Σχεδόν τα κατάφεραν οι Kings Of Leon να πιάσουν τον ταύρο από τα κέρατα με τη νέα τους κυκλοφορία. Κι αυτό γιατί πάντρεψαν σε μεγάλο βαθμό το southern rock τριπάκι των πρώτων δίσκων τους με το arena rock των τελευταίων δύο, καταλήγοντας σε ένα ισορροπημένο σύνολο με δυνατές μελωδίες και ορεξάτες ερμηνείες. Χωρίς να έχουν εντελώς αποτινάξει από πάνω τους τον εμπορικό χαρακτήρα των Only By The Night (2009) και Come Around Sundown (2011), μετριάζουν εδώ τις εντυπώσεις, προσφέροντας ένα στιβαρό και δεμένο σύνολο 11 καλογραμμένων τραγουδιών.
Αρκεί το πρώτο single "Supersoaker" για να σβήσει το κακό κάρμα που είχε συσσωρευτεί πάνω από το κουαρτέτο των Followill μετά το φιάσκο του τελευταίου άλμπουμ (κριτική-καταπέλτης εδώ) και να προκαλέσει έναν ενθουσιασμό γύρω από τη μπάντα, μετά από πολύ καιρό. Γιατί επαναφέρει την αίσθηση εκείνου του ξεφτισμένου κιθαριστικού προφίλ του Νότου με το οποίο μας πρωτοσυστήθηκαν στις αρχές των zeros, δίνοντας το έναυσμα για μια σειρά από δυνατά κομμάτια, τα οποία δείχνουν να προτιμούν τα σκοτεινά μπαράκια από τα στάδια –χωρίς πάντως να απαξιώνουν κι εντελώς τα δεύτερα. Στιγμές όπως το "Rock City", επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές.
Ποντάροντας λοιπόν στην απλή δυναμική που δημιουργεί μια κολλητική μελωδία ("Beautiful War", "Wait For Me", "Family Tree", "Comeback Story") και χωρίς εύκολες παραχωρήσεις στην εμπορικότητα, οι Kings Of Leon αρμολογούν μια γερή ραχοκοκαλιά για την καλύτερη στήριξη του Μηχανικού Ταύρου τους. Πάνω σε αυτήν τοποθετούν σε κομβικά σημεία της tracklist τα κομμάτια με τις μεγαλύτερες (συνθετικές & εμπορικές) περγαμηνές –όπως το "Temple", το "Tonight" και το "Coming Back Again"– κερδίζοντας το στοίχημα της επαναφοράς τους στα αξιόλογα ονόματα της ευρύτερης ροκ σκηνής του σήμερα και δρασκελίζοντας το βαθμολογικό διάστημα μεταξύ του αξιοπρεπούς 6/10 και του καλού και προτεινόμενου 7/10. Αν θέλετε, με μια ελαφρά δόση από την οπτική του «μισού υπέρ του μαθητή».
Κι αυτό γιατί δεν είναι δύσκολο να ψέξει κανείς τους Βασιλιάδες για την υπερβολικά φορμαλιστική προσέγγιση την οποία επιδεικνύουν (και) στο Mechanical Bull. Τρανταχτό παράδειγμα το "Don't Matter", το επιθετικότερο αλλά και λιγότερο πρωτότυπο τραγούδι του δίσκου, κομμένο και ραμμένο στα πρότυπα του εύπεπτου alternative rock single, όπως δεκάδες άλλα από τόσες και τόσες άλλες μπάντες –μειώνει αισθητά τους όποιους δείκτες ξεχωριστής προσωπικότητας. Θα επιμείνω ωστόσο στη θετική μου αποτίμηση λόγω της αβίαστης ροής του σαραντάλεπτου-και-κάτι άλμπουμ και των αληθινά όμορφων στιγμών που εμπεριέχει.
Πρώτο βήμα «επιστροφής» επιτυχές λοιπόν για τους αναζωογονημένους Kings Of Leon, των οποίων η βελτίωση γίνεται εδώ παραπάνω από αισθητή. Χωρίς να έχουν εντελώς αποτινάξει τις δημιουργικές παρωπίδες που φέρει η τάση τους να πρωταγωνιστούν στα airplay, κατορθώνουν να αλλάξουν το κλίμα γύρω από το όνομά τους, θέτοντας βάσεις για ένα επόμενο, ίσως πιο τολμηρό, δισκογραφικό βήμα. Θα είναι κρίμα αν στριφογυρίσουν ξανά στις αδιάφορες και κενές εμπορικότητες του πρόσφατου παρελθόντος.
{youtube}izzY55ACUQo{/youtube}
