Υποθέτω ότι όλοι έχουμε σκεφτεί αντιφατικά πράγματα σε σχέση με τον Neil Hannon: άλλοτε πως είναι ένας κάπως διαφορετικός Morrissey, άλλοτε ότι είναι ο Scott Walker απαράλλαχτος, άλλοτε ότι είναι ο Noel Coward του σήμερα, άλλοτε πως πρόκειται για έναν καταπληκτικό ενορχηστρωτή, άλλοτε θεωρώντας τον ως έναν σπουδαίο singer/songwriter κι άλλοτε βλέποντάς τον ως έναν απίστευτο παλιάτσο, ο οποίος μας παίζει ανάλογα με τα κέφια του.
Και όπως είδαμε πρόσφατα, αν θέλει να ασχοληθεί –για ακατανόητους λόγους– με το κρίκετ φτιάχνει κι ένα project, το ονομάζει Duckworth-Lewis Method και βγάζει έναν συμπαθητικό δίσκο, με κάποιες αρκετά καλές στιγμές. Αν πάλι θέλει να επιστρέψει στην ιδιαίτερη οπτική που έχει για την Αγγλία και τους συμπατριώτες του, φοράει το κλασικό τους καπέλο κι ένα παπιγιόν, καπνίζει την πίπα του Μαγκρίτ, πίνει σαμπάνια και χώνεται στη μπανιέρα μαζί μ’ ένα κατάμαυρο λαμπραντόρ –που είναι βέβαιο ότι έχει δει και καλύτερες μέρες.
Το ίδιο θα μπορούσε να πει κανείς και για την τραγουδοποιία του Hannnon: ενώ το Bang Goes The Knighthood είναι αναμφίβολα ένας καλός δίσκος, η αίσθησή μου είναι ότι οι Divine Comedy έχουν κάνει και καλύτερες δουλειές, ειδικά συνθετικά. Όπως, για παράδειγμα, το Short Album About Love ή –λιγότερο– το Casanova.
Μερικές φορές μοιάζει σαν ο Neil Hannon να είναι κάτι σαν Dr. Jeckyll και Mr. Hide: από τη μια πλευρά στέκεται δηλαδή η singing/songwriting προσωπικότητά του και από την άλλη η προσωπικότητα του ποπ ενορχηστρωτή. Κι ενώ η πρώτη διατηρεί τη δύναμη να συγκινεί βαθιά όταν το επιλέγει (“Have You Ever Been In Love”, “When A Man Cries”), η άλλη μοιάζει έτοιμη να υποκύψει σε αμφιβόλου αξίας συνθέσεις, αρκεί αυτές να αφήνουν χώρο σε φανταιζί ενορχηστρωτικά ευρήματα. Έτσι, καθόλου σπάνια, ο Hannon πέφτει στην παγίδα ενός ναρκισσιστικού αυτοθαυμασμού, ο οποίος κουράζει.
Παρ’ ότι μπαίνει λοιπόν στον πειρασμό να γράψει έναν κακό τραγούδι και να τραβήξει με τη φωνή του μια νότα όσο περισσότερο μπορεί, όπως περιγράφουν οι στίχοι του “Can You Stand Upon One Leg” (δυστυχώς τα καταφέρνει και στα δύο), το Bang Goes The Knighthood των Divine Comedy κρατάει το ενδιαφέρον από την αρχή μέχρι το τέλος, άλλοτε με τις εξαιρετικές του μελωδίες, άλλοτε με τις ευρηματικές του ενορχηστρώσεις κι άλλοτε με τους πανέξυπνους στίχους του.
Ο Neil τα κατάφερε λοιπόν, για άλλη μια φορά, αρκετά καλά. Εκείνο που δεν ξέρω αν ξέρει είναι ότι ακροβατεί επικίνδυνα. Αν δεν το ξέρει, θα μαλώσουμε στον επόμενο δίσκο του. Αν όμως αποδειχθεί ότι το ξέρει, είναι βέβαιο ότι θα πάω με το μέρος του…
