Κάπου είχα διαβάσει φευγαλέα μια συνέντευξη της Sharon Van Etten, όπου δήλωνε πως «This record is more intimate than personal, if that makes sense». Στην ουσία η πρόταση δεν έβγαζε ξεκάθαρο νόημα, αλλά έμεινα αυτόματα αγκιστρωμένος εκεί, σαν να με πλάνεψε το απόλυτο διαφημιστικό tagline και ήθελα να καταναλώσω με μανία το προϊόν. Περισσότερο intimate παρά personal. Εδώ είμαστε...
Στο καταπληκτικό προηγούμενο άλμπουμ της με τίτλο Tramp (2012), η Νεοϋορκέζα τραγουδοποιός μιλούσε για αδιέξοδες σχέσεις και για κατάλοιπα αθετημένων υποσχέσεων. Εκεί είχε βέβαια και τα φώτα του Aaron Dessner των National, ο οποίος έφερε μια ιδέα καταχνιάς και σκουριάς στον ήχο της. Το Are We There, από την άλλη, είναι φτιαγμένο με τους απόλυτα δικούς της όρους. Οι προτεραιότητές της έχουν αλλάξει, όπως και οι ισορροπίες στην προσωπική της ζωή. Όμως το να βρεις τις ισορροπίες προϋποθέτει ένα κάποιο κόστος. Και σε αυτήν ακριβώς τη γκρίζα γραμμή, την οποία χαράζει το τραύμα, βρίσκει χαραμάδα η μουσική της Van Etten. Στο Are We There απαγκιστρώνεται έτσι ολοκληρωτικά από το αμερικάνικο «γυναικείο» ροκ των 1990s και από την αυτοκαταστροφική υγρασία που το χαρακτήριζε και πασχίζει πλέον να βρει διέξοδο στα απωθημένα της· διυλίζοντάς τα σε αυτοβιογραφικά τραγούδια με θέμα τη ρήξη της επικοινωνίας των σωμάτων και την απειλή της μνήμης ενός ρημαγμένου έρωτα.
Εκεί πρέπει λοιπόν να αναζητηθούν οι καταβολές του μελαγχολικού οπτιμισμού του "Afraid Of Nothing", η επική (πέρα από κάθε προσδοκία) ενατένιση του "Your Love Is Killing Me" –η Patti Smith θα το έβαζε ασυζητητί στο Horses– ή η λικνιστική, ομφαλοσκοπική εσωστρέφεια του "Our Love", που θα έκανε την αλλοτριωμένη Cat Power να αναθεωρήσει την καριέρα της. Της συγχωρείς ακόμα και ακρότητες στους στίχους, όπως λ.χ. αυτό το «Break my legs so I won't walk to you / Cut my tongue so I can't talk to you / Burn my skin so I can't feel you / Stab my eyes so I can't see».
Η Sharon Van Etten ακροβατεί φέτος ανάμεσα σε διακριτικούς γογγυσμούς και σε μελωδικές κραυγές, έχοντας (ευτυχώς) την απόγνωση και την απελπισία του low-fi κλαψομούνικου ροκ σαν αντιπρότυπο. Κάθε της συλλαβή, κάθε βαθιά ανάσα, κάθε εμβόλιμη φωνητική οιμωγή, κάθε κοφτό ξέσπασμα, σκάει στα τραγούδια σαν τις σφαλιάρες που δέχτηκε από τον τοξικό έρωτα τον οποίον και πασχίζει να εξαργυρώσει. Βιώνει από την αρχή έναν μικρό θάνατο, αλλά χωρίς να ξεχαρβαλώνει ό,τι έχουμε δεδομένο. Με λίγα λόγια, δεν παίρνει η μπάλα τον κόσμο όλο επειδή η ίδια δεν βρίσκει την άκρη ή επειδή έχει χρέος να τιμήσει κάποιο παρηκμασμένο ροκ στερεότυπο.
Μη γελιέστε πάντως, το Are We There ΔΕΝ είναι ένα «άλμπουμ χωρισμού», μα πολλά περισσότερα από αυτό. Είναι ένα καταφύγιο μνήμης και παρηγοριάς, φιλοτεχνημένο με ειλικρίνεια και με λυσσαλέα ψυχοθεραπευτική διάθεση. Το σπουδαίο είναι μάλιστα ότι τα τραγούδια του έχουν τη (σπάνια, πλέον) αρετή να μοιάζουν σαν να μην γράφτηκαν μπροστά στον καθρέφτη ή μπροστά στη φωτογραφία του «αγαπημένου», μα κοιτώντας τον άλλον στα μάτια. Το ακόμα σπουδαιότερο είναι ότι ακούγεται καλύτερα έτσι ακριβώς: κοιτώντας τον άλλον στα μάτια.
Περισσότερο intimate παρά personal. Μια χαρά νόημα βγάζει τελικά...
{youtube}5rbnJ6nYKFQ{/youtube}
