Ο Tim Hurley δεν είναι χθεσινός. Μπορεί να μην έγινε τόσο γνωστός όσο ο φίλος, συνονόματος και παλιός του συνεργάτης από την εποχή των Red Red Meat, Tim Rutili, o οποίος έφτιαξε αργότερα τους Califone, αλλά ο Hurley –προερχόμενος από την ίδια «φύτρα»– ακολούθησε έναν παράλληλο δρόμο σε χαμηλότερους τόνους, μαζί με τον πολυοργανίστα Danni Iosello. Οι δυο τους είναι τα βασικά μέλη των Sin Ropas, οι οποίοι ξεκίνησαν από τη Βόρεια Καρολίνα στις αρχές των 2000s, μετά εγκαταστάθηκαν για ένα διάστημα στην πρώην Ανατολική Γερμανία και πέρσι επέστρεψαν στη βάση τους για την ηχογράφηση του φετινού, τέταρτου δίσκου τους με τίτλο Holy Broken.
Στα 35 περίπου λεπτά που διαρκεί ο δίσκος, ο Hurley αποφεύγει τα «δύσβατα» –ή αν θέλετε «δυσνόητα», για κάποιους– μονοπάτια του πειραματισμού και επιλέγει μαζί με τον Iosello τη σιγουριά μιας σταθερής και απλής δομής τραγουδιού. Το Holy Broken των Sin Ropas ανοίγει με το ελαφρώς «ποπίζον» “Fever You Fake”, με ρυθμικά πλήκτρα, με ολίγη παραμόρφωση στις κιθάρες κι ένα μελωδικότατο –αν και μικρό– rock solo. Στη συνέχεια έρχεται η προσγείωση σε low-tempo ρυθμούς με το “Folded Uniforms”, όπου ακούμε νωχελικά γραντζουνίσματα στην ηλεκτρική κιθάρα, ήρεμα πλήκτρα και διακριτικά κρουστά, ενώ στο επίκεντρο βρίσκονται τα ακόμα πιο νωχελικά φωνητικά του Hurley. Αργότερα μπαίνει και το μπάντζο στην παρέα, μαζί με μια ιδέα από slide κιθάρα, τα φωνητικά ζωντανεύουν για λίγο, μέχρι που ο ήλιος δύει και ο μουσικός πιάνει μια ακουστική κιθάρα και «σέρνει» τη φωνή του πάνω από τα τάστα, την ώρα που ένα τσέλο κάνει δειλά-δειλά την εμφάνισή του για να σφραγίσει με μια νότα θλίψης το “Stolen Stars And Light”.
Mπαλάντας συνέχεια, αλλά λίγο πιο ηλεκτρικά αυτή τη φορά και με μια δόση ακορντεόν, στο “X Is For Christmas” με τον Hurley να μασάει τους στίχους ψιθυρίζοντας κάτι που δύσκολα αποκρυπτογραφείται. Σε πιο rock διάθεση («αλλά με την ψυχή στα πόδια», όπως λέει ένα γνωστό ελληνικό τραγούδι) και με μια όμορφη μίξη ηλεκτρικών και ακουστικών οργάνων, το “Nailed In Air” ανεβαίνει σε mid-tempo ρυθμούς, ενώ στο “Plastic Furs” είναι ίσως από τις λίγες φορές που ακούμε επιτέλους ολοκάθαρα τη φωνή του τραγουδιστή, αν και σε ένα μάλλον πολυφορεμένο rock μοτίβο. Ο δίσκος κλείνει με τo ομώνυμο τραγούδι, μια μπαλάντα η οποία φλερτάρει έντονα με την alt-country και σε μεταφέρει στα τοπία της Αριζόνα, με μια φυσαρμόνικα και τις ριπές ενός ανέμου που σηκώνει τους θάμνους: ίσως κάπου στο βάθος μπορείς να διακρίνεις και τον Λούκι Λουκ να τραγουδάει καβάλα στη Ντόλυ ότι είναι «ένας φτωχός και μόνος καουμπόϋ», μακριά από το σπίτι του...
Οι Sin Ropas, πέντε χρόνια μετά την κυκλοφορία του προηγούμενού τους δίσκου, επιστρέφουν φέτος με ένα άκρως συμπαθητικό αλλά μέτριο άλμπουμ, το οποίο λειτουργεί τελικά περισσότερο σαν ένα εύπεπτο μουσικό χαλί. Οι συνθέσεις τους, ενώ διαθέτουν μερικά ιδιαίτερα στοιχεία (ατμόσφαιρα, όμορφα γυρίσματα, συνδυασμό ηλεκτρικών και ακουστικών/παραδοσιακών οργάνων), χάνονται στην επανάληψη –με αποτέλεσμα να γίνονται βαρετές– στα μονότονα φωνητικά και στο «μάσημα των στίχων». Σε σημείο που να μην καταλαβαίνεις τι λέει ο τραγουδιστής, πράγμα που μπορεί να είναι κάπως γοητευτικό μερικές φορές και να σε βάζει σε διαδικασία να προσέξεις περισσότερο αυτό που ακούς, αλλά δεν λειτουργεί πάντα.
Έτσι, τo ταλέντο μπορεί να περισσεύει στο Holy Broken, όμως η έμπνευση μάλλον κοιτάζει κάπου αλλού..
