Αυτός ο δίσκος είναι συγκλονιστικός. Το λέω εξαρχής, για να τελειώνουμε με τα περί συμπερασμάτων. Κι αυτό δεν έχει καμιά σχέση με το πόσο βαμμένος οπαδός του Roky Erickson είμαι, δεν έχει καμία σχέση που είναι ο πρώτος κανονικός δίσκος του τα τελευταία 14 χρόνια, δεν έχει να κάνει με το ότι προσπαθώ –μέσα στο μυαλό μου– να στήσω αξιοπρεπώς, στα δύο του πόδια, έναν δίσκο ο οποίος τρεκλίζει από το ίδιο το βάρος του δημιουργού του.
Αντιθέτως. Το να ακούς αυτόν τον άνθρωπο να τραγουδάει με κανονικό τρόπο και όχι να μαντεύεις ότι, αν ήσουν στην ηχογράφηση, θα έβλεπες μέσα από το τζάμι του στούντιο το μάτι του να γυαλίζει, είναι μία ανακούφιση. Ακριβώς επειδή δεν χρειάζεται να χάνεται κανένας –και επ’ ουδενί στα απόνερα κάποιας διαβρωτικής ουσίας. Δεν χρειάζεται να βρίσκεται κάποιος αλυσοδεμένος ή έγκλειστος προκειμένου να αποτιμήσουμε την πορεία του με θετικό τρόπο. Και πολύ περισσότερο πρέπει να χειροκροτήσουμε όταν κάποιος περάσει μεταξύ Σκύλας και Χάρυβδης και –έστω κι αν τσακιστεί στα βράχια– καταφέρει τελικά να φτάσει σε απάνεμο τόπο. Και ο Roky Erickson το κατάφερε με θαυμαστό τρόπο στο True Love Cast Out All Evil.
Δεν είναι μόνο η δουλειά των θαυμαστών (του) Okkervil River και ειδικότερα του ηγήτορα τους Will Sheff στην παραγωγή –δουλειά τη φιλοσοφία της οποίας εξηγεί ο ίδιος διεξοδικότατα στο συνοδευτικό έντυπο του δίσκου. Είναι που ο Roky τραγουδάει με απόλυτη συναίσθηση του ποιος είναι και για ποιο λόγο τραγουδάει όσα επιλέγει να τραγουδήσει. Στο True Love Cast Out All Evil δεν έχουμε απλώς μία πολύ καθαρή ηχογράφηση, με τα όργανα στην πολύ αυθεντική λαλιά τους και χωρίς περιττολογίες συχνοτικές ή στείρους εντυπωσιασμούς. Έχουμε επίσης καθαρόαιμο αμερικάνικο τραγούδι των κωμοπόλεων [ναι κύριοι! διαφέρει πολλαπλώς από των πόλεων (ηρωικές γέφυρες και μεταβάσεις στο ρεφρέν) και των αγροτικών περιοχών (τραχύτητα και περισσότερες ισοτονίες)], που διατηρεί τους εξομολογητικούς του τόνους ακόμα και όταν ανεβαίνουν οι εντάσεις και οι ρυθμοί.
Και όπως υπόσχεται περιγραφικότατα ο τίτλος, εδώ θα βρείτε μερικές οδούς για να κατανοήσετε τι έχει καταλάβει τη ψυχή του Roky Erickson τα τελευταία χρόνια. Για να συναισθανθείτε την ανάγκη του να ξορκίσει το κακό. Βέβαια οι στίχοι δεν μιλούν μόνο για τους εσωτερικούς του δαίμονες, μα και για το σκληρό περιβάλλον όπου μπορεί κάποιος να βρεθεί αντιμέτωπος με διάφορες εκφάνσεις της αρνητικότητας, που όμως και πάλι –όπως μας εξηγεί ο Roky– πηγάζουν από την εσωτερική βαραθρότητα. Την οποία νιώθουμε κι εμείς οι ίδιοι απειλητική μέσω των λόγων και στίχων του στο εφιαλτικό “John Lawman” όπου τρεις είναι όλοι και όλοι οι στίχοι:
«Σκοτώνω ανθρώπους όλη μέρα
Τραγουδώ το τραγούδι μου
Ακριβώς επειδή είμαι ο John Lawman»
….επαναλαμβάνονται όμως σε μια εφιαλτική στοιβάδα. Αν και διπλής ανάγνωσης τραγούδι (το όνομα του ήρωά του έχει διττή φύση), είναι η μοναδική φορά σε όλη τη διάρκεια του True Love Cast Out All Evil όπου θα νιώσετε εκείνες τις κλασικές ανατριχίλες, τις οποίες μόνο ένας δίσκος του Roky Erickson στο παρελθόν μπορούσε να προκαλέσει. Είτε τραγουδούσε για την Καθαρτήρια Φλόγα, είτε για τον Ελλοχεύοντα Αλιγάτορα.
Στην υπόλοιπη διάρκεια της συνεργασίας του Erickson με τους Okkervil River θα ακούσετε ύμνους για την αγιότητα της καθημερινότητας και για τη στοργή που οι άνθρωποι οφείλουν ο ένας στον άλλο, συνοδευόμενους από απόλυτα εναρμονισμένα πιάνα και κιθάρες. Όργανα που θα σας θυμίσουν την αμερικάνικη ύπαιθρο όπως αυτή πέρασε στα αυτιά μας μέσα από τη χρονική υπερταχεία των Neil Young, Rank & File, Giand Sand και Lampchomp με ολότελα όμως διαφορετική χροιά –ακριβώς επειδή εδώ μιλάμε για έναν δημιουργό. Έναν από τους πραγματικούς.
