"Ήρθαν ΠΑΛΙ οι Tiger Lillies, για να μας παίξουν μέσα στο κατακαλόκαιρο το «Κοριτσάκι με τα σπίρτα». Πάλι καλά. Θα μπορούσαν να παρουσιάσουν τη «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» ή «Ο χιονιάς πλάκωσε βαρύς» ή «Τα ξύλα στο τζάκι καίνε κι εμείς καθόμαστε μπροστά στη φλοκάτη»". Αυτά γράφει ο (όπως πάντα απόλυτος και αιρετικός) Δημήτρης Κανελλόπουλος στο Other Side, αυτά μας έλεγε και την προηγούμενη της πρεμιέρας, βρίσκοντας ενδιαφέρον μόνο στο party που θ' ακολουθούσε, το οποίο σίγουρα δεν θα προσέλκυε το "avant garde κοινό της πόλης". Η όλη βραδιά ήταν μια ευχάριστη έκπληξη, αν εξαιρέσει κανείς την έμμεση "ευχάριστη" έκπληξη του ψύχους στο χώρο που ταίριαζε με το concept του πρώτου μέρους ("Το κοριτσάκι με τα σπίρτα").
Το έργο τους ανατέθηκε πριν από δύο χρόνια από το Ίδρυμα Χανς Κρίστιαν Αντερσεν, με αφορμή τα 200 χρόνια από τη γέννηση του μεγάλου Δανού παραμυθά, κι αυτοί το προσάρμοσαν κατά το δοκούν στο παρακμιακό (από την αρχή όσο πιο sad και υποβλητικό γίνεται) τους καμβά, με ένα σκηνικό-λαβύρινθο και τον Martyn Jacques ("υποβλητικό σκηνικό οφθαλμαπάτης") και ταιριαστά βαλσάκια/μπαλάντες. Έχει ένα point ο λυτρωτικός θάνατος και η συγκίνηση μέσω της προβολής της κοινωνικής αδιαφορίας, αλλά οι Tiger Lillies δεν το εκβιάζουν τραβώντας το στα όρια του κιτς, αντίθετα ακόμα και για κάποιον που θα το δει ως μια οπτικοποιημένη συναυλία, έχει νόημα και κυρίως μουσικό -εκεί όπου τα έγχορδα μέρη καταλαμβάνουν το χώρο...
Η μεγαλύτερη έκπληξη κρύβεται στο δεύτερο, λιγότερο προβεβλημένο μέρος. Οι «Ιστορίες της θάλασσας» είναι μια ζωντανή απόπειρα προσαρμογής της μουσικής που ακούγεται στο άλμπουμ των Tiger Lillies «The Sea» πάνω σε κλασσικά ποιητικά έργα εμπνευσμένα από τη θάλασσα. Μαζί τους είναι και ο συνθέτης Hans Joern Brandenburg στο πιάνο (έχει συνεργαστεί με τον Tom Waits και τον Robert Wilson) και η Βανέσσας Αδάμ εκ της παραγωγής, η οποία συνοδεύει με την άρπα της. Πρωταγωνιστής στις εντυπώσεις, όμως, είναι ο ηθοποιός Γιάννης Βόγλης, ο οποίος σύμφωνα με τα Δελτία Τύπου επρόκειτο να διαβάσει αποσπάσματα από την Οδύσσεια του Ομήρου καθώς και ποιήματα του Νίκου Καββαδία και του μεγάλου Άγγλου ρομαντικού Samuel T. Coleridge. Αν κανείς παρακολουθήσει το μέρος αυτό, θα διαπιστώσει ότι μάλλον αυτό (η "απαγγελία" δηλαδή) ακούγεται πολύ λίγο μπροστά σε αυτό που συμβαίνει πραγματικά επί σκηνής. Περισσότερα, δεν χρειάζεται να πούμε, είναι πραγματικά απίστευτος και πραγματικά αξίζει να πάτε στο Badminton μία από τις επόμενες μέρες.
Παρά τις επιφυλάξεις που είχαμε (ελλοχεύει πια ο κίνδυνος του κορεσμού και με αυτή την κότα που κάνει τα χρυσά αυγά), αυτή εδώ η βραδιά ήταν ελάχιστα υπό την ταμπέλα deja vu. Αν κλείσετε τα αυτιά σας από τη μία στα αποκρουστικά κλισέ περί avant garde και βερολινέζικων καμπαρέ, αλλά και από την άλλη στο ισοπεδωτικό "κουλτούρα να φύγουμε" ανθρώπων που κρίνουν από τον τίτλο και μόνο, δεν θα χάσετε. Θα μου πείτε, κι εμείς από τι θα κρίναμε αν δεν είχαμε ελεύθερη είσοδο. Σωστό κι αυτό (που λέει κι ο Κανελλόπουλος)...
