Ήταν πριν δύο χρόνια περίπου που κυκλοφόρησε το Violet Cries, το ντεμπούτο των Esben And The Witch, με το οποίο το βρετανικό τρίο έμοιαζε να θέλει να μας… τρομάξει. H γοτθικότητα και ονειρικότητα του ήχου τους, με αναφορές τόσο στο παρελθόν (Siouxsie And The Banshees, Cure) όσο και στο παρόν (Zola Jesus), τα απόκοσμα κιθαριστικά εφέ και τα υψηλά επίπεδα αντήχησης, η θρηνητική φωνή της Rachel Davies, ο τίτλος και η στιχουργική θεματολογία του αλλά και το ίδιο το όνομά τους –δανεισμένο από μια αρκούντως ανατριχιστική δανέζικη ιστορία– όλα συνέτειναν σε ένα στίγμα σκοτεινό και μυστηριώδες.
Στο δεύτερο άλμπουμ του, τώρα, το γκρουπ εμφανίζεται να θέλει να συγκεκριμενοποιήσει αυτό που κάνει –κάτι που είχε διαφανεί και στο EP Hexagons το οποίο μεσολάβησε. Πρώτα απ’ όλα, οι κιθαριστικοί στροβιλισμοί έχουν γίνει λιγότερο ρευστοί: διατηρούν μεν το ονειρικό ύφος και την αίσθηση ότι έχουν ηχογραφηθεί σε κάποια σπηλιά, ρέπουν όμως τώρα προς μια περισσότερο post-rock λογική. Επίσης, η Davies έχει περιορίσει το συχνοτικό εύρος μέσα στο οποίο κινείται, απέχοντας από το να εξαπολύει ουρλιαχτά και ηχώντας πολύ πιο προσγειωμένη και σταθερή. Όλα αυτά λειτουργούν τελικά υπέρ της μπάντας, καθώς το σήμα της γίνεται πλέον πιο συμπυκνωμένο και πιο σαφές.
Παραμένει εντούτοις ένα μεγάλο πρόβλημα, το σημαντικότερο κατά τη γνώμη μου: οι συνθέσεις. Μπορεί στο Wash The Sins Not Only The Face οι μελωδίες των Esben And The Witch να έχουν γίνει πιο σαφείς, όμως είναι σε αρκετές περιπτώσεις αναιμικές, απλώς με διαφορετικό τρόπο σε σχέση με το Violet Cries. Κι ενώ οι Βρετανοί δείχνουν ικανοί να σκαρώσουν πραγματικά αξιόλογα τραγούδια, όπως π.χ. το πρώτο σινγκλ “Deathwaltz” – όταν σκάει μύτη είναι σαν να ανοίγουν οι ουρανοί– στο μεγαλύτερο μέρος του νέου τους άλμπουμ περιορίζονται σε πολύ χαμηλότερα επίπεδα απόδοσης. Θεωρώντας, ίσως, ότι ο ήχος και το στυλ θα καλύψουν τις αδυναμίες και το ελλιπές περιεχόμενο των συνθέσεων.
Τελικά αυτό το «νίψον ανομήματα μη μόναν όψιν» του τίτλου θα έπρεπε να απευθύνεται πρώτα απ’ όλα στους ίδιους τους Esben And The Witch. Γιατί ενώ γίνεται εμφανές ότι εδώ δούλεψαν και κατάφεραν να απαλείψουν πολλά από τα προβλήματα της «όψης» τους (εξ ου και το 6 της βαθμολογίας), δεν έχουν ακόμα καλύψει αρκετή απόσταση συνθετικά ώστε να σου επιτρέπουν να μιλήσεις για μια πραγματικά καλή δισκογραφική κατάθεση. Με αυτά τα δεδομένα, πάντως, θα έχουμε αρκετά να συζητήσουμε όταν με το καλό κυκλοφορήσουν το «δύσκολο τρίτο άλμπουμ». Στην αναμονή, λοιπόν...
{youtube}w61LU6AvvPo{/youtube}
