Ακόμα και με τις πανκ μεζούρες, ο «σεβασμός» που απολαμβάνουν οι GBH έξω από τον οπαδικό κύκλο είναι ένας ζορισμένος, συμβιβαστικός σεβασμός. Του στιλ μείνανε τόσα χρόνια ζωντανοί (τριάντα, παρακαλώ), γίνανε οικείες φιγούρες, ας πάει και το παλιάμπελο. Δύσκολα ένας «έγκριτος» μουσικογραφιάς θα τοποθετούσε δίσκο τους σε ένα αφιέρωμα με τα σημαντικότερα λ.χ. πανκ άλμπουμ: οι Sex Pistols ασφαλώς, οι Clash και οι Ramones δίχως συζήτηση, οι Buzzcocks και οι Damned άνετα –αλλά ποτέ οι Sham 69, ποτέ οι Cock Sparrer, ποτέ οι GBH. Δεν θέλω με αυτό να υποστηρίξω ότι οι GBH πρόσφεραν στη μουσική όσα οι Clash. Είναι αστείος ο ισχυρισμός. Αλλά είναι εξίσου αστείο ότι δεν τους αναγνωρίζεται μια συνεισφορά στην πανκ πραγματικότητα, από τη στιγμή μάλιστα που η όλη συζήτηση γίνεται (πολύ συχνά) με όρους ταξικούς και με ορισμούς αυθεντικότητας. Είναι φανερό ότι η πανκ ορθοδοξία λειτουργεί με αποκλεισμούς. Και πάνω της εδράζεται μετά μια ολόκληρη μυθολογία, η οποία τους διατηρεί.
Αυτά ως γενικό πλαίσιο, ως προς το νέο όμως άλμπουμ των GBH με τίτλο Perfume And Piss τι γίνεται; Ε, τι θες να γίνεται; Ό,τι ξέρεις πως γίνεται εδώ και τόσα χρόνια. Τσιτωμένο πανκ με ταμπελάκι εργατικής τάξης, με γούστο για σκληροπυρηνικά γκάζια και εντάσεις, του είδους που ανθίζει στον ήχο της γροθιάς η οποία προσγειώνεται στο μάγουλο και χοροπηδά μεθυσμένο στη δέκατη άδεια πίντα, κραυγάζοντας άναρθρα φιλοαναρχικά συνθήματα. Από εκείνα που απαντούν με απλοϊκή μα εξοργιστική απορία «ποιος θα φυλάει τους φύλακες», κάθε που οι πολιτικές επιλογές ζητούν περισσότερη αστυνόμευση, έλεγχο ή έκτακτη εξουσία στα χέρια κάποιου χαρισματικού προσώπου. Μάλιστα κύριε, οι GBH έχουν μείνει συνεπείς σε όσα πρεσβεύσανε ήδη από το 1982 κι εκείνο το αλησμόνητο City Baby Attacked By Rats –αν και το Perfume And Piss έχει περισσότερες εκλεκτικές συγγένειες με τους πρώτους τους δίσκους για την Captain Oi! (Midnight Madness And Beyond και No Need To Panic).
Αυτό το «συνεπείς», ωστόσο, μην το διαβάσετε ντε και καλά ως θετικό. Οι GBH είναι και πάλι εξαιρετικά κεφάτοι και σου παίρνουν εύκολα τα μυαλά με συνθέσεις σαν το “Unique”, το “Perfume And Piss”, το “Dead Man Walking”, το “San Jose Wind” και το “Power Corrupts”. Με τη διαφορά, όμως, ότι όλα τούτα τα έχεις ξανά και μανά ακούσει. Εδώ είναι που η συνέπεια καταλήγει να ισούται με τον αφόρητο συντηρητισμό και την αποθέωση του «αυτά ξέρουμε, αυτά αγαπάμε». Κι εγώ τα αγαπάω, και πολύ μάλιστα. Αλλά καταλάβετε επιτέλους –αναγνώστες και μουσικογραφιάδες– ότι κριτική δεν σημαίνει αξιολογώ ως καλό ό,τι τυχαίνει να μου γουστάρει... Πάντως οι GBH την εκτελούν τελικά τη μανούβρα τους: εκεί λίγο πριν το όχημα καταλήξει στον τοίχο του φορμαλισμού με 120 km/h, σου πετάνε έναν μεταλλαγμένο Nick Cave (“Cadillac One” –όπου βέβαια ουσιαστικά διαφαίνονται τα δάνεια του τελευταίου από όλη την πανκ χαρντκορίλα παρά τα δικά τους από εκείνον) και κλείνουν το άλμπουμ με το “Time Flies” –όπου σπάνε την τρίλεπτη φόρμα αγγίζοντας τα πέντε λεπτά, για μια περήφανη μα και απελπισμένη συνάμα όρθωση αναστήματος απέναντι στον Πανδαμάτορα. Γιατί 30 χρόνια στο κουρμπέτι είναι μεν επέτειος, μα σημαίνει κι απ’ την άλλη ότι ήσουν νιος και γέρασες. Και, ας το παραδεχτούμε επιτέλους, κανείς δεν θέλει να γερνάει.
Ε, μ’ αυτά και μ’ αυτά, το Perfume And Piss παλατζάρει τελικά σε εκείνο το όριο του «συμπαθητικού». Που σημαίνει ότι είναι ΟΚ, ότι θα το αποθεώσουν οι fans, ότι θα το ψιλογουστάρουν και οι απέξω, αλλά μετά από κάποιο χρονικό διάστημα δεν θα το πολυθυμόμαστε. Είναι πολλοί οι δίσκοι αυτής της κατηγορίας, το γνωρίζω. Αλλά έχει κάποια σημασία ότι οι GBH παράγουν ακόμα τέτοιους. Ίσως, για να γυρίσω και στην αρχική συζήτηση, να αξίζουν τον σεβασμό και για περισσότερα πράγματα από το ότι είναι ακόμα ζωντανοί, στη σκηνή, σαν πανκ συγκρότημα...
