Οι λύκοι γοητεύουν διαχρονικά τον άνθρωπο. Το να 'χεις λοιπόν καρδιά ωσάν του λύκου λογίζεται εδώ και αιώνες για ουάου πράγμα, αντίληψη που επιβιώνει (μεταξύ άλλων) και στους hard & heavy κόσμους, όπου η ισχύς χαίρει μιας εκτίμησης που σπάνια βρίσκεις στους υπόλοιπους μουσικούς χώρους.
Ακόμα πάντως και σε αυτά τα πλαίσια αναφοράς, καλό είναι να μην επαναλαμβάνεσαι, να προσπαθείς για το κάτι τις δικό σου. Και γενικά, αλλά και πιο ειδικά –βαφτίζοντας ας πούμε μια μπάντα. Γιατί ποτέ δεν ξέρεις ποιος μπορεί να θυμάται τι, ειδικά μάλιστα όταν η χώρα προέλευσης είναι ίδια και ίδιο παραμένει και το ευρύτερο ηχητικό πλαίσιο. Στην περίπτωσή μου, θεώρησα λαμβάνοντας το Winterborn ότι επανασχηματίστηκαν οι Φινλανδοί μελωδομπλακάδες Wolfheart του Cold Breath (Mighty Music, 1999)• και χρειάστηκε κάποιος χρόνος για να πάρω χαμπάρι πως πρόκειται για το καινούριο σχήμα του (επίσης Φινλανδού) Tuomas Saukkonen, ο οποίος φούνταρε για χάρη τους ό,τι άλλο συγκρότημα διατηρούσε ως τώρα, ήτοι τους Before The Dawn, Black Sun Aeon (τα πιο γνωστά), RoutaSielu, Dawn Of Solace και Final Harvest (τα πιο άγνωστα).
Οι Wolfheart χρίζονται έτσι ως εκλεκτοί. Το λέει και το δελτίο τύπου, το λέει μέσες/άκρες και ο Saukkonen στις συνεντεύξεις, δηλώνοντας ότι χρειαζόταν κάτι να τον ταρακουνήσει, κάτι να επαναπροσδιορίσει τη σχέση του με τη μουσική δημιουργία. Αυτό το κάτι, όμως, είναι τελικά μια σόλο διαδρομή: μόνος συνοδοιπόρος εδώ είναι ο Mika Lammassaari (των Eternal Tears Of Sorrow) στις κιθάρες, με τον ίδιο τον Saukonnen να βάζει την υπογραφή του σε σύνθεση, στίχους, ενορχήστρωση, παραγωγή και εκτελεστικά να αναλαμβάνει τις υπόλοιπες κιθάρες, τα τύμπανα, το μπάσο, τα πλήκτρα και βεβαίως τα φωνητικά. Σηκώνοντας ωστόσο το βέλο των ψυχο-υπαρξιακών του καλλιτέχνη και των όσων αφορούν στη σωστή κατασκευή τραγουδιών σαν π.χ. το "The Hunt" –που, τοποθετημένο στην εκκίνηση, δίνει τον τόνο μα και το στίγμα του Winterborn– μένεις με τη συνειδητοποίηση πως ακόμα και η καρδιά του λύκου, μπορεί να πάψει να χτυπά.
Οι Wolfheart θα μπορούσαν να είναι οι Black Sun Aeon αν στην οπτική τους περιλαμβανόταν και η γοτθομελωδική προσέγγιση των Before The Dawn• ή, αντίστροφα, οι Before The Dawn μπολιασμένοι με τη doom/death αισθητική των Black Sun Aeon. Πράγμα που σημαίνει, για να μην το πολυκουράζω, ότι παραπέμπουν ευθέως σε μια στρατιά από μπάντες στο μεταξύ των Paradise Lost και των Amorphis, που ίσως και να το προσπαθούν φιλότιμα, δεν διαθέτουν όμως αρκετές δυνάμεις για να φτάσουν στο υψιπετές Tales From The Thousand Lakes ή σε ένα έργο-τομή σαν το One Second.
Οι φίλοι βέβαια του σκανδιναβικού doom/death μάλλον θα διαμαρτυρηθούν για το θάψιμο, αντιτείνοντας πως οι Wolfheart δεν εφευρίσκουν μεν τον τροχό, κάνουν εντούτοις πολύ καλά το ό,τι κάνουν. Δεν έχω ιδιαίτερο πρόβλημα με μια τέτοια οπτική• απόλαυσα μάλιστα το "Routa pt. 2", που είναι νομίζω και το πιο γερό κομμάτι της εδώ συγκομιδής. Επιθυμώ ωστόσο να διατηρήσω τη βασική μου αντίρρηση: τα όσα παρουσιάζονται στο Winterborn όχι μόνο έχουν ακουστεί πολλάκις στη σχετική δισκογραφία και απέχουν κάτι παρασάγγες από τις ευρέως αναγνωρισμένες κορυφές της, μα δεν κάνουν και το παραμικρό για να σπάσουν έναν εντελώς στείρο πλέον φορμαλισμό, ο μόνος λόγος ύπαρξης του οποίου είναι το συναυλιακό σανίδι.
{youtube}KtOZCdB18pM{/youtube}
