Επιχειρήστε να κάνετε ένα μοντάζ στις πιο αμαρτωλές σας αναμνήσεις και στα πιο ανομολόγητα όνειρά σας. Κι ακούστε έπειτα τον Perfume Genious: έχει το σπάνιο χάρισμα, τον τρόπο να ντύνει μουσικά μια τέτοια συρραφή προσωπικών στιγμών. Χωρίς βεβιασμένους χειρισμούς, χωρίς παραληρήματα.
Στην τρίτη του ολοκληρωμένη κυκλοφορία, ο Mike Hadreas (όπως είναι το αληθινό του όνομα) συνεχίζει την κάθετη εξέλιξή του σαν δημιουργός, επιτρέποντας αυτή τη φορά στο φως να παρεισφρήσει στη ζωή του. Από το σκοτεινό έρεβος του προκατόχου Put Your Back N 2 (2012), αρχίζει λοιπόν να διαφαίνεται μια δειλή ανατολή ηλίου, η οποία θέλει πολύ να γίνει τροπική ηλιοφάνεια. Φυσικά δεν πρόκειται για μια ευχάριστη διαδρομή στο ηλιοβασίλεμα, με feelgood διάθεση και σχηματοποιημένες ευδαιμονίες –τέτοια πράγματα αποτελούν για τον Perfume Genius ευνουχιστική μέγγενη. Απλώς απ' το μυαλό του περνάει η ιδέα πως η ανθρώπινη επαφή μπορεί να αγκαλιαστεί ξανά, σαν υπόθεση που ίσως γίνεται να κερδηθεί, αντί να φαντάζει απ’ την αρχή σαν καμένο χαρτί.
Αδιαφορώ περιφρονητικά για το αν το Too Bright θα καταφέρει να ικανοποιήσει τα δύστροπα γούστα κάθε δυνητικού ακροατή. Κρατάω μόνο ότι αυτός ο χαρισματικός τύπος κατασκεύασε ένα ευαίσθητο σύνολο τραγουδιών, για ένα κοινό που δεν ντρέπεται να απολαύσει μια soft rock φούγκα σε μεγάλο στάδιο μα ταυτόχρονα ξέρει να ξεχωρίζει τη νοστιμιά ενός άλμπουμ από εκείνη ενός ταχύκαυστου pop single. Αδιαφορώ ακόμα και για το αν θα επιχειρήσει να τον οικειοποιηθεί αποκλειστικά μια μερίδα της απονεκρωμένης queer κοινότητας, η οποία λιγουρεύεται στρατευμένους πρεσβευτές. Αισθάνομαι πως ο ίδιος δεν επιθυμεί να ανήκει πουθενά, δεν θέλει να είναι μέτοχος καμιάς καλλιτεχνικής σκηνής.
Ο Perfume Genious εκφράζει τα βάθη του βωβού ανθρώπινου πόνου και μεταμορφώνεται σε εκδοχές του εαυτού του που, αν μετουσιώνονταν σε προφορικό λόγο, θα έπρεπε μετά να συνταχθούν τα ασύντακτα. Στο "My Body" εκτίθεται μπροστά μας ολόγυμνος συναισθηματικά, σαν κακομεταχειρισμένη πριμαντόνα που επιδίδεται εμμονικά στο ψωνιστήρι, αδιαφορώντας για τις άριστες επιδόσεις του στη μουσική σχολή –ειδικά στο μάθημα της λυρικής ορθόδοξης ποπ σύνθεσης. Στο υπέροχο "No Good" γίνεται πολυοργασμική βίζιτα, μαχόμενη τις προσωπικές της συμπληγάδες. Στο "All Along" ακούγεται σαν επαρμένος, έκφυλος βάρδος της κλασικότροπης ποπ. Στο "I’m Α Mother" είναι αβάν-γκαρντ περσόνα ηττημένη από την υστερική της ματαιοδοξία. Στο "Grid" πνίγεται από το χαλασμένο γκλίτερ, κάτω από την απειλή της χλιδής που ξεβράστηκε με τον πρωινό αποξηραμένο εμετό. Στο "Longing" είναι κραγμένος μοντερνιστής, απηυδισμένος από τα ολονύχτια σεξιστικά καλέσματα και τις κιτς προκλήσεις. Και στο "Queen" ένας ερωτευμένος άγγελος, ο οποίος υπακούει στις ανώνυμες ηδονές ενός παρείσακτου ρόλου, σε δανεική ζωή.
Γενικά, μπορεί να μετουσιωθεί στα πάντα ο Perfume Genius, χάρη σε μια καλπάζουσα φαντασία η οποία παρασύρεται από τη μουσική του. Αρκεί να συνεχίσει να τα βάζει με τις καταρρακτώδεις νευρώσεις του, έχοντας πάντα τον ακροατή για καρτερικό συμπάσχοντα. Για βγουν στο τέλος μαζί στο λυτρωτικό φως. Ακόμα και αν είναι πολύ εκτυφλωτικό, ειδικά για όσους έχουν μάθει να ζουν στο ημίφως.
{youtube}Z7OSSUwPVM4{/youtube}
