Σχεδόν έξι χρόνια μετά την τελευταία δισκογραφική κατάθεση, οι Βασίλισσες της Λίθινης Εποχής επανέρχονται στον θρόνο τους και μάλιστα στο σωστό τάιμινγκ –όπως υποδηλώνει και ο τίτλος του καινούριου τους πονήματος. Εμπνευσμένο από παρατήρηση του Joshua Homme πως «τα πράγματα σκατώνουν πάντα στην ώρα τους», το ...Like Clockwork ηχεί ωσάν ένα σπασμένο και γοητευτικά αποδιοργανωμένο γκρουβάρισμα με stoner ρίζες, alternative rock προδιαγραφές και bluesy διάθεση.
Ηχητικά θα μπορούσε να περιγραφεί –κάπως απλουστευτικά– ως ένα πάντρεμα μεταξύ Lullabies To Paralyze (2005) και Era Vulgaris (2007), με σχετική έμφαση στο τελευταίο αλλά χωρίς τις εκτελεστικές εμμονές που διέκριναν το κουραστικό δεύτερο μισό του. Το ...Like Clockwork ακούγεται πιο ευαίσθητο και κοντρολαρισμένο, δίνοντας 3 από τις 10 θέσεις της tracklist σε πιο ήπιες συνθέσεις με βάση το πιάνο, συμβαδίζοντας με τις μελαγχολικές στιχουργικές αναφορές. Παράλληλα, δείχνει εγκράτεια ως προς τη συνολική διάρκεια, αφού δεν υπερβαίνει τα 47 (περίπου) λεπτά. Ο Homme δείχνει έτσι ότι δεν παρασύρθηκε από το μεγάλο διάστημα δισκογραφικής απουσίας του κύριου εκφραστικού του σχήματος, επενδύοντας στην αρετή της αυτοσυγκράτησης.
Σε αυτήν του την προσπάθεια συγκέντρωσε μια all-star αρμάδα φίλων και συνεργατών, την οποία θα ζήλευαν άπαντες. Πέραν του εξαιρετικού τωρινού line-up με Troy Van Leeuwen, Dean Fertita, Michael Shuman & Jon Theodore, στον δίσκο παρελαύνουν οι εξής ολίγοι: Dave Grohl, Joey Castillo, Alex Turner, Trent Reznor, Jake Shears, Sir Elton «you need a real Queen in your band» John, Brody Dale (συζυγικά χρέη τύπου), James Lavelle, Nick Oliveri, Mark Lanegan & Alain Johannnes!
Η μεγάλη μαγκιά όμως του ηγέτη των Queens Of The Stone Age είναι το πετυχημένο καμουφλάρισμα καθενός από τους συμμετέχοντες κάτω από τη δική του δημιουργική γραμμή. Καμία από τις παραπάνω συνδρομές δεν γίνεται αντιληπτή, σε καμία περίπτωση: αντιθέτως, θα πέρναγαν στην αφάνεια δίχως τα credits. Γεγονός που αποδεικνύει το στάτους του Homme στο σύγχρονο ροκ στερέωμα, αλλά και τη δίψα που διακατέχει πολλούς μουσικούς να συνεργαστούν μαζί του χωρίς να έχουν ως στόχο την αυτοπροβολή.
Ατελείωτο respect απολαμβάνει λοιπόν ο ηγέτης των Queens Of The Stone Age και επιτυγχάνει στο ...Like Clockwork να το δικαιολογήσει με τον καλύτερο τρόπο. Το νέο άλμπουμ μπορεί να στερείται ορμής και επιθετικότητας, είναι όμως μια προσεγμένη και βραδυφλεγή (λεπτο)δουλειά, η οποία αναδεικνύει τις αρετές της στην πορεία επαναλαμβανόμενων ακροάσεων. Με εξαίρεση το "My God Is The Sun", με τον οικείο stoner χαρακτήρα, είναι άλλα τα χαρακτηριστικά που κερδίζουν τις εντυπώσεις εδώ: υποχθόνια μπάσα, διεστραμμένες μελωδίες, υπέροχα φαλτσέτα και ρομποτικά ριφ κρατούν σε εγρήγορση τον ακροατή, ενώ εξελίσσεται αυτός ο νοερός, μεταμεσονύχτιος (κατά προτίμηση) περίπατος.
Παρότι λοιπόν δεν εξιτάρει, το ...Like Clockwork ενεργοποιεί διαφορετικές απολήξεις νευρώνων, αρεσκόμενο σε μικρότερης έντασης (και διάρκειας) επιθέσεις, οι οποίες παίρνουν τη μορφή αιχμηρών ηχητικών λεπίδων και κιθαριστικών εισβολών/breakdowns, διαρρηγνύοντας την κεντρική μελωδική άτρακτο των τραγουδιών. Το αποτέλεσμα δικαιώνει τις Βασίλισσες καθώς όχι μόνο συνεχίζει ένα νικηφόρο δισκογραφικό σερί, μα αποδομεί κιόλας το DNA τους, κρατώντας βέβαια ακέραιο τον χαρακτήρα της μπάντας. Ας ελπίσουμε μόνο να μη χρειαστεί ανάλογο χρονικό διάστημα για την επόμενη κατάθεση...
{youtube}f49yRhJ0NjI{/youtube}
