Δώστε στον λαό αυτό που θέλει. Ένας τίτλος που διαβάζεται σαν σοσιαλιστικό μανιφέστο, αλλά ταυτόχρονα και σαν ευαγγέλιο του μάρκετινγκ. Το ίδιο συμβαίνει και με το περιεχόμενο του νέου (5ου στον αριθμό) άλμπουμ της Sharon Jones παρέα με τους Dap-Kings: ακούγεται σαν ένα εμπνευσμένο μπουκέτο τραγουδιών, το οποίο αναβιώνει χαρμόσυνα και με πλήρως απογειωμένη διάθεση τα μοτίβα της κλασικής soul· ταυτόχρονα όμως αποθεώνει και τη μελωδική προβλεψιμότητα με ξεκούδουνες λύσεις εντυπωσιασμού, κλεμμένες από το ευρύτερο vintage συντακτικό.
Δεν υποφέρει από εξώφθαλμα προβλήματα το Give The People What They Want. O επισκέπτης θα καλωσορισθεί με 10 ρεφρενάτα τραγούδια –δεν πετάς κανένα– θα ψυχαγωγηθεί με την «κυριακάτικη» ευδαιμονία της φωτεινής πλευράς της Νότιας soul και θα χτυπάει ρυθμικά τα δάχτυλα, αφού παρασυρθεί εύκολα στον deep funk πυρήνα ενός άλμπουμ έτοιμου ν' αγαπηθεί από τους σκαπανείς του ρετρό, μα και να γίνει τσίχλα στα ηχεία των κεντρικών μπαρ. Αυτών που τραβάνε το adult κοινό και ευαγγελίζονται τη flirticious χαριτωμενιά, συνοδευομένη με ποικιλίες κρασιών και ακριβά ορεκτικά.
Όμως τα ζητήματα προκύπτουν αφού ξύσεις τη φρεσκοβαμμένη (σε χρώμα φθαρμένου ξύλου) επιφάνεια και φανεί η βιαστική κακοτεχνία και τα μπαλώματα. Γιατί μπορεί η Sharon Jones να διαθέτει καθαρότητα και μάχιμο νατουραλισμό στη φωνή της, μπορεί να κουνάει περήφανα τη σημαία των Supremes εμπνέοντας το sing-a-long, μπορεί να διαθέτει εξαιρετικά στιλάτο και πολιτισμένο στυλ, όμως δεν φαίνεται να έχει τη διάθεση ν' αναπτύξει διαδραστική σχέση με όσα συμβαίνουν στη μουσική σήμερα, επιβαλλόμενη ως αξιόλογος φορέας της soul παράδοσης.
Ίσως βέβαια η Jones και η μπάντα της να μη νιώθουν ως επιτακτική την ανάγκη να ακούγονται σαν αποκύημα της εποχής τους –και δεν είναι έγκλημα αυτό. Όμως βάζουν σαν προτεραιότητα την ευκολία της οικειότητας του R’n’B groove των 1960’s που εντυπώνεται εύκολα στον ακροατή, και μάλιστα χωρίς καμία συναισθηματική ραγάδα. Αδυνατώντας έτσι να ταυτιστούν με οποιαδήποτε ρεαλιστική κατάσταση και στοχεύοντας σχεδόν αποκλειστικά στα άνετα σαλόνια.
Παρά λοιπόν τη δισκογραφική παραγωγικότητα και την ευήλια αίσθηση από ελαφρά πνευστά και πολύχρωμα μοτίβα, το σχήμα της Sharon Jones και των Dap-Kings θα γινόταν ίσως δεκτό με επαίνους αν έβγαινε πριν 50 χρόνια. Σήμερα όμως σε κάνουν να νιώθεις ότι τα τραγούδια γράφτηκαν «συνειδητά» και όχι με εκείνο το αυθόρμητο λάκτισμα που παρήγαγε την εκστατική soul του παρελθόντος. Ας μην υποτιμάμε πάντως το feelgood συναίσθημα που μπορεί και επικοινωνεί στο ρελαντί ένα τόσο ολοστρόγγυλο άλμπουμ. Ακόμα και στο ληθαργικό παρόν, το οποίο ζει από τα έτοιμα.
{youtube}PrOYkHjdpdM{/youtube}
