Αισίως, ο πέμπτος δίσκος για τον Flying Lotus. Κάτι που σημαίνει πως ούτε εκείνος, ούτε εμείς μπορούμε πλέον να επαναπαυόμαστε σε γλυκόλογα για το «παιδί-θαύμα» ή σε αοριστίες που (με κάποιον τρόπο) θα φέρουν στην κουβέντα τη συγγενική του σχέση με τον John και την Alice Coltrane. Διότι το «παιδί-θαύμα» δεν είναι πλέον και τόσο παιδί, είναι μια συγκροτημένη μουσική προσωπικότητα με το δικό της παρελθόν· έπειτα κι ο ίδιος ο Steven Ellison (Flying Lotus) δεν έχει διεκδικήσει ποτέ εμπράκτως τα δικαιώματα του μουσικού κληρονόμου των Coltrane από το ξαδερφάκι του τον Ravi. Και φυσικά δεν έχει διάθεση να τα διεκδικήσει τώρα, παρά το γεγονός ότι με το You’re Dead! πλησιάζει την τζαζ περισσότερο από ποτέ.
Όχι βέβαια ότι γράφει ξαφνικά έναν αμιγώς τζαζ δίσκο. Μιλάμε εδώ για ένα κλασικό Flying Lotus άλμπουμ· ως εκ τούτου δεν είναι τίποτα, ακριβώς επειδή είναι τα πάντα: τζαζ, χιπ-χοπ, cutting-edge electronica, αλλά και παλιατζούρες του 1990, ψυχεδέλεια, downtempo, ακόμη και ροκ (σε μια κάπως free εκδοχή), μαζί φυσικά με εκείνη την ολίγον δυστοπική, ολίγον νευρωτική και ολίγον ονειροπόλα αστική μουσικοχορογραφία του. Μια ονείρωξη του μεταμοντερνισμού, με άλλα λόγια, η οποία παραδόξως δεν χάνεται στην αμφισημία της, μα μπορεί και καναλιζάρει τις τόσες προσλαμβάνουσες σε έναν εντυπωσιακά (για τα δεδομένα) συνεκτικό λόγο.
Ούτως ή άλλως, πάντοτε ο Ellison στηριζόταν σε μια προσωπική αισθητική, όσο αριθμητικώς πολλά και ποιοτικώς διαφορετικά ήταν τα ψήγματα που πετούσε στο υπερστροφικό του μπλέντερ. Ευνοήτως, ούτε και τα στοιχεία που εισάγονται απ’ τα χωράφια της τζαζ επιβιώνουν αυτούσια. Διυλίζονται μέσα σ’ αυτήν την αισθητική κι έπειτα –επεξεργασμένα και καλά χωνευμένα– κουμπώνουν πλήρως στην ιδιοσυγκρασία του, σαν να αποτελούσαν πάντα μέρος του σκηνικού. Άλλωστε ο Flying Lotus ανέπτυξε αυτήν την ικανότητα από πολύ νωρίς στην πορεία του, να ενσωματώνει δηλαδή αντί να ενσωματώνεται. Και φυσικά δεν έχει εξασθενίσει στο You’re Dead!: αντιθέτως, την ακούμε στην πιο μεστή (μέχρι σήμερα) εκδοχή της.
Μιλάμε λοιπόν για τζαζ και εννοούμε μια τζαζ η οποία ελίσσεται έξυπνα μεταξύ μιας κάπως ελευθεριάζουσας πρακτικής και μιας άλλης, περισσότερο εφαρμοσμένης. Υπάρχουν έτσι σημεία τα οποία παραδίδονται στη γνωστή φρενίτιδα που περιστασιακά καταλαμβάνει τον Ellison (σημεία όπου συνήθως είναι κομβική η συνεισφορά του Thundercat με το ηλεκτρικό του μπάσο)· υπάρχουν άλλα, τα οποία αναδομούν αποτελεσματικά τη bop φόρμα (λ.χ. το “Moment Of Hesitation”, όπου συμμετέχει και ο Herbie Hancock)· και τέλος, υπάρχουν κι εκείνα στα οποία η τζαζ μπλέκεται με τον χιπ χοπ κώδικα, ανασύροντας αναφορές σε σύγχρονες μεθόδους πρόσμιξης, όπως εκείνες που χρησιμοποιεί ο Robert Glasper στα δύο άλμπουμ του με τους Experiment (Black Radio I & II –αμφότερα στη Blue Note).
Ρίχνεται επομένως αρκετό βάρος στην ενσωμάτωση της τζαζ, δεν παραμελείται όμως και η σχέση του Fly-Lo με το χιπ-χοπ. Τον ακούμε να «δανείζεται» τη φωνή του Kendrick Lamar στο εξαιρετικό “Never Catch Me” (εκφράζεται εδώ με σαφήνεια κι αυτή η αναφορά στον Glasper), από την οποία παίρνει την ικανότητά της στο γρήγορο και ευθύβολο phrasing αφενός και στο πιο τραγουδιστικό αφετέρου. Συμμετέχει επίσης και ο «πολύς» Snoop Dogg (στο “Dead Man’s Tetris”), συνεισφέροντας την αφ’ υψηλού ειρωνεία του –αν και, εν τέλει, το συγκεκριμένο κομμάτι είναι ίσως από τις (λίγες) σχετικά αδιάφορες στιγμές του δίσκου. Αλλού βρίσκουμε κι εκείνο το υδρόφιλο χιπ χοπ που προσπαθεί (και εν πολλοίς καταφέρνει) να συμβιβάσει τους υπόγειους πειραματισμούς με τη λαγνεία του R'n'B: βλέπε λ.χ. το “Coronus, The Terminator”.
Συμβαίνουν ακόμα αρκετά σ’ έναν δίσκο που ανασύρει τόσες αναφορές και διέρχεται από τόσες μεταπτώσεις (από τη φρενίτιδα στην κατατονία, με αυτήν τη σειρά). Μεταξύ τους, κι ένα featuring του Ellison –ως Captain Murphy– στον ίδιο του τον εαυτό, για να υπενθυμίσει ίσως ότι σκοπός δεν είναι μόνο η υψηλή τέχνη, αλλά και κάτι πιο προσγειωμένο και χαλαρό· ίσως και χιουμοριστικό; Και μέρος της επιτυχίας του You’re Dead! έγκειται και σε αυτό, καθώς ορισμένα πράγματα που παλαιότερα γίνονταν με τρόπο πολύπλοκο (έως και στριφνό), εδώ συμβαίνουν σχεδόν αβίαστα.
Ο Flying Lotus βρίσκεται λοιπόν στην πιο ουσιαστική, ίσως, φάση της πορείας του. Δίχως κάτι τέτοιο να αφαιρεί το οτιδήποτε από την παιγνιώδη διάθεση με την οποία αντιλαμβάνεται τα πράγματα.
{youtube}2lXD0vv-ds8{/youtube}
