Αν μη τι άλλο, τηρούν την παράδοση οι Primal Scream με την κυκλοφορία του νέου τους δίσκου. Εκείνον δηλαδή τον άγραφο κανόνα που τους θέλει να βγάζουν δυναμίτες τύπου Screamadelica ή XTRMNTR μεταξύ πολύ μετριότερων προσπαθειών. Κι αν το Beautiful Future είχε τις στιγμές του (δείτε την κριτική μου εδώ), περισσότερο διαιώνιζε τελικά τη δημιουργική ανυδρία των Σκωτσέζων –κάτι που φυσιολογικά μεταφράστηκε σε αναγκαστικό τετραετές παραγωγικό διάλειμμα. Με τις παραπάνω σκέψεις κατά νου, το φετινό More Light αποτελεί ξεκάθαρη υπενθύμιση των δυνατοτήτων της μπάντας στα καλύτερά της.
Εκκινώντας με το εντυπωσιακό εννιάλεπτο του "2013", οι Primal Scream δίνουν το στίγμα της θεματικής που θα κυριαρχήσει σε ολόκληρο το More Light, όπου και ξεχωρίζουν τα διάσπαρτα πνευστά χάρη στα οποία ζωντανεύει ο κύριος όγκος των 13 συνθέσεων για 70 (παρά κάτι) λεπτά της ώρας:
21 century slaves, a peasant underclass
Television, propoganda, fear, how long will this shit last?
...What happened to the voices of decent? getting rich I guess.
Become part of the establishment, power corrupts the best
Πολιτικο-κοινωνικός λόγος με πυγμή σε μια εποχή εκτεταμένης σιγής και παθητικότητας δεν είναι και λίγο πράγμα –έστω και περασμένος από τα mainstream φίλτρα μιας μουσικής κολεκτίβας κωλοπιασμένης στα φράγκα, όπως είναι σήμερα το παρεάκι του πενηντάρη (και νέου της εποχής, κατά το γνωστό άσμα) Bobby Gillespie. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι παρόμοιας χημικής σύνθεσης καύσιμα έδωσαν ζωή και στο θηριώδες XTRMNTR 10+ χρόνια πριν.
Και πώς αλήθεια να μην ανασκαλεύεις τον επικό ηχητικό «εξολοθρευτή» όταν βρίσκεις εδώ κομμάτια σαν το "Cultureside" και το "Hit Void"; Δύο βόμβες νετρονίου, οι οποίες παίζουν πλάτη-με-πλάτη στις θέσεις 3 και 4 του tracklist, κονιορτοποιώντας δίχως έλεος ηχεία και ηχοσυστήματα. Το τελευταίο με προφανείς μάλιστα My Bloody Valentine επιρροές –αλλά χωρίς το μανιερίστικο της φετινής κατάθεσης– και με τον Kevin Shields να επωφελείται του παθιασμένου σαξοφώνου το οποίο οδηγεί το τραγούδι στο coda. Συμμετοχών συνέχεια στο "Elimination Blues", με τον Robert Plant να προσφέρει διακριτικές φωνητικές αρμονίες ανυψώνοντας το βραδυφλεγές του γκρουβ• όσον δε αφορά στον David Holmes, δεν ανέλαβε εδώ απλά χρέη παραγωγού μα χρεώνεται (σε μεγάλο βαθμό) το συμμάζεμα και την ανεβασμένη απόδοση των Primal Scream, ρίχνοντας φως σε όλες τις πτυχές της δημιουργικής τους ταυτότητας.
Πολυσυλλεκτικό λοιπόν το More Light, με ψυχεδελικές τάσεις και δυναμικό χαρακτήρα. Τι κι αν το γκρουπ το ξεκίνησε χωρίς τον Mani στο μπάσο (αποχώρησε επικαλούμενος τις σειρήνες της επανένωσης των Stone Roses) και με έναν Gillespie απεξαρτημένο –κατά δηλώσεις του– από ουσίες και οινοπνεύματα; Κατάφεραν να κυκλοφορήσουν ένα ακόμα απολαυστικό άλμπουμ, αμάλγαμα όσων στοιχείων συνθέτουν την πολυσχιδή τους ταυτότητα εδώ και τρεις δεκαετίες πλέον. Ίσως είναι μάλιστα και το καλύτερο της συνολικής αυτής πορείας των δέκα δίσκων –μετά φυσικά από τα δύο κλασικά τους επιτεύγματα.
Ωστόσο, το More Light θα μπορούσε να ήταν ακόμα καλύτερο, αν λ.χ. έπεφτε ένα επιπλέον κούρεμα στις υπάρχουσες συνθέσεις. Μην προσμετρώντας τα διάφορα bonus τραγούδια, τα οποία θυμίζουν παλιές κακές εποχές κλεψιμαίικης λογικής, ένα τριμάρισμα απολήξεων (και γενναιοδωρίας) θα έδινε πιστεύω ένα πιο στιβαρό αποτέλεσμα. Ως έχει, ο πειρασμός του skip καραδοκεί για τους πιο ανυπόμονους ενώ 2-3 στιγμές δύνανται εύκολα να κοπούν από το διαιτολόγιο των ακροατών της ψηφιακής εποχής: μπορεί δηλαδή το "It's Allright, It's OK" να ακούγεται ευχάριστα, αλλά η προφανής αίσθηση deja vu που πλανάται στον αέρα του κλέβει την όποια feel-good γοητεία της «you can fix what's broken» μενταλιτέ του.
Επικαλούμενος έτσι τέτοιες αδυναμίες μα και τη γνωστή βαθμολογική δυσκοιλιότητα που με διακρίνει, θα στερήσω το 8αράκι από το More Light των Primal Scream (ας πούμε πως καταλήγει στο 7.9 για τους Πιτσφορκικούς). Τονίζοντας όμως ότι κάτι τέτοιο δεν σημαίνει πως το άλμπουμ δεν αποτελεί μια εξαιρετική ποπ/ροκ πρόταση στο φετινό σκηνικό.
{youtube}bdCraT9_wk4{/youtube}
