Στην έβδομη τέχνη, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί τη σήμερον ημέρα, δεν δύναται ταινία με καλλιτεχνική αξία η οποία να χαίρει κριτικής αλλά και ευρύτερης αποδοχής δίχως τη συνοδεία ενός μουσικού σκορ που να υπογραμμίζει το οπτικό (και κυρίαρχο) μέρος του φίλμ με τρόπο που και να δένει αρμονικά με το σενάριο και τις ερμηνείες πάνω στο πανί, αλλά και να στέκει –ταυτόχρονα– ως αυτόνομο μουσικό θέμα, ικανό να προξενήσει απόλαυση και εκτός της μαύρης αίθουσας. Στην προκειμένη ο Trent Reznor, παρέα με τον Atticus Ross, επιλέγουν να ντύσουν μουσικά, με «βιομηχανικής» προέλευσης στολίδια, την ιστορία της απαρχής του ευρέως διαδεδομένου σε παγκόσμια κλίμακα Facebook.
Για ένα δράμα χαρακτήρων, όπως βασικά είναι το Social Network, οι Trent Reznor & Atticus Ross φτιάχνουν μια αρκετά εναλλακτική πρόταση ως μουσικό υπόβαθρο. Πρόταση παρεμφερή ενός βουτηγμένου στα λεξοτανίλ δίσκου των Nine Inch Nails (κάτι σαν το προ διετίας Ghosts I-IV, αλλά στο λιγότερο αφηρημένο και θορυβώδες) η οποία δικαιώνει το πείσμα του κορυφαίου σκηνοθέτη David Fincher να στρατολογήσει τον Reznor για το εν λόγω soundtrack, αποσπώντας τον από τα μύρια πρότζεκτ με τα οποία καταγινόταν εκείνον τον καιρό.
Αυτό που πάνω από όλα πετυχαίνει εδώ το δημιουργικό δίδυμο Reznor & Ross είναι να αντιληφθούν και να μεταγλωττίσουν σε νότες το καταιγιστικό κατεβατό ιδεών στο εσωτερικό του εγκεφάλου του Mark Zuckerberg ενόσω αυτός εφευρίσκει σταδιακά το Facebook σε ως –επί το πλείστον– industrial ήχους, οι οποίοι προσομοιάζουν σε ένα ανελέητο data streaming δίχως τελειωμό. Ηλεκτρονικοί σπινθήρες θαρρείς έτσι πως αντικατοπτρίζουν το πλήθος πληροφοριών που επεξεργάζεται ο διαολεμένος νους του, ενώ οι ατμοσφαιρικές πιανιστικές μελωδίες στο φόντο υποδηλώνουν, συχνά με υποδειγματικό τρόπο, τη μοναχικότητα του κεντρικού χαρακτήρα. Η εναρκτήρια ειδικά τριπλέτα συνθέσεων “Hand Covers Bruise”, “In Motion” και “A Familiar Taste” λειτουργεί υποδειγματικά στο να συστήσει τι ακριβώς περιέχει το σύνολο του δίσκου, περνώντας από την απόλυτη industrial σιγή σε ανεβαστικά μπλιμπλίκια και τούμπαλιν.
Η ταινία του Fincher διαγωνίζεται, στα μάτια μου, το Inception του Christopher Nolan για τον τίτλο της «ταινίας της χρονιάς». Αν και τόσο διαφορετικά έργα μεταξύ τους, συνοδεύονται αμφότερα από εξαιρετικά soundtrack, κάτι που μόνο ως τυχαίο δεν το εισπράττω. Οι 19 σκοτεινές και βαρύγδουπες ηλεκτρονικές συνθέσεις (στις οποίες περιλαμβάνεται και μια διασκευή-έκπληξη στο “In The Hall Of The Mountain King”) ταιριάζουν γάντι με την ιστορία της ηθικής κατάπτωσης στον βωμό της κοινωνικής καταξίωσης που περιγράφει το σενάριο του Aaron Sorkin. Πόσο μάλλον στην εύθραυστη ψυχοσύνθεση μιας ιδιοφυΐας με κόμπλεξ κατωτερότητας, ενώ αυτή παλαντζάρει μεταξύ προδοσίας κάθε ανθρώπινου δεσμού για χάρη μιας μεγαλομανούς καταδίωξης και της απλής αποδοχής που κάθε νέος αναζητά. Ακούγοντας το soundtrack που έστησαν οι Reznor & Ross για το Social Network, ο Fincher δεν μπορεί παρά να ένιωσε δικαιωμένος για την επιλογή του.
