Μέλος των Electric Masada και σταθερός συνεργάτης του John Zorn ήδη από το 1999, ο Jamie Saft είναι κι αυτός μια ενδιαφέρουσα περίπτωση μουσικού, με έργο πολύπλευρων ανησυχιών και διευρυμένων οριζόντων. Μπορούμε λ.χ. να τον ακούσουμε στο ιδιόμορφο, σκοτεινό μέταλ του Black Shabbis, να καταγίνεται με την πιανιστική τζαζ στο Astaroth: Book Of Angels vol. 1, να αφήνεται στα ανοιχτά διαστήματα της doom jazz στον ομώνυμο δίσκο των Swami Late Plate (ντουέτο με τον ντράμερ Bobby Previte) ή να προσκρούει στο noise με το στρεβλωτικό Merzdub –την «one-off» συνεργασία του με τον Merzbow. Χώρια η συνύπαρξή του (σε στούντιο ή σανίδι) με μουσικούς όπως η Laurie Anderson, οι Beastie Boys ή οι Bad Brains.
Με τους New Zion Trio o Saft πιάνει τη νοητή γραμμή που ενώνει το Κίνγκστον της Νέας Υόρκης (όπου και διαμένει) με την ομώνυμη πρωτεύουσα της Τζαμάικα. Βασικός του συνοδοιπόρος ο ντράμερ Craig Santiago, αυτός που φέρνει και τις πιο ευθείες αναφορές προς την κουλτούρα της ρέγκε. Βάλτε λοιπόν από τη μία τον Jamie Saft και τον πλούσιο μελωδικό διάκοσμο τον οποίον δημιουργούν τα πιο αέρινα από τα παιξίματά του· και από την άλλη τις «γειώσεις» του Santiago, με εκείνους τους σφιχτούς, επαναληπτικούς και –με έναν τρόπο– «σωματικούς» ρυθμούς.
Γίνεται αντιληπτό ότι ο τρίτος της παρέας, ο οποίος αναλαμβάνει το κοντραμπάσο, καλείται να επιτελέσει έναν κρίσιμο ρόλο στην ένωση των δύο αυτών σημείων. Στην πράξη ο ρόλος γίνεται ουσιαστικότερος και από εκείνον του Santiago, μιας και τα ρυθμικά του τελευταίου δεν προσφέρουν πολλά παραπάνω από έναν βασικό οδηγό. Η αποστολή είναι διττή: ο μπασίστας θα πρέπει κατ' αρχάς να αφουγκράζεται τους εμπροσθοβαρείς ρυθμικούς τρόπους του νησιού· και βεβαίως να μπορεί να ακολουθήσει τον Saft στις περισσότερο «εκλεπτυσμένες» περιοχές του μουσικού φάσματος. Η επιλογή, τόσο στο περσινό ντεμπούτο των New Zion Trio, Fight Against Babylon, όσο και στο Chaliwa χτυπάει κέντρο: στο μεν πρώτο βρίσκουμε τον Larry Grenadier (μάλλον γνωστότερος ως «αδελφοποιητός» του Brad Mehldau), στο δε δεύτερο τον Brad Jones (με συνεργασίες με μουσικούς όπως λ.χ. ο Marc Ribot ή ο Don Byron)· αμφότεροι καλύπτοντας με ουσία και με ξεκάθαρη επάρκεια τις ανατεθειμένες αρμοδιότητες.
Κι ενώ και στους δύο δίσκους η βασική επιδίωξη είναι πανομοιότυπη, υπάρχει κάτι που εν τέλει τους διαφοροποιεί. Το Chaliwa –περισσότερο από το Fight Against Babylon– στηρίζεται στην κυκλωτική του συμπεριφορά· δεν κόπτεται δηλαδή να γεμίσει τους χώρους με σολιστικά ανοίγματα (παρ' όλο που χρησιμοποιεί αρκετά τέτοια), αλλά κυρίως επιδιώκει να εστιάσει στη δυναμική που προκύπτει από την αέναη επανάληψη σύντομων ρυθμικών φράσεων. Εδώ το κοντραμπάσο του Jones –συγκρινόμενο με αυτό του Grenadier στον πρώτο δίσκο– τάσσεται ευθέως στο πλευρό του Santiago, ενώ και τα σόλο του ίδιου του Saft γίνονται (ακόμα πιο) διακριτικά. Το Chaliwa καταλήγει έτσι με περισσότερα ανοικτά διαστήματα και δια των αφαιρέσεων να αναζητά πιο άμεσα ερείσματα στον roots reggae ψυχισμό.
Με όλα τούτα, διαμορφώνονται δύο οριογραμμές: η μία χαρακτηρίζεται από τη συμμετοχή του H.R. των Bad Brains στο “Chant It Down” και την προσπάθεια των τεσσάρων να φτάσουν δια της «παραδοσιακής» οδού στα χωράφια του ρασταφαριανισμού (όσο μπορούμε, δηλαδή, να μιλάμε για οτιδήποτε παραδοσιακό όταν αναμειγνύεται η ιδιόμορφη περσόνα του H.R.). Στην άλλη, συναντάμε την ήπια πιανιστική τζαζ του “Pinkus”, όπου το μπάσο του Jones ακολουθεί το πιάνο του Saft στις λυρικές του ακροβασίες, ξεστρατίζοντας για μοναδική φορά από τα συνήθη μοτίβα. Στο ενδιάμεσο, οι New Zion Trio παίζουν με τις αναλογίες και φθάνουν σε αρκετές εξαιρετικές στιγμές, είτε στηρίζονται σε ακουστικό πιάνο (λ.χ. στα “Temples” και “Zion Heights”), είτε σε ηλεκτρικό (“Rasta Lion Dub”). Πάντοτε φέρνοντας ως αντίβαρο στο στιβαρό ρυθμικό κορμό, την εύθραυστη μελωδικότητα του Saft.
Και εδώ ακριβώς παίζεται το παιχνίδι: στο πώς ο λυρισμός θα αλληλεπιδράσει με τη μπασοκουλτούρα. Δεν πρόκειται μόνο περί διαφορετικών ηχητικών αποχρώσεων, είναι και ζήτημα τοποθέτησης, προτεραιοτήτων και επιδιώξεων. Και παρότι ίσως θα μπορούσαν να πάνε το θέμα και λίγο παρακάτω, οι New Zion Trio καταφέρνουν να καταθέσουν αρκετές πειστικές προτάσεις. Και να κερδίσουν σε βάθος ό,τι πιθανώς χάνουν σε εύρος…
{youtube}cKj8t6ESJzM{/youtube}
