Οι Kings Of Leon του 2011 είναι μια εντελώς διαφορετική μπάντα από εκείνη που μας πρωτοσυστήθηκε το 2003 με το Youth & Young Manhood. Αλλά όχι επειδή εξελίχθηκαν καλλιτεχνικά, ψάχνοντας νέα μονοπάτια μουσικής έκφρασης. Ούτε επειδή το συνεχές ανασκάλεμα της δημιουργικής τους φλέβας διαμόρφωσε σταδιακά έναν ήχο στον οποίο και κατέληξαν φυσιολογικά, με σταθερό βηματισμό από δίσκο σε δίσκο.
Όχι, η απάντηση είναι πολύ πιο απλή –στην προκειμένη δεν έχουμε άλλωστε να κάνουμε με ραδιοκεφαλικής φύσεως συγκρότημα, που συνεχώς προκαλεί τον εαυτό του και τους ακροατές του. Πώς θα μπορούσε, άλλωστε; Απλό, αρχέγονο ροκ εν ρολ είναι η πρώτη ύλη των αδερφών (και λοιπών συγγενών) Followill. Απλά, εν έτει 2008, αποφάσισαν να σταματήσουν να παίζουν το χαρακτηριστικό νοτιοαμερικάνικο ροκ των τριών πρώτων δίσκων τους και να μεταμορφωθούν σε U2 των φτωχών.
Έτσι, όλη η βρώμικη κιθαριστική μαγκιά η οποία χαρακτήριζε τραγούδια όπως τα “Red Morning Light” και “Molly's Chamber's”, έδωσε τη θέση της σε ένα ημι-ανθεμικό και παραπονιάρικο ύφος. Του στυλ “Use Somebody”, με κέρδος για το συγκρότημα μια θέση στα playlist των σύγχρονων ροκ ραδιοφώνων αλλά, ταυτόχρονα, με απώλεια τη μοναδικότητα που τους προσέδιδε ο αλήτικος κωλοπαιδισμός του Τένεσί –τον οποίο οι Followill έφεραν αβίαστα με τo 1970s παρουσιαστικό τους. Ακόμη και η ιδιαίτερη φωνή του Caleb Followiil, που, ανεξαρτήτως γούστου, έκανε μια κάποια εντύπωση, κατέληξε να ακούγεται εκνευριστική σε πολλά τραγούδια του Only By The Night. Τραγική ειρωνεία το πώς ένα σχετικά καλό και πιασάρικο τραγούδι –λέγε με “Sex On Fire”– δύναται να οδηγήσει τον χειρότερο δίσκο μιας μπάντας στο εμπορικό απόγειο (οι βρετανικές φυλλάδες και ειδικά το Q φέρουν το σύνολο της ευθύνης)...
Και ερχόμαστε στο σήμερα. Δεν υπήρχε πιο προβλέψιμη κίνηση από μέρους των Βασιλιάδων από το να ακολουθήσουν τη μεγαλύτερή τους επιτυχία με το απόλυτο κοπιάρισμα αυτής –ενδεικτικό της απόλυτης καλλιτεχνικής χρεοκοπίας για χάρη του stardom και των πωλήσεων… Αφού λοιπόν ξέσκισαν τα Grammy και τα Brit Awards με αυτή τη συνταγή, γιατί να μην την ξαναχρησιμοποιήσουν; Έξι εκατομμύρια πωλήσεων δεν είναι και λίγα και στα φράγκα ουδείς δεν γυρνάει εύκολα την πλάτη. Έτσι λοιπόν εγένετω Come Around Sundown για τους Kings Of Leon. Ένας δίσκος με μηδενικό δείκτη πρωτοτυπίας και με απουσία του μεγάλου hit single –το “Radioactive” μπορεί να βασίστηκε σε ένα εύηχο μπασοριφάκι, ως σύνολο ωστόσο μάλλον αδιάφορο ηχεί.
Το Come Around Sundown ισούται με δεκατρία τεμάχια μονότονης κιθαριστικής ποπ/ροκ, με ελάχιστα δυναμικά ηλεκτροφόρα διαλείμματα και με τη φωνή του Caleb Followill να επαναλαμβάνει τα ρεφρέν κάθε τραγουδιού ξανά και ξανά, τραβώντας τις ψηλές νότες –με το γνωστό του στρίγγλισμα να μοιάζει παράταιρο, μακριά από τις παραμορφώσεις του παρελθόντος. Από τις ελάχιστες εξαιρέσεις είναι το “Back Down South”. με τις slide εξάχορδες νότες και το country βιολί να δίνουν έναν vintage αέρα, ο οποίος λείπει από τον υπόλοιπο δίσκο. Και για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, με την παρούσα προσπάθεια των Kings Of Leon δεν υπάρχει αμφιβολία πως το ρυθμικό μέρος στέκεται στο ύψος του, παρόλο που δεν στηρίζει μελωδίες της προκοπής –χαρακτηριστικό παράδειγμα η στιβαρή επιθετικότητα του “No Money”.
Αποφασισμένοι να παραμείνουν στη mainstream κορυφή που τόσο ανέλπιστα κατέκτησαν προ τριετίας και να συνεχίσουν να γεμίζουν αρένες παγκοσμίως αντί για μικρά σκοτεινά μπαρ στον ξεφτισμένο αμερικάνικο νότο, οι Kings Of Leon κατασκεύασαν έναν άνευρο δίσκο, ο οποίος γρήγορα θα θαφτεί κάτω από την σκόνη του ραφιού που θα τον φιλοξενήσει. Το φιλί της ζωής σίγουρα θα το δώσει το MTV και τα λοιπά μέσα προώθησης εμπορευματοποιημένων ήχων που πλασάρονται για μουσική. Αλλά κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να ενοχλεί τους Followill. Κάθε άλλο, αφού είναι ήδη (φαντάζομαι) ενήμεροι για τις θυσίες που απαιτούνται έτσι ώστε να παριστάνουν τους κοσμοπολίτες. Τι και αν αυτές περιλαμβάνουν, μεταξύ άλλων, και την καλλιτεχνική τους ταυτότητα...
