Μια ανάμνηση, μια παλιά ανεξιχνίαστη ιστορία και ο τίτλος ενός δίσκου.
Μαζί με τη φετινή επανέκδοση του Dragging A Dead Deer Up A Hill (2008), η Liz Harris (Grouper) αποφάσισε να κυκλοφορήσει ακόμα ένα άλμπουμ, με υλικό που είχε μείνει στο συρτάρι της για καιρό. Όταν ήταν έφηβη, ένα ιστιοφόρο άραξε ακυβέρνητο στην παραλία Agate του Όρεγκον. Μαζί με τον πατέρα της, η νεαρή Liz πήγε τότε να δει από κοντά το ναυάγιο και είναι αυτή η αίσθηση/ανάμνηση που απεικονίζεται στον τίτλο του καινούριου της δίσκου.
Όπως ο Matt Elliott φτιάχνει εικόνες και δυνατές ατμόσφαιρες στην τριλογία των Drinking Songs, έτσι και η Harris –τηρουμένων των αναλογιών– ντύνει εδώ με μουσική εικόνες προβαλλόμενες μέσα από αντανακλάσεις αναμνήσεων. Χωρίς τη θορυβώδη, παθιασμένη θεατρικότητα του Elliott, μα με έναν πιο αφαιρετικό τρόπο. Η θάλασσα και το υγρό στοιχείο κυριαρχούν στον δίσκο∙ έρχονται στον ακροατή μέσα από απαλά, στοιχειωτικά ηχητικά εφέ και μέσα από τη σκοτεινά αέρινη φωνή της Grouper, η οποία υφαίνει τον ιστό της από τα μαύρα βάθη του ωκεανού μέχρι τα σύννεφα. Η Harris μοιάζει σαν να κρατάει τον ρόλο ενός φαντάσματος, που εμφανίζεται για να αφηγηθεί όσες ιστορίες έχει δει.
Ριπές folk σε ambient τοπία, στίχοι που ποτέ δεν ακούγονται καθαρά –όπως οι ομιλίες μέσα σε ένα όνειρο που έρχονται νοερά– με τη φωνή και την ερμηνεία της Grouper να αποτελούν τον βασικό κορμό του The Man Who Died In His Boat, πάνω στον οποίο χτίζεται κατόπιν η μελωδία. Μεγάλες δόσεις reverb και echo, διακριτικές drone παρεμβάσεις και μερικά πλήκτρα πιάνου με πιο πειραματική διάθεση, δημιουργούν στον ακροατή μια κατάσταση εγκεφαλικής βύθισης και ύπνωσης, με μικρά διαλείμματα dream pop και ηλιόλουστης ψυχεδελικής folk. Χαλαρές δομές, εσωτερικότητα και ατμόσφαιρες που, αν και σκοτεινές, διαθέτουν έναν φωτεινό πυρήνα και σε καμία περίπτωση δεν λειτουργούν απαισιόδοξα.
«Μπήκαμε με τον πατέρα μου στην καμπίνα του σκάφους. Χάρτες, φλιτζάνια καφέ και μερικά ρούχα ήταν σκορπισμένα εκεί μέσα. Θυμάμαι ότι περιεργάστηκα ελάχιστα τον χώρο, διότι ένιωσα σαν να παραβιάζω ό,τι είχε απομείνει από την παρουσία αυτού του ανθρώπου. Αργότερα διάβασα στην εφημερίδα για εκείνον, αλλά τελικά στάθηκε αδύνατο να μάθουμε τι ακριβώς του είχε συμβεί. Το σκάφος δεν είχε συντριβεί, ούτε ανατραπεί, όμως ο καπετάνιος, με κάποιον περίεργο τρόπο, είχε γλιστρήσει μακριά από αυτό. Και το σκάφος, σαν ένα άλογο χωρίς αναβάτη, είχε επιστρέψει στη βάση του».
Είναι δύσκολο να αποτυπώσεις τον ήχο της σιωπής, να μιλήσεις για την απουσία μέσα από αφαιρετικούς δρόμους. Αλλά η μουσικός από το Όρεγκον έδειξε εδώ πως έχει όλα τα φόντα για να το κάνει∙ δίχως τυμπανοκρουσίες και με σοβαρή αίσθηση του μέτρου. Το The Man Who Died In His Boat μοιάζει με μια υγρή εικόνα η οποία στάζει χρώματα: είναι η αποτύπωση της παρουσίας κάποιου που, ενώ λείπει, ένα κομμάτι του βρίσκεται ακόμα εδώ, διότι εσύ το βλέπεις.
{youtube}o0A36Zb1ZmI{/youtube}
