Τι εισαγωγή να κάνεις για έναν μουσικό σαν τον Bob Mould; Να πεις ότι καθόρισε το αμερικάνικο underground με τις συνθέσεις της κιθάρας του; Ότι κατάφερε να επανεφεύρει τον ήχο του, αγγίζοντας μεν πιο «εύπεπτες» ροκ φόρμες μα διατηρώντας τον ατίθασο χαρακτήρα και την ενέργεια που χαρακτήριζε τις αρχικές του προσπάθειες; Πως ηχογραφεί τις μουσικές που παράγει το κεφάλι του εδώ και σχεδόν 20 χρόνια και καταφέρνει να μας απασχολεί ακόμα, όχι με διάθεση παρελθοντολαγνείας (εντάξει, συνυπάρχει κι αυτή) αλλά γιατί βγάζει τραγούδια ικανά να σου τραβήξουν την προσοχή; Μπορείς βέβαια απλά να πετάξεις στο τραπέζι τα αντίτυπά σου από το Copper Blue των Sugar, τα Zen Arcade και New Day Rising των Hüsker Dü ή το The Last Dog And Pony Show και τον προκάτοχο του, το Bob Mould, από την προσωπική του πορεία –και να τα αφήσεις να κάνουν αυτά τις όποιες συστάσεις χρειάζονται, με πράξεις και όχι με λόγια.
Με το Silver Age ο Bob Mould επιστρέφει στις ρίζες του. Όχι στα ακατέργαστα μονοπάτια των πρώτων Hüsker Dü δίσκων, αλλά σε μια χρυσή τομή μεταξύ των τελευταίων τους άλμπουμ και του ήχου των Sugar. Είναι άλλωστε σχεδόν αδύνατο να μην σου έρθει κάτι τέτοιο στο μυαλό ακούγοντας τα "Keep Believing" και "Silver Age", τα οποία συνδυάζουν την πανκ τραχύτητα με τις ποπ ηλιαχτίδες που δειλά ξεπροβάλλουν μέσα από το τείχος παραμορφώσεων. Τις λοξές ματιές προς Hüsker Dü μεριά αναλαμβάνουν τραγούδια σαν τα "Fugue State" και "Angels Rearrange", που ηχούν σαν outtakes από το Candy Apple Grey και το Warehouse. Από την άλλη, το "Star Machine" διαθέτει δομή που παραπέμπει κατευθείαν στο "A Good Idea" των Sugar, ενώ και το πρώτο single ("The Descent") θα μπορούσε άνετα να τοποθετηθεί μέσα σε οποιαδήποτε δισκογράφημα της Ζάχαρης, ταιριάζοντας άμεσα με τα υπόλοιπα κομμάτια.
Δεν είναι μουσικό κόσμημα το Silver Age, όπως σπεύδουν κάποιες κριτικές να το χαρακτηρίσουν, πέφτοντας στην παγίδα της νοσταλγίας και της αναβίωσης περασμένων εμπειριών μέσα από κάτι φαινομενικά καινούργιο: το υλικό του επαναλαμβάνει παλαιότερες ένδοξες στιγμές της καριέρας του Mould. Αυτό που το ξεχωρίζει από μια στείρα αναπαραγωγή γνωστών μοτίβων είναι η ενέργεια αυτών των νέων τραγουδιών, η διάθεσή τους να γιορτάσουν τη ζωή και το τώρα, αντί να δοξολογήσουν τα περασμένα μεγαλεία (και διηγώντας τα να κλαις). Και πάνω από όλα επιθυμούν –και το καταφέρνουν– να ροκάρουν.
Αν τώρα περιμένατε την καινούργια μουσική οδό από τον Bob Mould εν έτει 2012, θα φύγετε από το Silver Age απογοητευμένοι. Αν θέλετε μέσα από τα νέα του τραγούδια να ακούσετε τις παραμορφώσεις που σας κάνανε να τον αγαπήσετε, συνοδευόμενες από ορισμένες φρέσκιες και στιβαρές συνθέσεις, καθίστε αναπαυτικά στον καναπέ σας, πατήστε το play και ετοιμαστείτε να χαμογελάσετε από ικανοποίηση μετά τα πρώτα 2-3 τραγούδια...
{youtube}8MdhsCeasBQ{/youtube}
