Ταιριάζει στο ελληνικό κοινό η μελαγχολία, όπως ταιριάζουν και οι αργόσυρτες συνθέσεις, οι ατμόσφαιρες, μια αίσθηση εσωτερικότητας βρε αδερφέ. Δεν εξηγείται αλλιώς πώς συγκροτήματα που πόνταραν σε κάτι τέτοιο –οι Archive, οι Puressence, οι Madrugada– γνώρισαν αισθητά μεγαλύτερη επιτυχία εντός των συνόρων μας, από ότι εκτός αυτών. Υπήρχαν βεβαίως και γκρουπ τα οποία συγκεντρώνανε μεν τα παραπάνω στοιχεία, η φήμη τους απλώθηκε όμως και στον υπόλοιπο κόσμο: ονόματα σαν τους Massive Attack, Tindersticks, αλλά και οι υπό εξέταση κύριοι έρχονται εύκολα στο μυαλό.
Εξάλλου οι εκ Σινσινάτι προερχόμενοι (μα εκ Μπρούκλιν ορμώμενοι) National δεν προσπαθούν να κρύψουν αυτήν τους την τάση. Ας μη λησμονούμε τον τίτλο του δεύτερου δίσκου τους, Sad Songs For Dirty Lovers, ο οποίος συνόψιζε αρκετά καλά τον ήχο τους, έστω και σε έκταση μη ολοκληρωμένη καλλιτεχνικά. Μέχρι τότε τουλάχιστον, καθώς με τα δύο επόμενα δισκογραφικά βήματα –τον Αλιγάτορα και τον Πυγμάχο– οι Αμερικανοί μεγιστοποίησαν τις εκφραστικές τους διεξόδους, οδηγώντας ακριβώς στο όραμα που είχαν οι οπαδοί για εκείνους, όταν ακόμα έκαναν τα πρώτα τους βήματα. Το High Violet έβγαλε κατόπιν το με διαφορά πιο γνωστό τους τραγούδι ("Bloodbuzz Ohio") ενώ και σαν δίσκος απήλαυσε ιδιαίτερα καλής μεταχείρισης, τόσο από τους κριτικούς, όσο και από το κοινό (και ας μη μπόρεσα ποτέ να μπω στη λογική του, προσωπικά).
Το φετινό Trouble Will Find Me ένα πράγμα κάνει νωρίς-νωρίς σαφές: οι National έχουν μείνει πιστοί στον ήχο τους. Ίσως υπερβολικά πιστοί. Όλα εδώ μοιάζουν γνώριμα, πολυακουσμένα, ενίοτε και βαρετά αναμενόμενα, με τους πιο κακεντρεχείς να βρίσκουν εύκολα πατήματα αν θέλουν να μιλήσουν για «ξαναζεσταμένο φαΐ» ή για «αφορμές για χασμουρητό». Δεν θα πρέπει ωστόσο να μπερδεύουμε τη μη καινοτομία με την έλλειψη καλλιτεχνικής αξίας –το Trouble Will Find Me δεν είναι κακός δίσκος. Θα βρείτε τον λυρισμό μα και τη γνώριμη αίσθηση της μελωδίας που χαρακτηρίζει τη μπάντα, τη μπάσα φωνή του Matt Berninger να χρωματίζει τα τραγούδια, τις κιθάρες να κελαρύζουν με την ίδια λογική που το έπρατταν πάντοτε.
Είναι λοιπόν μια τυπική National δουλειά το Trouble Will Find Me, με ό,τι κάτι τέτοιο μπορεί να συνεπάγεται: διατηρεί όσα στοιχεία τους χάρισαν την επιτυχία που απολαμβάνουν και ποντάρει στα επιβεβαιωμένα δυνατά χαρακτηριστικά τους• περιέχει επίσης ορισμένα απολαυστικά (μελαγχολικά) τραγούδια, τα οποία το σώζουν από τη βαθμολογική βάση –ακόμα κι αν σκέφτεσαι πού και πού ότι κινούνται στον αυτόματο πιλότο. Από την άλλη, πρόκειται για μια ασφαλή επιλογή. Για τη σίγουρη δηλαδή οδό ικανοποίησης όσων ακροατών αποζητούν μία ακόμα δόση, αδιαφορώντας για τυχόν αναμασήματα ή για τον συμβιβασμό των Αμερικανών με μια παγιωμένη, πλέον, συνθετική γραφή.
{youtube}N527oBKIPMc{/youtube}
