Όταν πέρυσι το καλοκαίρι κυκλοφορούσε το πρώτο μέρος της συνεργασίας El P & Killer Mike (διαβάζετε εδώ), δεν ήταν λίγοι όσοι πιαστήκανε απροετοίμαστοι. Για την ακρίβεια, ήταν μάλλον οι περισσότεροι που ξαφνιάστηκαν από το πόσο ψηλά είχε ανέβει ο πήχης, από το πουθενά. Σαν μια χιονοστιβάδα από βρώμικα beats, ρίμες του πεζοδρομίου και διεστραμμένα νοήματα να μαζευτήκανε στο ίδιο μέρος, να συμπιέστηκαν ασφυκτικά (ώστε ίσα να ξεπερνάνε τη μισάωρη διάρκεια) και μετά να εκσφενδονίστηκαν στο πρόσωπό μας, δίχως καμία έγνοια για τη μουσικοφιλική ισορροπία ή για τα λογικά μας. Ήταν μια θρασύτατη επίθεση προς τα ακουστικά μας τύμπανα, η οποία προέκυπτε όμως τόσο εθιστική και προκλητική, ώστε σε ανάγκαζε να επιστρέφεις ξανά και ξανά, χωρίς ενδοιασμούς και δεύτερες σκέψεις.
Έναν λοιπόν χρόνο (και κάτι ψιλά) μετά, η ατρόμητη δυάδα ξαναχτυπά με το δεύτερο μέρος, το οποίο τιτλοφορείται με το καθ' όλα μη ευφάνταστο... Run The Jewels 2! Όση όμως ευρηματικότητα λείπει από τις ονομασίες των δίσκων, αναπληρώνεται και με το παραπάνω από το περιεχόμενο. Αλλά ας πιάσουμε την ερώτηση που μάλλον απασχολεί την πλειονότητα των μουσικόφιλων: τελιά ποιο είναι καλύτερο, το περσινό ντεμπούτο ή το φετινό δευτερότοκο; Αν «ρωτήσετε» το Metacritic θα σας δείξει το δεύτερο, έστω και οριακά. Η αλήθεια όμως είναι πως τα μουσικά τέκνα των El P & Killer Mike δεν παρουσιάζουν ποιοτικές αυξομοιώσεις, αφήνοντας έτσι την επιλογή στο υποκειμενικό κριτήριο. Προτιμάτε τις πιο εμφανείς στιγμές και την έκπληξη της πρώτης φοράς; Χτυπάτε την πόρτα του αρχικού Run The Jewels. Επιθυμείτε μια πιο ομογενοποιημένη προσπάθεια; Διαλέγετε το κόκκινο αδερφάκι του. Δεν υπάρχει επομένως «καλή» και «κακή» επιλογή: και τα δύο άλμπουμ δίνουν παραλλαγές της ίδιας συνταγής, στοχεύοντας/προσεγγίζοντας την καλλιτεχνική κορυφή.
Το δεύτερο Run The Jewels ξεκινάει παραπλανητικά με το “Jeopardy”, μοστράροντας δηλαδή ένα φιλήδονο instrumental και μια smooth διάθεση, ενώ στο στιχουργικό μέρος επικρατεί το χάος. Το οποίο επεκτείνεται στη συνέχεια του δίσκου και στα της μουσικής, με μια τριάδα από σβερκοσπαστήρια tracks: το “Oh My Darling Don't Cry” φέρνει τις χαμηλές συχνότητες της κολάσεως στα ηχεία μας, το “Blockbuster Night Part 1” μπλέκει βρώμικα synths με ένα μείγμα κλαμπίστικων και σπασμένων ρυθμών, ενώ το “Close Your Eyes (And Count To Fuck)” φωνάζει στον Zack De La Rocha «Ζάκαρε, δεύρο έξω!» –και ενσωματώνει ευφυώς στη σύνθεση τα φωνητικά του, στήνοντας ένα ηχητικό όργιο γύρω από φλεγόμενους δίσκους βουτηγμένους στην αδιαφορία.
Αφού λοιπόν έχει τραβήξει την προσοχή σου, το άλμπουμ βουτάει στη συνέχεια το ένα του πόδι στη μελωδική παύλα ατμοσφαιρική πλευρά, αφήνοντας το άλλο στη γνώριμη αλητεία των Run The Jewels. Στο “All My Life” η πλάστιγγα γέρνει προς την πρώτη οψιόν, στο “Lie, Cheat, Steal” προτιμάει τη δεύτερη, ενώ το “Early” αναζητά τη χρυσή τομή. Το “All Due Respect”, πάλι, με τον Travis Barker (των Blink-182) στα τύμπανα, επιστρέφει τον δίσκο στο μέτωπο της ηχητικής πολεμικής, περνώντας κατόπιν –δίχως να το πολυκαταλάβεις– στο “Love Again”, με τη Gangsta Boo· δημιουργώντας έτσι ένα μεγάλο, ενιαίο τραγούδι. Το “Crown” γίνεται το "A Christmas Fucking Miracle" αυτού του δίσκου (βασιζόμενο στις ίδιες αρχές με εκείνο), ενώ κλείνουμε με το “Angel Duster”, το οποίο ρίχνει στο τσουκάλι electronica και χιπ χοπ, καταλήγοντας σε ένα «κοκκινιστό» με θαυμαστή γεύση.
Μέσα στη όλη υπερβολική δόση λαχταριστής μουσικής τοποθετείται κι ένα σπαρταριστό, έξυπνο, καλοστημένο μα και ανώμαλο συχνά στιχουργικό σύμπαν, το οποίο προσφέρει (απλόχερα μάλιστα) πρόσφορο έδαφος για κατάδυση στα περίεργα μονοπάτια του. Είναι (και) από εκεί που αρπάζεις την ευκαιρία για να αναφέρεις πως ο El P και ο Killer Mike δεν αφήνουν εδώ κανένα νεκρό σημείο, παρουσιάζοντας ένα πόνημα φροντισμένο μέχρι ανατριχιαστικής λεπτομέρειας. Το Run The Jewels 2 είναι φρέσκο, είναι τολμηρό, είναι καινοτόμο, είναι αντισυμβατικό, αποτελεί πρόταση, είναι στάση ζωής μα και επίδειξη δημιουργικού τσαμπουκά. Είναι επομένως, όπως και το πρώτο Run The Jewels, άξιο χειροκροτήματος και σεβασμού.
{youtube}rghRRD4mCn4{/youtube}
