Ετούτοι οι Αμερικανοί υπήρξαν και εξακολουθούν να είναι από τα αγαπημένα συγκροτήματα των απανταχού μουσικοκριτικών, όπως πολύ σωστά είχε επισημάνει το Forced Exposure ήδη από τις αρχές των 1990s. Και όχι τυχαία κι όχι άδικα, θα προσθέσω εγώ. Διέθεταν πάντα μια αύρα διανοουμενίστικου αέρα που, εξ αρχής, τους διαχώριζε από την αφελή έκλυση αδρεναλίνης –που ναι μεν είναι απαραίτητη όταν μιλάμε για ροκ εν ρολ, αλλά αποδεδειγμένα δεν τραβάει συνήθως για παραπάνω από 3 δίσκους, αν ασφαλώς θέλεις να προοδεύεις ως μουσικός και καλλιτέχνης.
Πιο συγκεκριμένα, οι Yo La Tengo είχαν (και έχουν) την εξυπνάδα και ευφυΐα να επιμείνουν στην υπογραφή τραγουδιών με βελβετικό υπόβαθρο, ενώ την ίδια στιγμή είναι σε θέση να αφομοιώνουν κάθε καλό στοιχείο προοδευτικής μουσικής: ambient, δάνεια από την concrete παράδοση (βλέπε field recordings), μια πατούρα στα όρια της free jazz. Με αυτόν τον τρόπο όχι μόνο κέρδισαν τον σεβασμό όλων, αλλά επεβίωσαν και διαφόρων κινημάτων. Γεννήθηκαν μέσα στην αναβίωση των 1960s το 1984, πέρασε από πάνω τους το grunge, το indie, το post-rock κι αυτοί οι μαλαγάνες –χωρίς να κοροϊδεύουν κανέναν– κατάφερναν και χωνόντουσαν πάντα στις προτιμήσεις του εναλλακτικού κοινού, ακριβώς επειδή είχαν αφομοιώσει στοιχεία από όλες τις εποχές και δημιουργούσαν χωρίς το άγχος της ταμπέλας. Και γι’ αυτούς ακριβώς τους λόγους δυσκολεύομαι κι εγώ με τον καινούριο τους δίσκο.
Το Fade ξεκινά ωραία, με το “Ohm”, το κιθαριστικό σόλο του οποίου λες και εκτέλεσε (συγκινήθηκα και μόνο που το γράφω) ο Carl Precoda –ορκίζεσαι μάλιστα ότι είναι κατευθείαν βγαλμένο από το ντεμπούτο των Dream Syndicate. Ωστόσο τα πράγματα αλλάζουν στο υπόλοιπο του δίσκου, όπου κυριαρχούν mid-tempo συνθέσεις. Που ναι μεν διαθέτουν έξυπνα σημεία, οφειλόμενα κυρίως στην παραγωγή του John McEntire (των Tortoise), όμως το πρόσημό τους δεν είναι θετικό, διότι δεν μένουν στη μνήμη από τη στιγμή που τελειώνει η ακρόαση. Δεν υπάρχουν δηλαδή στο Fade των Yo La Tengo οι δυνατές μελωδίες που θα το καταστήσουν στιβαρό και απαραίτητο. Ίσως ικανοποιήσει τους σκληροπυρηνικούς οπαδούς, πιστεύω όμως ότι στην ουσία κι εκείνοι ακόμα απλά θα ανατροφοδοτήσουν την αγάπη τους για τη μπάντα, δεν θα μπορέσουν να στηρίξουν στο Fade τη ρήση «οι Yo La Tengo είναι μεγάλο συγκρότημα».
Έτσι, αν και το νέο άλμπουμ των Αμερικανών κρατάει μόνο 46 λεπτά, από ένα σημείο κι έπειτα οι συνθέσεις του περνούσαν χωρίς να αφήνουν αποτυπώματα στη μνήμη μου (και ομιλώ βέβαια για την πολλοστή ακρόαση). Βαρέθηκα, για να το πω έτσι απλά… Υπήρχε βέβαια τελικά και μια έκπληξη, αλλά μόνο στη deluxe digital έκδοση, με τη bonus σύνθεση “Fade” –μια 11λεπτη και ικανοποιητικότατη ambient σιμφονιέτα.
{youtube}BauiMlA0VVo{/youtube}
