Μια γνώριμη μα συνάμα θαμμένη στη λήθη του χρόνου ηχητική αλληλουχία λίγων δευτερολέπτων εκκινεί το όγδοο στούντιο άλμπουμ των προπατόρων του love metal ιδιώματος. Παραπέμπει δε σε μια κασέτα η οποία εισέρχεται στο νοερό κασετόφωνο της ψηφιακής εποχής, δίνοντας μια απροσδόκητη vintage αισθητική κατεύθυνση στη νέα δισκογραφική κατάθεση των Φινλανδών. Ψευδαίσθηση που δεν αργεί βέβαια να χαθεί μέσα στο ψυχρά υπολογισμένο σύνολο στο οποίο περικλείεται.
Tears On Tape λοιπόν για τους HIM (His Infernal Majesty): ένας δίσκος ηχητικά και θεματικά συμπαγής, με τη γνώριμη –και δοκιμασμένη– συνταγή να εκτελείται πιστά και χωρίς τις παρασπονδίες που θα μπορούσαν να κοστίσουν σε οπαδούς ή πωλήσεις, προσφέροντας ίσως ένα υπόβαθρο θετικότερης κριτικής αποτίμησης. Τα στομωμένα και αδιέξοδα συναισθηματικά ξυράφια και οι ενταφιασμένες ερωτικές επιθυμίες που «κοσμούν» ολάκερη τη δισκογραφία των ΗΙΜ ξεδιπλώνονται κι εδώ, σε πλήρη διάταξη. Με την κατάλληλη ασφαλώς συνοδεία απόκρυφων μυστηριακών γραφών και ψευδοπαγανιστικών συμβόλων –καταραμένο heartagram επέστρεψες!
Πέρα όμως από το image κι από το πλασάρισμα των HIM ως ρομαντικών κοινωνών του μακάβριου (sic), υπάρχει και η εμβληματική παρουσία του μπροστάρη τους Vile Valo. Η σχεδόν σκελετωμένη και αμφισεξουαλική γοτθική μορφή του οποίου εσωκλείει, σε συνδυασμό με το λάγνο βαρύτονο της φωνής του, την πεμπτουσία της ευρείας αποδοχής των Φινλανδών στα ευρύτερα εναλλακτικά ακροατήρια. Αλλά υπάρχει και η μουσική –και είναι εκεί όπου χάνεται το στοίχημα για τους HIM, για πολλοστή φορά.
Δίσκος κατασκευασμένος με blockbuster οπτική, το Tears On Tape μοιάζει λοιπόν περισσότερο με προϊόν μιας τυποποιημένης παραγωγικής διαδικασίας εκ μέρους μιας καταρρέουσας βιομηχανίας, παρά με αποτέλεσμα καλλιτεχνικής σύμπραξης αποδεσμευμένης από τα δεσμά ενός δισκογραφικού συμβολαίου. Ίσως βέβαια οι ίδιοι οι HIM θεώρησαν πως, αφού αυτοχρηματοδότησαν την παραγωγή, δεν είχαν περιθώρια για πειραματισμούς, προτιμώντας την ασφαλή οδό του πρώιμου, γεμάτου ήχου τους. Από εμπορικής και επιχειρηματικής σκοπιάς σαφώς και δεν έσφαλαν, μόνο που το αποτέλεσμα είναι ένα εκκωφαντικά κενό δισκογράφημα, πνιγμένο στην αυτοαναφορικότητα.
Έτσι, οι κιθάρες μπορεί να ακούγονται δυνατά αλλά ταυτόχρονα ηχούν κομπρεσαρισμένες και φιλικές/ακίνδυνες, χωρίς τραχύτητα. Τα διάφορα πάλι ριφάκια αδυνατούν να υπερβούν τα κεκτημένα επίπεδα δυναμισμού, με το ρυθμικό σκέλος να στέκει στιβαρό μα δίχως να προσφέρει την παραμικρή συγκίνηση –πιο συγκεκριμένα, τα βάζω με τον Mika “Gas Lipstick” Karppinen και την εντελώς ανέμπνευστη παρουσία του πίσω από τα κρουστά. Απομένει λοιπόν στον Vile Valo να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά και εν μέρει τα καταφέρνει (για μία ακόμα φορά), διατηρώντας τη γνώριμη σκοτεινή γοητεία του σε υψηλά επίπεδα. Βλέπε ως αναφορά το “W.L.S.T.D.”, ένα από τα λίγα τραγούδια με τσαγανό εδώ.
Οι HIM του 2013 κινούνται επομένως σε γνώριμα, μελοδραματικά μονοπάτια, αναζητώντας στους πρώιμους εαυτούς τους την ταυτότητα του ηχητικού τους παρόντος. Με την κατάλληλη προώθηση, το Tears On Tape μάλλον θα χτυπήσει χρυσό στα στρατόπεδα των σκληροπυρηνικών οπαδών, δύσκολα όμως θα προκαλέσει την οποιαδήποτε συγκίνηση στους υπόλοιπους. No tears left to shed for HIM then....
{youtube}9hieTGR0djU{/youtube}
