Μετά τη χιονοστιβάδα goodkid, m.A.A.dcity του Kendrick Lamar, το οποίο ισοπέδωσε τα πάντα στο διάβα του, δεν αντικρίσαμε πέρυσι κανέναν δίσκο από το στρατόπεδο της Top Dawg Entertainment –της ομάδας δηλαδή που απαρτίζουν ο Lamar, ο Schoolboy Q, ο Ab-Soul, ο Jay Rock και μερικές πρόσφατες προσθήκες στο ρόστερ. Η διαχείριση μιας τέτοιας επιτυχίας προφανώς άλλαξε τα σχέδια της παρέας από την Καλιφόρνια, όμως τα νέα για 6 διαφορετικές κυκλοφορίες εντός του 2014 σίγουρα ικανοποίησαν τους φίλους της. Το Oxymoron είναι λοιπόν το δεύτερο κατά σειρά άλμπουμ στη σχεδιαζόμενη φετινή σειρά και αποτελεί την επιστροφή του Quincy Matthew Hanley μετά από έναν πολύ ενδιαφέροντα προηγούμενο δίσκο (Habits & Contradictions, 2012).
Σε πρόσφατη συνέντευξή του, ο Schoolboy Q δήλωσε ότι το Oxymoron ήταν έτοιμο εδώ και μήνες και πως μετά βίας κρατιόταν από το να το δώσει στο κοινό, λόγω της συνεχιζόμενης επιτυχίας του φίλου του Kendrick Lamar. Στην ίδια συνέντευξη λέει επίσης πως το θεωρεί εξίσου καλό με το goodkid, m.A.A.dcity, ανεβάζοντας έτσι πολύ ψηλά τον πήχη των προσδοκιών. Ήταν λοιπόν αναμενόμενα δύσκολο να τον φτάσει και δεν προξενεί μεγάλη εντύπωση που δεν τα καταφέρνει. Οι δύο κύριοι λόγοι γι' αυτό είναι η έλλειψη συνοχής, αλλά και οι περιορισμοί του Schoolboy Q σε μικρόφωνο και γραφή.
Ως προς τη συνοχή, σας παραπέμπω στο αρχικό ζευγάρι κομματιών: το αυτοεπεξηγηματικό “Gangsta” δίνει τη θέση του στο “Los Awesome”, το οποίο δανείζεται κάτι παραπάνω από μια σελίδα της φόρμουλας τραγουδοποιίας του T.I. Για περαιτέρω αποδείξεις δεν έχετε παρά να προχωρήσετε λίγο παρακάτω, όπου το “Purge” δανείζεται το στυλ των Odd Future (των οποίων ο Tyler, The Creator συμμετάσχει), παραδίδοντας μετά τη σκυτάλη σε ένα κλασικό east ακουσμα σαν το “Blind Threats” –κομπλέ με συμμετοχή του Raekwon και το ίδιο sample με το "Illusions" των Cypress Hill. Ως προς τους περιορισμούς, πάλι, δεν είναι τόσο ότι ο Schoolboy Q δεν διαθέτει ικανότητες ή γερή στιχουργική φλέβα· είναι περισσότερο πως δεν επιλέγει να φανεί συνεπής σε αυτές του τις αξίες καθόλη τη διάρκεια του Oxymoron. Αλλά όταν συναντάς τραγούδια σαν τα “Prescription/Oxymoron” και “Hoover Street”, γίνεται δύσκολο ύστερα να συμβιβαστείς με θεματικές τύπου «όπλα, γκανγκστεριλικια, γκόμενες και ντρόγκια»...
Το πήραμε από τα μούτρα όμως το άλμπουμ και η αλήθεια είναι ότι έχει κι ορισμένα πολύ δυνατά χαρτιά. Πρώτο και σημαντικότερο, οι παραγωγές. Το “Break Da Bank”, για παράδειγμα, καθίσταται άμεσα εθιστικό με αυτό το χαρακτηριστικό πιανιστικό θέμα που παραπέμπει μεν στα 1990s, διαθέτοντας ωστόσο μια σαφώς σύγχρονη οπτική. Το “Collard Greens”, από την άλλη, φέρνει στο τραπέζι μια μπασογραμμή η οποία σε παίρνει από το χέρι και δεν σε αφήνει με τίποτα να αφαιρεθείς, δείχνοντας πως ακόμα και σε projects που κυκλοφορούν με τις πλάτες εταιρειών σαν την Interscope χωράει ο γόνιμος πειραματισμός, οι καινούργιες ιδέες και τεχνικές –είναι με διαφορά το πιο ιδιαίτερο τραγούδι του δίσκου. Το “Studio” αναδεικνύεται σ' ένα υπέροχα χαμηλότονο άσμα, ενώ δεν λείπουν και τα samples από πιο εναλλακτικές πηγές: οι Portishead και οι Chromatics στα "Prescription/Oxymoron" και "Man Of the Year", αντίστοιχα, σίγουρα θα τραβήξουν την προσοχή και εκτός των χιπ χοπ κύκλων. Πρόκειται για δείγματα γραφής τα οποία φανερώνουν την ικανότητα του Schoolboy Q για κολλητικά verses και hooks που ό,τι χάνουν σε ουσία, το κερδίζουν σε στυλ και αναγνωρισιμότητα.
Εν τέλει λοιπόν το Oxymoron είναι ένας δίσκος που δείχνει να βρίσκεται ολίγον σε σύγχυση. Παρόλο που χτίζει επάνω σε μερικές πολύ καλές πρώτες ύλες, φαίνεται καταδικασμένο να φέρει έναν αστερίσκο δίπλα στον τίτλο του. Είναι πάντως άξιο ακροάσεων και θα το βρει το κοινό του. Συγκρινόμενο όμως με το ντεμπούτο του Q –το οποίο με αναγκάζει ακόμα και σήμερα να επιστρέφω για επισκέψεις– δεν πετυχαίνει το ίδιο αποτέλεσμα, παρά τα πολύ δυνατά κομμάτια που περιέχει. Ίσως γιατί επενδύει περισσότερο στη σιγουριά και στο αυγάτισμα μιας ήδη υπάρχουσας επιτυχίας, παρά ασχολείται με το πώς θα επιβάλλει τους δικούς του κανόνες.
Έστω κι έτσι, πάντως, ο Schoolboy Q επιστρέφει φέτος μ' ένα μπουκέτο κομματιών που ναι μεν δεν κουμπώνουν μεταξύ τους όσο οραματιζόταν ο δημιουργός τους όταν έκανε λόγο για μια δουλειά «εξίσου καλή» με το goodkid, m.A.A.dcity, αλλά θα διεκδικήσουν το δικό τους μερίδιο επαναληπτικών ακροάσεων. Είναι λοιπόν ένα άλμπουμ γεμάτο με «ναι μεν, αλλά...» το Oxymoron, όμως τα θετικά του στοιχεία υπερτερούν και του χαρίζουν μια θετική ετυμηγορία –έστω κι αν οριακά αποφεύγει στο τέλος το εξάρι της βαθμολογίας...
{youtube}YuYbEt3hI{/youtube}
