Τι ωραίοι που ακούγονται κάτι φορές αυτοί οι Elbow… Τόσα χρόνια τώρα, σε κάθε νέο δίσκο, μπορείς να βρεις και να ακούσεις τη μουσικότητα στα παιξίματά τους, το πώς τα δάχτυλα στις χορδές και στα πλήκτρα και το πώς τα χτυπήματα του ξύλου πάνω στα τεντωμένα δέρματα πλέκουν αργά έναν ήχο πλασμένο λες για να σε σαγηνεύσει και να σε κάνει σκλάβο του. Και είναι κάμποσες οι φορές που το πετυχαίνει.
Για να γίνω πιο ακριβής, δεν είναι μόνο «κάτι φορές» που ετούτοι οι τύποι από τον βρετανικό βορρά θέλγουν με τον ήχο τους, αλλά σχεδόν πάντα. Αν, όμως, οι ηχογραφήσεις τους αποδεικνύονται πάντα δουλεμένες στη λεπτομέρεια, δεν μπορεί να ειπωθεί το ίδιο και για την επαφή τους με το... καλάθι: δεν σκοράρουν πάντα με τα τραγούδια που σκαρώνουν οι Elbow και δεν είναι ξένοι με την πρόκληση μιας ελαφράς βαρεμάρας στον ακροατή. Κάτι τέτοιο, νομίζω, συμβαίνει και με το νέο άλμπουμ τους. Κι αν θέλετε να έχετε ένα μέτρο αυτής της διαπίστωσης μην πάτε μακριά, βάλτε απλά να παίξει το "This Blue World" –το εναρκτήριο κομμάτι από το The Take Off And Landing Of Everything– και ακούστε πώς, εκεί που συλλαμβάνουν την ωραία τους ατμόσφαιρα, την ξεχειλώνουν κιόλας: φτάνοντας στο δίλεπτο, εσύ περιμένεις να το λήξουν, εκείνοι όμως συνεχίζουν για τέσσερα ακόμα λεπτά, ίσως για να σιγουρευτούν ότι θα το εμπεδώσεις. Να το πρόβλημα που έχουν συχνά οι Elbow: δυσκολεύονται να γίνουν διακριτικοί.
Εντάξει, θα μου πείτε, αλλά έτσι είναι το υλικό με το οποίο καταπιάνεται τούτη η μπάντα –η μεγαλύτερη από τη ζωή συγκίνηση, τα μεγάλα υπαρξιακά ερωτήματα και τα τέτοια. Πώς να αναπτυχθούν όλα αυτά μέσα σε τρίλεπτα φαντεζί τραγουδάκια; Και μάλλον δίκιο θα έχετε... Εδώ που τα λέμε, ο Guy Garvey είναι πάντα ικανός να σου πετάξει εκείνη την καλοζυγισμένη, γεμάτη σοφία ατάκα που θα σε κολλήσει στον τοίχο και θα σε αποζημιώσει για όσο χρόνο ξόδεψες για χάρη του. Κι είναι βέβαια και η φωνή του, η οποία ανεβάζει επίπεδο το οτιδήποτε τραγουδάει. Έτσι κι εδώ, ένας χωρισμός και η ηλικία των 40 που πάτησε πλέον ο δημιουργός, τον βάζουν σε ένα ακόμα τριπάκι αυτοψυχανάλησης, το οποίο έχει τις στιγμές του (βλέπε "Charge", "My Honey Sun", "My Sad Captains").
Και πάλι, όμως, δεν μου πάει με τίποτα (με δεδομένα τα όσα έχω εισπράξει από την μέχρι τούδε πορεία των Elbow) να μιλήσω ξεκάθαρα για ένα πραγματικά αξιόλογο άλμπουμ σε αυτή τη φάση. Έχω μάλιστα την αίσθηση ότι οι πολλαπλές ακροάσεις του The Take Off And Landing Of Everything που συστήνουν οι συνάδελφοι του εξωτερικού δεν έχουν σχέση με το «βάθος» των συγκεκριμένων τραγουδιών, αλλά μάλλον με την εγκαθίδρυση μιας οικειότητας με το υλικό: άκου-άκου, όλο και κάτι θα μείνει. Η δική μου άποψη είναι ότι ο νέος τους δίσκος στέκει σε μια μέση στάθμη· πολύ λίγες στιγμές τον απογειώνουν, τις περισσότερες απλά τον βρίσκεις να σουλατσάρει σε έναν παλιό και αρκετά γνώριμο αεροδιάδρομο.
{youtube}9lAVeeuwRiI{/youtube}
