Για να ακούσετε αυτόν τον δίσκο πρέπει καταρχήν να δείξετε την αίτηση βίζας που έχετε κάνει για επίσκεψη ή ακόμα και για (προσπάθεια) παραμονής στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ακόμα και τώρα που καταργήθηκε η βίζα το σίγουρο είναι ότι πιστοποιητικό αμερικάνικων φρονημάτων θα απαιτηθεί προτού τοποθετήσετε τα ακουστικά στα αυτιά σας ή τσιτώσετε τα ηχεία σας. Για έναν πάρα πολύ απλό λόγο. Δεν μπορείτε να παρακολουθήσετε το Crows της Allison Moorer αν δεν είσαστε εξοικειωμένοι με την πορεία της αμερικάνικης μπαλάντας (κυρίως) τα τελευταία 12 χρόνια.
Μην κάνετε τον κόπο εσείς που ακούτε americana και διάφορα τέτοια διότι εδώ μιλάμε για εσώτερη Αμερική –αυτή που θρηνεί ως νέος Γουίτμαν για τις εκτάσεις οι οποίες θα χαθούν κάτω από την ανθρώπινη επέμβαση, που αναρωτιέται τι έγινε με τη μεγάλη αμερικάνικη δημοκρατία και που παράλληλα τη συναντάς θλιμμένη κάθε Σάββατο πρωί στα κατά τόπους Mall. Μια Αμερική η οποία δεν έχει σχέση ούτε με ντρόγκες, ούτε με ποτό, αλλά τακτοποιεί τη ζωή της ως σωστή οικογένεια. Οικογένεια είπα; Ε, τότε είναι η σωστή στιγμή να σας πω ποιος είναι ο σύζυγος της εν λόγω κυρίας και να τελειώνω με την πατριδογνωσία των Η.Π.Α. Ο Steve Earle, ο θρύλος της αμερικάνικης τραγουδοποιίας, ο γνωστότατος ακτιβιστής και πολυθρύλητος ευζωϊστής (ή κραιπαλιάρης να το πω καλύτερα, αν και αυτά ανήκουν στο μακρινό παρελθόν του). Επ’ ουδενί δεν σημαίνει κάτι τέτοιο πάντως ότι η κυρία Moorer έχει κάνει καριέρα χάρη στον σύζυγό της –έχει εξάλλου πια 8 δίσκους πίσω της και πολλές αναρτήσεις στα charts. Αν και το Grammy πριν 3 χρόνια το τσίμπησε για μία σύνθεση που είχε γράψει με τον φίλτατο σύζυγο, το “Days Aren’t Long Enough”.
Δεν έχει αλλάξει το ύφος της Moorer στο Crows. Αργοί ρυθμοί για μετά το πέρας της ημέρας, ακόμα και αν ζείτε σε κάποια περιοχή εκτός του μητροπολιτικού χταποδιού. Φωνή κοντά στο μικρόφωνο, πιάνο (μη σας εκπλήξει αν ακούσετε στην κόψη του ξυραφιού νότες γλυκούλες), μερικά έγχορδα τα οποία σαφώς αφαιρούν τον αέρα των country επιρροών και πλησιάζουν μεγαλύτερες οικιστικές δομές (π.χ. κωμοπόλεις), στιχουργική που εστιάζει στην οικογένεια, στα αγαπημένα πρόσωπα, σε μία συμπαθέστατη λυρικότατη άποψη της φύσης και η αγάπη ως λυτρωτής. Δεν θα βαρεθείτε. Και η αλήθεια είναι ότι το Crows συστήνεται για μοναχικές ακροάσεις –και ας μιλάει με ζέση για τις σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους. Έχει από μόνο του ως δίσκος μία ζεστασιά που σπάνια φτάνει στα αυτιά μας (πια).
Θα αντιληφθείτε κι ένα ελαφρό ιλουστρασιόν στον ήχο, δεν έχουμε να κάνουμε σε καμία περίπτωση με lo fi ή με καταραμένους απόκληρους της κοινωνίας. Όμως η θαλπωρή της Allison Moorer θα παραμείνει σταθερή στα ώτα σας. Απλά, όπως είπα και παραπάνω, θα πρέπει να είστε εξοικειωμένοι με την αμερικάνικη μπαλάντα. Όχι βέβαια αυτή του Λος Άντζελες, η οποία είναι βαρυφορτωμένη με γούνες και στολίδια, αλλά αυτήν που στις μπότες της τραγουδίστριας θα βρείτε οπωσδήποτε και λίγο χώμα. Το πατάει το ράντσο της και ας είναι πολλών εκταρίων. Και το βράδυ καίει κανονικό τζάκι στο σπίτι της κυρίας Moorer –κι όχι από εκείνα τα διαόλια που μιμούνται τη ζεστασιά του.
