Αν και το πουκάμισο αυτό δεν θα το φορούσαμε όλοι (εγώ ας πούμε ούτε με σφαίρες), το αξύριστο, σκεφτικό πρόσωπο του εξωφύλλου με το ατημέλητο μαλλί θα μπορούσε να ανήκει σε πολλούς από μας.
Σε όσους λ.χ. πνίγουν σκέψεις (και πόθους;) σε μια κούπα ζεστό καφέ το πρωινό μετά το σούπερ πάρτυ, λέγοντας ξανά από μέσα τους «πρέπει να δραπετεύσω από το κεφάλι μου». Ή σε όσους βρίσκουν πως ο ελεύθερος χρόνος του ΣουΚού συμβαδίζει περιέργως με μια αίσθηση μοναξιάς, ακόμα κι αν την/τον περπάτησες μέχρι το σπίτι το προηγούμενο βράδυ, άσχετα αν περάσατε και μερικές έντονες στιγμές μαζί. Σύγχρονες, αστικές ανησυχίες. Nεανικοί προβληματισμοί για έναν κόσμο όλο και πιο μπερδεμένο. Μιας μερίδας τουλάχιστον των νέων, που, ενώ ζουν αρκετά άνετα ώστε να υπάρχει χρόνος να στοχάζονται, έχουν συνάμα συνείδηση του κενού· έστω κι αν για διάφορους λόγους –κοινωνικούς, ιδιοσυγκρασιακούς, πολιτικούς– αδυνατούν να διαφύγουν του τετραγώνου, οπότε σύντομα θα τα ξαναζήσουν όλα βήμα προς βήμα. Μέρα Νύχτα της Μαρμότας, τύπου.
Αυτά βέβαια δεν τα λέει ο Ryan Hemsworth. Αλλά, σε αδρές γραμμές, τα υπονοεί. Σε στρέφει δηλαδή προς τα εκεί χωρίς ακριβώς να σε καθοδηγεί, όσο ασχολείται με το πώς το Alone For The First Time θα αφήσει πίσω την περιφραγμένη ευδαιμονία των κλαμπ, ανοίγοντας μια κουβέντα για το after της υπόθεσης· για το πώς ζούμε, για το τι θέλουμε. Δείχνει ως στοίχημα για τον Καναδό παραγωγό και DJ, αφού μια χαρά όνομα έχει στις μεγάλες πίστες, αλλά ας μην πατήσουμε έτσι εύκολα στη μπανανόφλουδα Τσικίτα «ο εσωτερικός δίσκος του αγαπημένου παιδιού των κλαμπ». Δεν είναι έτσι, γιατί ο Hemsworth έχει ήδη μια τέτοια κατεύθυνση στις δουλειές του, άσχετα με το τι κάνει στα remixes του ή στις εμφανίσεις του· κι αφετέρου, ας μην μπαίνουμε σε ψευδοδιλήμματα: τόσοι και τόσοι εκεί έξω δεν ποιούν ενδοσκοπική ηλεκτρονική τραγουδοποιία, εκθέτοντας τα σώψυχά τους;
Όμως ο 23χρονος Καναδός δεν είναι ένας ακόμα μέσα στον σωρό, άλλη μία μοναχική ύπαρξη στη Δύση του 21ου αιώνα που ψάχνει ώμο για να κλάψει μόλις πέσει το σούρουπο στη μητρόπολη.
Απεναντίας! Είναι ένας ευφυής 20άρης, με σημαντική συναισθηματική νοημοσύνη.
Τσεκάρετε ας πούμε πώς πάνω σε μια ρυθμολογία με την οποία μπορείς αν θες να λικνιστείς, αντιπαρατίθεται ένα επίμονο ανδρικό «I need you» στην αισθησιακή ερμηνεία της Kotomi ("Surrounded"). Αλλά και τη σπασμένη soul που γίνεται «καύσιμο» της δηλητηριώδους μοναξιάς του "By Myself", τον λεηλατημένο ρομαντισμό του "Walk Me Home" ή το πόσο απλά, όμορφα και χωρίς μίρλα αποδίδεται στο "Snow In Newark" το πορτραίτο ενός έρωτα χαμένου, τον οποίον μπορείς πια να κυνηγάς μόνο στη φαντασία σου. Είναι ένα σημείο-καμπή για τον δίσκο, καθώς ο ηλεκτρονικός πιτσιρικάς από τη Νόβα Σκότια τέμνεται εδώ με το διηπειρωτικό alt-rock στυλ του Mark Oliver Everett (Eels). Πόσα θα είχαν ίσως γλιτώσει τα αυτιά μας, αν οι κύριοι και οι κυρίες Εντέχνου άκουγαν και κανά τέτοιο...
Ωστόσο, το Alone For The First Time είναι τελικά ένα άλμπουμ φτιαγμένο με μια συγκεκριμένη διάθεση, το οποίο δύσκολα θα εκτιμηθεί αν δεν νιώθεις έτσι κι εσύ ή αν τέλος πάντων αδυνατείς να κολυμπήσεις σε μια ανάλογη χαρμολύπη. Η επικοινωνία δηλαδή πομπού/δέκτη δεν είναι δεδομένη. Και η ευθύνη βαραίνει τον πομπό, καθώς ορισμένοι ενδέχεται να βρουν τις όλες ανησυχίες κομματάκι «φοιτητικών» προδιαγραφών. Επίσης, είναι μια δουλειά που επεκτείνει μια ήδη υπάρχουσα πρόταση εκ μέρους του Hemsworth (δες το Guilt Trips, κυρίως όμως το περσινό ΕΡ Still Awake)· υπάρχει λοιπόν δρόμος ακόμα στο καλλιτεχνικό του όραμα. Για την ώρα, πάντως, μένει ένα όμορφο «χειμωνιάτικο» άλμπουμ –επιτρέψτε μου το εύκολο κλισέ. Μην το θεωρείτε αμελητέο, επειδή πήρε «απλώς ένα 7».
{youtube}Y7y0iEQ_4iE{/youtube}
