Σε 25 χρόνια, έχει βγάλει μόλις 10 δίσκους. Αραχτός και λάιτ. Ξέρω ασφαλώς ότι σε πολλούς από σας ο Lenny Kravitz φαντάζει ως κλασικός καλλιτέχνης του mainstream, αλλά τα πράγματα δεν είναι έτσι ακριβώς. Ο ήχος κατ' αρχήν τον οποίον ακούς στις δουλειές του είναι πάντα Άλφα ποιότητας –κάτι που έχει να κάνει με τη δική του, πρωτογενή, ενασχόληση μαζί του (είναι μανιώδης συλλέκτης αναλογικών πηγών). Ούτε εγώ δηλώνω βέβαια φαν του συνόλου της καριέρας του, ειδικά της Are You Gonna Go My Way? περιόδου (1993)· βρίσκω όμως εκπληκτικό τον α-λα-Love ήχο του Let Love Rule (1989), ενώ είμαι σίγουρα φαν του τρόπου με τον οποίον έχει χτίσει την καλλιτεχνική του περσόνα.
Αν τώρα επιμένετε ότι η μουσική του Lenny Kravitz είναι άπαχη και χωρίς αιχμές, σας προτείνω να σεργιανίσετε χωρίς παρωπίδες στο Αλαζονικό (αυτό σημαίνει Strut) νέο του πόνημα. Δίσκο που διαθέτει μία από τις καλύτερες παραγωγές της φετινής σαιζόν, μάλλον το καλύτερο mastering του 2014 (για τον Bob Ludwig μιλάμε, κυρίες κύριοι) και –πάνω απ' όλα– μια ντουζίνα καλογραμμένων pop/rock συνθέσεων. To σύγχρονο αστικό funk είναι επίσης εδώ, ενωμένο δυνατό, ειδικότερα όταν ο Kravitz αποφασίζει, σε τραγούδια όπως το "New York City", να υμνήσει τον (πολλάκις πρεηζερισμένο από τον ίδιο) γενέθλιο τόπο του. Στο δε κουπλέ του "I'm Α Believer" αντιγράφει πανέξυπνα τον τρόπο με τον οποίον πέταγε τις συλλαβές στο "We Didn’t Start The Fire" το μεγάλο νεοϋρκέζικο είδωλο που ακούει στο όνομα Billy Joel.
Το "Happy Birthday" μπορεί να σε ξενερώνει με τον τίτλο και τη θεματολογία του, διαθέτει ωστόσο θαυμάσια πνευστά, βγαλμένα θαρρείς από την εποχή της Stax. To "Sex", πάλι, αν και ανοίγει το Strut, είναι μάλλον το φιλεράκι του ή έστω το πλέον εμπορικό του κομμάτι, αφού κάνει ανοίγματα σε fuzz μεν, κυριλέ όμως κιθάρες. Αλλά το "The Chamber" –το πρώτο single– είναι ένα καρακαβλέν street wise funk, το οποίο σε αρπάζει τόσο με τις γεμάτες flanger κιθάρες, όσο και με την έξυπνη γέφυρά του, η οποία παραπέμπει σε Coldplαy. Βάλτε κατόπιν και μια κατακλείδα με την ωραία διασκευή στο "Ooo Baby Baby" του (μεγαλύτερου και από τον ίδιο τον θρύλο του) Smokey Robisnon και να πώς ο Αλαζόνας έχει κατακτήσει τα ηχεία σας. Κοίταξε να δεις λοιπόν πώς τα κατάφερε ο 50άρης Kravitz και κερδίζει ξανά εντυπώσεις μα και την παρτίδα, μετά το πολύ καλό Black And White America του 2011
Δεν θα πέσετε βέβαια και ανάσκελα ακούγοντας το Strut. Γενικότερα, η ισορροπία του σχηματίζεται σε ένα πεδίο όπου κυριαρχεί το funk, με το ροκ να αναλαμβάνει τα κουπλέ και την ποπ να επικρατεί στα ρεφραίν. Κλασική Kravitz πλεύση συνθέσεων, με λίγα λόγια. Πρόκειται όμως για δίσκο που θα τον βάλετε άνετα στο αυτοκίνητο για να πάτε ταξίδι. Ακόμα κι εγώ, που δεν έχω τουτού, τόνε κότσαρα στα ακουστικά, καβάλησα ένα τρένο και την έκανα λαχείο (τι έκφραση…) με τη χαλαρότητα που μου πρόσφερε η ρυθμικότητά του· όπως και με τις μελωδίες του, οι οποίες κολλάνε απόλυτα με τη σημερινή αστική (μα και γύρω από αυτήν) δομή.
{youtube}jAHlQ77lm10{/youtube}
