Χάρηκα πολύ πέρυσι που είδα τους Echo & The Bunnymen στο Rockwave, έστω κι αν η ανάκληση της εικόνας του Ian McCulloch με καμπαρντίνα μες στο κατακαλόκαιρο θα μού προκαλεί ρίγη στον αιώνα τον άπαντα. Αντίθετα, δεν χάρηκα σχεδόν καθόλου ακούγοντάς τον στο νέο –12ο στη σειρά– στουντιακό πόνημά του, από κοινού με τον παντοτινό σύμμαχό του, τον Will Sergeant. Κι αυτό γιατί τούτος ο δίσκος βρίσκει την κάποτε σπουδαία μπάντα σε ένα ιστορικό χαμηλό.
Για το Meteorites, το γκρουπ απευθύνθηκε στον γνωστό παραγωγό Youth (Killing Joke, The Fireman κλπ.). Ο οποίος σίγουρα φαντάζει ως ιδανική επιλογή για τη συγκεκριμένη περίπτωση, καθώς είναι ιδιαιτέρως ικανός στο στήσιμο (μελο)δραματικών ηχητικών δομών. Έλα όμως που του έλαχε ένα σύνολο τραγουδιών πολύ μακριά από τα ποιοτικά ύψη που έπιαναν κάποτε οι Bunnymen... Το ότι ο ίδιος αδιαφόρησε για αυτό (ή δεν το πήρε καθόλου χαμπάρι) τον κάνει, βέβαια, συνυπεύθυνο για το μετριότατο αποτέλεσμα. Γιατί όταν τα τραγούδια τρεκλίζουν, το να τους φορτώσεις έναν τεράστιο ήχο, μόνο την ισοπέδωση μπορεί να φέρει.
Και είναι πράγματι ένα φλατ άλμπουμ το Meteorites. Ο McCulloch βρίσκεται εμφανώς εκτός φόρμας, αφού αδυνατεί, πέρα από μια-δυο περιπτώσεις, να παραδώσει τραγούδια με λίγη έστω από τη σπίθα που τον χαρακτήριζε κάποτε. Κι ένα καλό ρεφρέν εδώ ("Holy Moses'), ένα συμπαθητικό κουπλέ εκεί ("Meteorites") ή το περιστασιακό διαμαντάκι με αναφορές στο ένδοξο παρελθόν ("Lovers On The Run") δεν είναι ικανά να αλλάξουν την εικόνα. Μυστηριωδώς, πέρα από την έλλειψη δυνατών μελωδικών στιγμών, ούτε οι στίχοι του αποφεύγουν τα στραβοπατήματα· ξεπέφτουν μάλιστα ανά στιγμές σε κλισέ και ευκολίες που δεν θα περίμενες από κάποιον του επιπέδου του. «Is this a breakdown? I don't think so» μάς λέει σε ένα τραγούδι. Πράγματι, πρόκειται για κάτι χειρότερο, αγαπητέ Ian...
Δεν νομίζω ότι υπάρχει κανείς πλέον που να πιστεύει πως οι Echo & The Bunnymen θα βγάλουν το νέο Ocean Rain ή ένα ακόμα Crocodiles. Η μετά την επανένωσή τους πορεία, άλλωστε, έχει δείξει ότι δεν είναι πια ικανοί για τέτοια μεγαλεία. Από εκεί, όμως, μέχρι τη νέα τους δουλειά, μεσολαβεί μια βουτιά που φρονώ ότι αδικεί και τους ίδιους και την ιστορία τους. Γιατί, μακράν από το να αφήνουν εντυπώσεις διαρκείας, αυτοί οι Μετεωρίτες τους «καίγονται» υπερβολικά γρήγορα, καθώς εισέρχονται στο ακουστικό πεδίο του ακροατή.
{youtube}e7bDBcJAGTU{/youtube}
