Η μύχια επιθυμία υπήρχε κι ας τη μαστίγωνε αλύπητα η λογική: βρε λες; Λες να σπίθιζαν ξανά γενόμενοι και πάλι μπάντα μία με τον Ozzy; Κάαατσε καλά –απαντούσε η άλλη φωνή– μην περιμένεις πράγματα τα οποία δεν γίνονται. Εντάξει, κάτι όντως κουνήθηκε τότε που τα ξαναβρήκαν με τον Dio και εποίησαν τους Heaven And Hell (λίγο πριν πεθάνει ο χαρισματικός κοντός), αλλά θυμάσαι πότε άκουσες Black Sabbath δουλειά που να μασάει σίδερα; Για τον δε Ozzy, ας μην το συζητήσουμε... Τα τελευταία του αληθινά ωραία τραγούδια χρονολογούνται στο NoMoreTears του 1991· καλά, θα βάλουμε και το "Perry Mason" και θα το τραβήξουμε ως το Ozzmosis του 1995.
Κι όμως!
Η καλή μέρα, όπως λένε, απ' το πρωί φαίνεται. Και τα μαντάτα για το 13 φάνηκαν από την έναρξη κιόλας, όταν έσκασε εκείνη η μπασογραμμή κι ακούστηκε εκείνη η φωνή να αναρωτιέται σαρδόνια και με τη γνωστή της διαβολοσύνη «is this the end of the beginning? or the beginning of the end?».
Ακόμα κι αν λάβεις το "End Of The Beginning" ως μια απλή επίκληση στη φόρμουλα που οι ίδιοι οι Black Sabbath εφηύραν, δίνοντας την κλωτσιά στα τυφλά που στα χέρια των Judas Priest μετασχηματίστηκε σε σχολή/σκηνή/ρεύμα, έχεις ατσαλωμένο, ουσιαστικό χέβι μέταλ μα και τον πιο πειστικό Ozzy που άκουσες εδώ και πολλά, πολλά χρόνια. Όχι το απομεινάρι που είδες πρόσφατα να περιφέρεται –σαν τσίρκο– στα Ozzfest ή στους Osbournes, μα εκείνον τον ερμηνευτή ο οποίος έκανε την πετριά του άποψη και την τρέλα του ιστορία. Και ήταν ξέρετε η βασικότερη ίσως παράμετρος για το τι θα γινόταν με το 13 η κατάσταση στην οποία θα βρισκόταν ο Ozzy.
Από εκεί και πέρα, τα πράγματα παίρνουν τον δρόμο τους φροντίζοντας να διατηρήσουν το μομέντουμ της εκκίνησης. Οι Black Sabbath μετράνε τις δυνάμεις τους με άξονα το 2013 και –με την πολύτιμη βοήθεια του Rick Rubin στην παραγωγή– κινούνται με προσεκτικά, συντηρητικά πατήματα. Μένουν δηλαδή κοντά σε όσα αγαπάνε και ξέρουν καλά να κάνουν, δεν πάνε να το παίξουν τζόβενα, ούτε ξανοίγονται σε κατευθύνσεις που δεν κατέχουν για να πάρουν από μια συγκεκριμένη μερίδα το credit των «αναζητητών». Το χρέος ως προς την όποια πρωτοπορία, άλλωστε, το έχουν ξεπληρώσει από καιρό –και με το παραπάνω.
Το 13 δεν διαθέτει κοσμογονικές διαστάσεις, ούτε πρόκειται να εφεύρει τροχούς και να ανοίξει πόρτες. Είναι το καλό, απροσδόκητα εμπνευσμένο άλμπουμ μιας πάλαι ποτέ σπουδαίας μπάντας: ο Ozzy κοιτάει στα μάτια τον θρύλο του (και δεν είναι εύκολο αυτό), ο Iommy παίζει ξανά με ένα σφρίγος λίγο ξεχασμένο εδώ και κάποιον καιρό (μην ξεχνάτε, ταλαιπωρείται και από καρκίνο), ενώ μαζί με τον Geezer Butler κάθονται να γράψουν τραγούδια στα σοβαρά, κόπος που δικαιώνεται σε κάμποσες περιστάσεις: "Age Of Reason", "Methademic", "End Of The Beginning", "Dear Father" και ασφαλώς το "Zeitgeist".
Τον ίδιο εκείνον παλιοτροχό ξαναθέτει λοιπόν σε κίνηση το 13 των Black Sabbath, δίνοντας στην πορεία μερικά μαθηματάκια στους επιγόνους για το πώς γίνεται το κόλπο, δείχνοντας γιατί το μίγμα θέλει και λίγο αλήτικο ροκ εν ρολ για να νοστιμίσει και θυμίζοντας πόση σημασία έχει ο παράγοντας «προσωπικότητα». Ο παράγοντας, δηλαδή, που κατ' εξοχήν αγνοήθηκε από τόσα και τόσα ποπ, ροκ, μέταλ συγκροτήματα των '00s. Βάζεις έναν ξεφτιλισμένο γερο-Ozzy μπροστά, τον ταρακουνάς να πάει η βίδα στη σωστή της θέση κι εκείνος στέλνει με μιας για βρούβες ένα κάρο συζητημένες μετριότητες της μεγάλης του ροκ οικογένειας. Απλά τα πράγματα.
{youtube}OhhOU5FUPBE{/youtube}
