Θεμελιώδης αρχή πηγάζουσα από φλέβα μαγικού ρεαλισμού, η οποία διακλαδίζεται με μια ημίαιμη ποιητικότητα, παρέχοντας μουσικό «αίμα» σε ευρύχωρες συνθέσεις: αν θες να πεις την αλήθεια σου αλλιώς, φρόντισε να ξεκινήσεις πάντα με ένα ψέμα. Τις υπόλοιπες 14 «αρχές» θα τις αναζητήσετε στην τέταρτη δισκογραφική κατάθεση του Παύλου Παυλίδη με το εγνωσμένης αξίας σχήμα των B-Movies, το οποίο –αξίζει να τονιστεί– εξελίσσεται και εξελίσσει τον ίδιο τον τραγουδοποιό, ετεροκαθορίζεται μα και επιβάλλεται, υπηρετεί μεν την εμπροσθοβαρή εκφορά των ιστοριών χωρίς όμως να διεκπεραιώνει. Απαιτήθηκαν ζυμώσεις τουλάχιστον 10 ετών και τρεις αξιοπρόσεχτες δουλειές για να μετασχηματιστεί ο συγχρωτισμός σε συγχρονισμό οράματος και «φωνής»• να μια γήινη ιστορία που μετά βεβαιότητας έχει συμβεί.
Τι διαφορετικό λοιπόν μουσικοτροπεί ο Παύλος Παυλίδης στις Ιστορίες Που Ίσως Έχουν Συμβεί σε σχέση με το κομψό reboot του Αφού Λοιπόν Ξεχάστηκα; Σε πρώτη ακρόαση σχεδόν τίποτα. Παραμένει ταξιδευτής του μυαλού και των αισθήσεων σε mid-tempo ράγες ("Λαθρεπιβάτης")• τη μια στιγμή δευτεραγωνιστής σε φλούο, αναπόδραστες ερωτικές συνευρέσεις ("Το Ατελιέ"), την άλλη –εκούσιο– έρμαιο των στοιχείων της φύσης, σωματοποιώντας την πιο ποθητή εποχή της φύσης αφτιασίδωτα και λιτά, χαρίζοντας στις λέξεις μυρωδιά και γεύση ("Το Καλοκαίρι"). Είναι δε τόσο πηγαία η έκφραση, τόσο διεισδυτική η παρατήρηση και τόσο αιφνιδιαστικά βιωμένα τα καρέ των τραγουδιών, ώστε, ενώ φαινομενικά όλα ρέπουν στο νωχελικό, ακίνδυνο και εν πολλοίς ανώδυνο, στη στροφή σκάνε ροκ εν ρολ πυροτεχνήματα. Το κελαρυστό "Θα 'Ρθει Μια Μέρα", ας πούμε, συνιστά τυπικό δείγμα μιας καλώς εννοούμενης radio-friendly τραγουδοποιίας αντάμα με το "Τόσο Κοντά", το οποίο σχεδόν παίρνεις όρκο πως πρέπει να φώλιαζε σε κάποιο αραχνιασμένο master tape του 2ου δίσκου των Σπαθιών!
Όσο ευπρόβλεπτα κι αν κυλά λοιπόν το άλμπουμ, όσο κι αν η γραμμική αφήγηση στρώνει στα αυτιά κάποιων ένα υποτιθέμενα ανώδυνο χαλί για πάσα χρήση (δίσκος για τις καλοκαιρινές ενατενήσεις σας, δίσκος για τη λιλιπούτεια βεράντα σας, δίσκος για τη μπλαβί μελαγχολία σας, δίσκος για τη μουσική που «θα μας σώσει» και άλλα τέτοια χαριτωμένα), οι σινεφιλικές νευρώσεις ως λαχτάρα και αποκούμπι για εμπειρίες από δεύτερο χέρι της post-αντικαταπληκτικής πρωταγωνίστριας (ξανακούστε το "Αντικαταπληκτικά" του 2010) και η αδράνεια του βλέμματος έξω από το παράθυρο ενός αυτοκινήτου το οποίο αφήνει τα πυρωμένα ίχνη του στην άσφαλτο της ελληνικής επαρχιακής ("Ελλάδα"), εδώ πάντα θα σημαίνουν κάτι περισσότερο, κάτι διαφορετικό για τον κάθε δέκτη...
Αντί κατακλείδας, ας μου επιτραπεί να κάνω χρήση του αγγλοσαξονικού όρου value for money: έναντι ενός λογικού αντιτίμου (α) γλιτώνετε τα επαχθή έξοδα και τη μπελαλίδικη προετοιμασία για μακρόπνοα ταξίδια αμφίβολης επιτυχίας (β) έχετε μη αποκλειστική πρόσβαση (αυτό σημαίνει μοιράζομαι) στις εμπειρίες ενός bravado-free παρατηρητή με ευαισθησία και οξύνοια πρωτόβγαλτου ταξιδευτή, ο οποίος διυλίζει και επιστρέφει την κοινή εμπειρία ιστοριών που δεν έχουν ακόμα κριθεί. Παρεμπιπτόντως, (γ) θα ακούσετε ίσως την καλύτερη προσωπική δουλειά του Παύλου Παυλίδη.
{youtube}BNpmDFe9-48{/youtube}
