Δεν ήταν δα και δύσκολο να υποψιαστείς πως ο Skrillex θα γινόταν το πρόσωπο της πρώτης γραμμής για το brostep ιδίωμα. Από τους αρχικούς εκφραστές της συγκεκριμένης μετεξέλιξης του dubstep, είχε την προϋπηρεσία ήδη στις αποσκευές του. Προσθέστε και μια συνθετική φλέβα που βρίσκει απήχηση σε πιο mainstream ακροατήρια, την εξεζητημένη εμφάνιση και το emo παρελθόν του και καθίσταται σαφές γιατί ο Sonny Moore είναι ο πρώτος τον οποίον θα σκεφτείς όταν συζητάς την άνοδο και τα πλήθη που έχει προσελκύσει αυτό το ρομποτικό, πιο επιθετικό και club-friendly είδος dubstep, κάνοντας θραύση στα νεανικά ακροατήρια τα τελευταία χρόνια.
Σε μια γενιά λοιπόν η οποία μεγάλωσε με την έκρηξη του dubstep και έμαθε να ψάχνει το επόμενο καταιγιστικό drop (όρος διαδεδομένος ανάμεσα στο εν λόγω κοινό, αλλά και αντικείμενο κοροϊδίας μεταξύ των πολέμιων του brostep), ο Skrillex προσέφερε μερικά από τα δυνατότερα και πιο φιλικά προς το μέσο αυτί ακούσματα, χάρη στο μπόλιασμα των παραμορφωμένων μπασογραμμών του με κάποιες –πάντα επίκαιρες– house/club επιρροές. Όταν δε αποφάσισε να συνεργαστεί με τον Damian Marley στο “Make It Bun Dem”, χτύπησε κόκκινο στο YouTube, με τις θεάσεις να κυμαίνονται στα 190 εκατομμύρια (περίπου). Κι αν μπαίνεις σε τέτοιες κατηγορίες views, πάει να πει ότι κάτι κάνεις σωστά –από εμπορικής τουλάχιστον πλευράς. Ωστόσο, πολλοί παραμένουν και οι πολέμιοι του Moore (και του brostep εν γένει), χαρακτηρίζοντάς τον μονότονο, χοντροκομμένο και άκομψο.
Πάντως στο καινούριο του EP ο Skrillex φαίνεται αποφασισμένος να προχωρήσει πέρα από ό,τι αντιπροσωπεύει όλα αυτά τα χρόνια, κυνηγώντας μια πιο «καλλιτεχνική» υπόσταση για τη μουσική του. Στο “The Reason”, για παράδειγμα, συναντάμε ορισμένα επαναλαμβανόμενα μεν, ταιριαστά δε φωνητικά να συνοδεύουν μια μελωδία από εκείνες που έχεις μάθει να ταυτίζεις μαζί του. Με τη διαφορά ότι εδώ ο Αμερικανός αρνείται ν’ αφήσει τα παραμορφωμένα μπάσα και τα ρομποτικά μπλιμπλίκια να νερώσουν τη συνολική ποιότητα του κομματιού, κρατώντας το έτσι σε ένα ενεργητικό και φρέσκο μουσικό επίπεδο. Στο “Scary Bolly Dub”, πάλι, συναντάμε ένα επί χρόνια συναυλιακό fan favorite, που ο ίδιος είχε δηλώσει ότι δεν θα κυκλοφορούσε ποτέ επίσημα. Να όμως που το κομμάτι βρίσκει τελικά τον δρόμο της δισκογραφίας, δίνοντας χαρά στους απανταχού φίλους του Skrillex. Όσο για το αποτέλεσμα, είναι ό,τι πιο κοντινό θα βρούμε εδώ μέσα στο brostep, με τον ήχο να θυμίζει το παλιότερο “Scary Monsters And Nice Sprites”, λες όμως και το έχουν ρεμιξάρει οι Knife Party.
Αλλά η πραγματική έκπληξη έρχεται στο τρίτο και τελευταίο κομμάτι του ΕΡ – το ομώνυμο “Leaving”– που με το πρώτο κιόλας άκουσμα φέρνει στο μυαλό τον Burial του Untrue (φέρνει στο μυαλό είπαμε, όχι φτάνει σε αξία). Αχνά φωνητικά samples, μουντάδα, απόκοσμα πλήκτρα, drum patterns κυμαινόμενα από την πιο ήρεμη πλευρά του dubstep έως και τα downtempo breaks της προηγούμενης δεκαετίας, το αποτέλεσμα ηχεί συναισθηματικό, ανθρώπινο και μελωδικό. Στοιχεία δηλαδή για την έλλειψη των οποίων από τη μουσική κριτικάρεται κατά κόρον ο Moore.
Αυτός είναι όμως και ο λόγος που το ΕΡ Leaving αποτελεί κάτι διαφορετικό στην πορεία του Skrillex. Έστω και αποσπασματικά, κατάφερε να σπάσει τις νόρμες που ακολουθούσε και μέσα στις οποίες είχε βολευτεί, μπαίνοντας στον κόπο να δοκιμάσει ορισμένες καινούργιες ιδέες και μουσικές διαθέσεις, αλλά και να εισάγει το στοιχείο μιας πιο γήινης προσέγγισης. Το αν τούτο το EP θα αποτελέσει τελικά «παραφωνία» μέσα σε μια δισκογραφία γεμάτη από κενά brostep άσματα ή το εφαλτήριο για μια στροφή σε πιο απαιτητικά μονοπάτια, θα το δείξει ο καιρός.
{youtube}WbRn-UYzyfE{/youtube}
