Ο The-Dream έχει αναδειχθεί σε ένα από τα πιο γνωστά ονόματα του R'n'B (και κατ’ επέκταση ποπ) τοπίου τα τελευταία 6 χρόνια –και όχι άδικα. Με παραγωγικά credits σε παγκόσμιες επιτυχίες καλλιτεχνών του βεληνεκούς των Beyonce, Rihanna, Mary J. Blige, Janet Jackson, Mariah Carey, P. Diddy, Jamie Foxx αλλά και Justin Bieber, Flo Rida καθώς και... Kim Kardashian (ήταν για φιλανθρωπικούς σκοπούς, ας είμαστε επιεικείς), δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς το γιατί. Προσθέστε στα παραπάνω και τρία συζητημένα προσωπικά άλμπουμ, καθώς κι έναν πολύκροτο γάμο/χωρισμό με την Christina Millian και αρχίζετε να συλλαμβάνετε τη σφαίρα δημοσιότητας στην οποία σουλατσάρει ο Terius Nash.
Α, μιας και είπα Terius Nash, να μη ξεχάσουμε και τον ιντερνετικό δίσκο που διένειμε δωρεάν δυο χρόνια πίσω: υπό το κανονικό του όνομα, με τίτλο τη χρονολογία γέννησης του (1977) και με ύφος πιο προβληματισμένο και εσωστρεφές, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά. Αρκετοί μίλησαν μάλιστα τότε για αλλαγή προφίλ, βλέποντας το 1977 ως κάτι σαν προσωπικό ημερολόγιο ή ως δημόσια εξομολόγηση για τη δύσκολη περίοδο του διαζυγίου του. Σαν να άφηνε δηλαδή πίσω του ο The-Dream τις ιστορίες για μέχρι πρωίας βραδιές με μπόλικο αλκοόλ και γυναίκες με τη σέσουλα, καθώς και τη διάθεση για κλαμπίστικες επιτυχίες, επιλέγοντας να στοχεύσει στην καρδιά και στο μυαλό των ακροατών του, αντί για τα πόδια τους. Όσοι βέβαια περιμένανε άλλη μία γύρα από ποπ επιτυχίες το βρήκαν απογοητευτικό. Όλοι πάντως είχαν την ίδια απορία: πού θα πήγαινε από εδώ και πέρα ο Nash; Πίσω στα γνώριμα charts ή μπροστά, στον πιο αρτίστικο δρόμο του 1977;
Η απάντηση, όπως τη δίνει το IV Play, είναι σε καμία από τις δύο κατευθύνσεις. Εδώ, ο The-Dream στοχεύει στη σύγχρονη μαύρη μουσική, σε ένα ενιαίο πακέτο μελωδιών συγκροτημένων από όλες τις τάσεις του χθες και του σήμερα. Κάπως έτσι, βλέπουμε να συγκρούονται ο 1990s και '00s ήχος του R'n'B ("Where Have You Been", "Too Early", "Self-Conscious") με τα ξυραφιαστά hi-hats, τις chart φιλοδοξίες και τα διάσπαρτα ηλεκτρονικά στοιχεία των τελευταίων 2-3 χρόνων ("Pussy"). Στα καλύτερά του, ο Nash δημιουργεί αβίαστα κομψοτεχνήματα με βάση αυτό το υλικό –π.χ. το "IV Play", όπου λες και πήρε τις βασικές αρχές του "Red Light Special" των TLC, τις επιτάχυνε και τις εφάρμοσε σε ένα αισθησιακό, εθιστικότατο beat. Στο "Slow It Down", πάλι, μπλέκει το σπινταριστό ραπ με τα υπέροχα χορωδιακά φωνητικά του ρεφρέν, στοχεύοντας μεν στα charts, μα όχι και στις σχετικές κακοτοπιές. Στο δε "Loving You/Crazy" ηχεί όπως θα έπρεπε να ακούγεται ο Justin Timberlake εν έτει 2013.
Ενώ όμως μουσικά γίνονται όλα αυτά, η στιχουργική κατεβάζει αισθητά τη στάθμη του IV Play, έτσι όπως ξεπέφτει στον σεξισμό και στον λεκτικό κρετινισμό, συχνά ασχολούμενη περισσότερο με τα γεννητικά όργανα του καλλιτέχνη και των παρτενέρ του, παρά με τα ουσιώδη μιας σχέσης. Φυσικά και ο κόσμος θα ασχολείται πάντα με το σεξ, η προσέγγιση ωστόσο μπορεί να θίγει και τομείς όπως το συναίσθημα ή την πνευματική έλξη, προβάλλοντας έναν πιο αξιοπρεπή ερωτισμό από αυτόν που επικρατεί σε μεγάλο τμήμα του σύγχρονου R'n'B. Είναι μάλιστα τόσο ενοχλητικοί οι στίχοι σε συγκεκριμένα τραγούδια ("Pussy"), ώστε δεν σου αφήνουν περιθώρια καθώς αξιολογείς. Τι κρίμα να δείχνει δρόμους στη μουσική εξέλιξη του είδους ο The-Dream μα να διατηρεί ένα τόσο χαμηλό επίπεδο στη στιχοπλεξία.
{youtube}UvPYkWwfXBo{/youtube}
