέρη ενός μεγαλύτερου έργου που θα περιέχει συνολικά 44 τραγούδια. Το Teargarden By Kaleidyscope project ξεκίνησε με το Songs For A Sailor και το The Solstice Bare, συνεχίστηκε με το Oceania, τώρα με το επίμαχο Monuments To An Elegy και αναμένεται να ολοκληρωθεί μέσα στη χρονιά με το Day For Night. Ίσως ο ίδιος να μην διαθέτει πια τη δύναμη και το κοινό που είχε πριν 15 χρόνια, ίσως όμως έχει μερικά ακόμα τραγούδια μέσα του.
Από μια άποψη, βέβαια, καλύτερα που δεν βολιδοσκοπείται λυσσαλέα από τον μουσικό τύπο όπως στα πάλαι ποτέ πολυπλατινένια χρόνια, αφού –όπως αποδείχθηκε– τη φήμη δεν μπορεί εύκολα να τη διαχειριστεί. Ας ξαναμιλήσει τουλάχιστον σε αυτούς που παρακάμπτουν την κλειδαρότρυπα του rock stardom. Δεν ξέρω σε πόσους μπορεί να απηχήσει πλέον η δημιουργική φλέβα του Billy, ξέρω όμως ότι θα κάνει πιο ανακουφιστικό τον μικρόκοσμο όσων τη δεχτούν.
Τα νέα Smashing Pumpkins τραγούδια σφιχταγκαλιάζονται με τις ρίζες του ένδοξου παρελθόντος χωρίς να αλληθωρίζουν στον εύκολο εντυπωσιασμό. Όμως οι ηχητικές δομές του χθες ήταν σαφώς πιο περίτεχνες και εξερευνητικές. Εδώ έχεις την αίσθηση ότι προϋπήρχαν καλές ιδέες, αλλά το συγκρότημα τα φόρτωσε στον κόκορα στο στούντιο... Σαν να πλήρωνε μια περιουσία το κάθε δευτερόλεπτο και έπρεπε να τα παίξει και να φύγει. Παρά πάντως την επίπεδη και μονοκόμματη παραγωγή, δεν πέφτουν ποτέ κάτω από ένα αρραγές επίπεδο ποιότητας. Το "One Αnd All" και το "Monuments" αναδεικνύονται στις σαφώς καλύτερες στιγμές.
Το Teargarden By Kaleidyscope, ωστόσο –στο σύνολό του– δεν θα είναι ο παρασημοφορημένος happy end επίλογος της δικαίωσης στο φανταστικό μας rockumentary. Το Monuments To An Elegy εξατμίζεται ακόμα και στα αυτιά των πιο ορκισμένων αμετανόητων. Τελικά, αντί να σταθεί ως πρωταγωνιστική, εμπνευστική φιγούρα, ο Billy Corgan εγκλωβίστηκε σε ένα τηλεοπτικό reality που έφτιαξε για τον εαυτό του. Απλά στο μεταξύ του ξεφεύγουν και μερικά ενδιαφέροντα τραγούδια...
{youtube}xVcnYgEtgZE{/youtube}
