Για όσους αναρωτιόνται «μετά το dubstep, τι;», το Crooks & Lovers των Mount Kimbie ίσως προσφέρει μία πιθανή απάντηση. Βέβαια, με αυτή τη λογική, οδηγούμαστε στο παντός καιρού και ελεγχόμενης ακρίβειας πρόθεμα post (εδώ να συνοδεύει το dubstep), αλλά ας είναι. Ούτως ή άλλως, το γιατί προσκολλάται σε έναν δίσκο μία τέτοιου είδους ετικέτα (ή η όποια ετικέτα) κι αν αυτή τοποθετεί με ακρίβεια στον μουσικό χωροχρόνο τα τεκταινόμενα, καλώς ή κακώς λίγη σημασία έχει για τους περισσοτέρους. Επομένως –και ελλείψει άλλης, ιδανικότερης– ας την υιοθετήσουμε.
Λέγοντας dubstep, όμως, μην πάει ο νους σας σε τίποτα υγρά και υπόγεια beats κάποιας κακόφημης (με την έννοια του αγγλικού notorious) πίστας του Λονδίνου. Το ντουέτο των Mount Kimbie μας έρχεται από το Μπράιτον και η μουσική του είναι (οποία έκπληξις) λιγότερο «υγρή και υπόγεια». Ίσως να ομοιάζουν με τον Burial στο σημείο ότι και οι μεν και ο δε είναι σχετικά διακριτικοί στον φόρτο των χαμηλών (κυρίως) συχνοτήτων –τηρώντας σαφείς αποστάσεις από το dubstep π.χ. του Bug ή των Digital Mystikz. Ίσως να συγκλίνουν και στο ότι η μουσική αμφοτέρων μάλλον δεν είναι ιδανική για την ώρα αιχμής ενός club –για διαφορετικούς λόγους ο καθένας (ο Burial για την εκκωφαντική εσωστρέφειά του και οι Mount Kimbie για τα μάλλον «ελαφρότερα» πατήματά τους). Ας σταματήσω όμως τις συγκρίσεις και ας προχωρήσω στα ενδότερα…
Το Crooks & Lovers γεφυρώνει, τρόπον τινά, τη ρυθμολογία που, λόγω χρονικής εγγύτητας, φέρνει στο μυαλό κατευθείαν το dubstep, με μία όμορφη και σχετικά ευφάνταστη μεταφορά της διακριτικής electronica της IDM περιόδου. Με άλλα λόγια, διαθέτει την επαφή με το τώρα, ενώ παράλληλα ψάχνει και στο παρελθόν για να συλλέξει στοιχεία για το μουσικό παζλ του. Έχω δε την αίσθηση ότι τέτοιας κοπής δίσκοι βγαίνουν αδιαλείπτως τα τελευταία δεκαπέντε-είκοσι χρόνια, με το ενυπάρχον στοιχείο της εκάστοτε πιο πρόσφατης υφολογικής έκφανσης να είναι αυτό που διαφοροποιεί μουσικά παρόμοιες (κατά τα άλλα) αισθητικές. Και δεν το λέω αυτό για να υπονοήσω ότι οι Mount Kimbie ακολουθούν μία από τις πεπατημένες, μα περισσότερο για να δώσω έμφαση στο χωροταξικό τούτου του πρώτου ολοκληρωμένου LP τους –ούτε βεβαίως διότι θεωρώ την παραπάνω μεθοδολογία ως κάτι εύκολο ή αμελητέο. Τουναντίον, μία σκέψη μου είναι πως και οι Boards Of Canada κάπου εκεί μεγαλούργησαν…
Εδώ μιλάμε για έναν δίσκο ο οποίος καταφέρνει και κρατά μια (τολμώ να πω) αξιοζήλευτη ισορροπία. Στις μουσικές του καταβολές, στις συναισθηματικές του απολήξεις, στο πώς βυθίζεται σε ατμοσφαιρικά επίπεδα και στο πώς αναδύεται στην εξωστρεφή επιφάνεια. Είναι χαρακτηριστικό το πώς από μια δυάδα κομματιών η οποία ανεβάζει τη διάθεση με ένα ιδιόμορφο μείγμα glitch pop και dubstep (μιλώ για τα “Before I Move Off” και “Blind Night Errand”) δίνεται η σκυτάλη –έπειτα από ένα εναμισάλεπτο ιντερλούδιο– στην πιο ατμοσφαιρική, μελαγχολική ή εσωστρεφή δυάδα του δίσκου (τα “Carbonated” και “Ruby”). Και κατόπιν, πριν τη dubstep/pop του “Mayor”, έρχεται το “Would Know”, τραγούδι που αποτελεί την αιχμή του δόρατος του συνόλου, ορθώς μεταφερόμενο σε βιντεοκλίπ –επιτελώντας έτσι, τρόπον τινά, τον ρόλο του single στην τωρινή εποχή του YouTube ή του Facebook (με στόχο δηλαδή να «επικοινωνηθεί» ευκολότερα από το «target group» του).
Αυτή την τελευταία πρόσμιξη συγκρατήστε τη, καθώς νομίζω πως εκφράζει μία στόχευση της μουσικής των Mount Kimbie: να αποτελέσει δηλαδή το pop ζευγάρι για όσους (μεταξύ τους και η αφεντιά μου) συγκλονίστηκαν με το Untrue του Burial. Ή έστω να μεταφράσει σε ανθρώπους με περισσότερες pop ευαισθησίες και καταβολές (όπως, καθώς φαίνεται, είναι και οι ίδιοι οι Mount Kimbie) τα πιο ελαφριά από τα γκρίζα «κατιόντα» του σήμερα που «τραγούδησε» ο Burial και να τα εκφράσει με μία περισσότερη εξωστρέφεια. Και το όλο κόλπο γίνεται καλά. Πολύ καλά μάλιστα, δημιουργώντας έναν δίσκο ο οποίος αποτελεί από την αρχή μέχρι το τέλος του ένα σίγουρα απολαυστικό άκουσμα. Και μένω εδώ, αφήνοντας τις σκέψεις μου περί νερώματος ή περί pop δούρειων ίππων να πλανώνται στο δωμάτιο, αρνούμενος να τις μεταφέρω εκτενέστερα στο γραπτό…
