Μπορούν πλέον να περηφανεύονται για τον διαγαλαξιακό χαρακτήρα της μουσικής τους οι Thirty Seconds To Mars, αφού μια κόπια του Love, Lust, Faith + Dreams ταξίδεψε πρόσφατα στο διάστημα με τη βοήθεια της NASA. Έχουν βαλθεί φαίνεται να σπάσουν όλα τα ρεκόρ, αν θυμηθούμε ότι στο πλαίσιο της προώθησης του προηγούμενου δίσκου τους κατέκτησαν την πρώτη θέση στα ρεκόρ Γκίνες για τη μεγαλύτερη ροκ τουρνέ της ιστορίας –μετρώντας «μόλις» 309 συναυλίες σε διάστημα δύο ετών.
Βλέπετε, όσο μεγαλώνει το μπάτζετ που έχουν στη διάθεσή τους ο Jared Leto και η παρέα του, τόσο τείνουν να λειτουργούν με μέσα εντυπωσιασμού άσχετα με το μουσικό περιεχόμενο των κυκλοφοριών τους: δαπανηρά βίντεο κομμένα και ραμμένα για τη στημένη αρένα του MTV (όπως αυτό του πρώτου single "Up In The Air")• ήχος στοχευμένος στον εντυπωσιασμό μιας ευρύτερης μάζας ακροατών, η οποία πρόσκειται σε πιο ανάλαφρα ακούσματα• εκμηδενισμός της (σχετικής) κιθαριστικής τραχύτητας με την οποία συστήθηκαν πίσω στις αρχές των '00s• και άνευ όρων παράδοση στο beat και στις ηλεκτρονικές μοντερνιές που βολεύουν τα μεγάλα στούντιο στην αναζήτηση της εμπορικής επιτυχίας.
Με την έμπνευση να λιγοστεύει όλο και περισσότερο σε κάθε νέα τους κυκλοφορία, οι Thirty Seconds To Mars του Love, Lust, Faith + Dreams δείχνουν έτσι να εγκλωβίζονται σε ένα ηλικιακά μικρότερο πεδίο αποδοχής. Εκεί δηλαδή όπου οι διάφορες εικαστικές διέξοδοι μπορούν ευκολότερα να αντισταθμίσουν τη δημιουργική πενία. Τι κι αν έχουμε εδώ να κάνουμε με ένα κόνσεπτ άλμπουμ; Μήπως κάτι τέτοιο προσφέρει βάθος, πολυπλοκότητα ή δυναμικές θεματικής αλληλεπίδρασης μεταξύ των προσφερόμενων 12 κομματιών; Φυσικά και όχι! Αντ' αυτού έχουμε τέσσερις εικονικούς πόλους –αγάπη, πόθος, πίστη & όνειρα– οι οποίοι και διαχωρίζονται μονολεκτικά κατά τη διάρκεια του δίσκου από μια γυναικεία φωνή, χωρίς υφολογικές αναδιατάξεις στο μουσικό γίγνεσθαι του περιεχομένου (ή οποιαδήποτε άλλη επιρροή στο τελικό αποτέλεσμα).
Δίσκος λοιπόν κενός νοήματος το Love, Lust, Faith + Dreams, επιτηδευμένος και πομπώδης, γεμάτος αλαλαγμούς διασκορπισμένους σε απλοϊκές συνθέσεις, με την ψηφιακή επεξεργασία του ηχητικού υλικού να υποκαθιστά –ύπουλα– τις πιο παραδοσιακές τεχνικές τραγουδοποιίας. Πρόκειται για ένα εκκωφαντικό μελόδραμα γιγαντιαίων μεν διαστάσεων, μα με πήλινα πόδια, το ακριβώς αντίθετο των υποτιθέμενων στοχεύσεων του Leto, ο οποίος επιστράτευσε για το artwork έως και τον Damien Hirst –καλλιτέχνη φήμης Metropolitan Museum Of Art της Νέας Υόρκης.
Κι όμως, λίγο θορυβούνται οι Αμερικανοί για την κριτική αποδοχή του νέου τους, διαστημικού, άλμπουμ. Το πιθανότερο άλλωστε είναι πως στην επόμενη live εκστρατεία θα γεμίσουν ακόμα περισσότερα στάδια ανά τον κόσμο. Πρόκειται για ένα φαινόμενο, το δίχως άλλο. Τη δισκογραφική όψη του οποίου μπορείτε ωστόσο να προσπεράσετε, χωρίς φόβο και πάθος...
{youtube}y9uSyICrtow{/youtube}
