Δεν ξέρω ποιοι είναι έτοιμοι να αποθεώσουν τους Future Islands και να τους παρουσιάσουν ως ένα από τα δυνατότερα χαρτιά του μέλλοντος, αλλά στα σίγουρα θα έχουν δύο καλά επιχειρήματα στη διάθεσή τους. Το ένα, αντικειμενικά το πιο ασθενές, ότι αποτελούν ένα «εποχιακό ατού» –μια αμφισβητούμενη κατηγορία σε επίπεδο αποτελέσματος. Το δεύτερο και πιο τρανταχτό επιχείρημα είναι η φωνή του Samuel T. Herring. Με ένα περίεργο μείγμα απολυτότητας, κοφτής προφοράς (σχεδόν εγγλέζικης), με έναν λυγμό που ποτέ δεν φανερώνει, ο Herring καταφέρνει να εμφυσήσει ζωή σε σχήματα και μελωδίες που μπορεί και να μην είχαν ζωή πριν και μετά από αυτόν και την ερμηνεία του.
Δεν είναι ότι δεν υπηρετούν καλά το ύφος που προτάσσουν στο In Evening Air οι Future Islands. Αντίθετα, πληρούν όσα δραματουργικά στοιχεία συνθέτουν τους πίνακες αυτών των μικρών νεανικών δραμάτων, που σαφώς έχουν αξία ύπαρξης. Μόνο σε αυτή την ηλικία μπορείς άλλωστε να εκφέρεις λόγο μεταμοντέρνο και ρομαντικό ταυτόχρονα, υστερικό και βαθυστόχαστο επίσης, πάνω σε μικρές κινήσεις του αντικειμένου του πάθους σου, πάνω από ένα αυτιστικό συνοθήλευμα βομβίζοντων αναλογικών μπλιμπλικιών τα οποία λατρεύουν την pop αλλά δεν μπορούν να αποφύγουν και τη νεύρωση. Βλέπε για παράδειγμα (άκου για την ακρίβεια) το “Long Flight”. Το σύνολο δένει πραγματικά πολύ καλά. Μπορώ άνετα να φανταστώ αγόρια και κορίτσια της indie κοινότητας να αφιονίζονται καθώς διατρέχουν με ΜΜΜ την (όποια) μητρόπολη, ενώ στο μυαλό τους υπάρχει μόνο ο μανιχαϊσμός –άσπρο μαύρο. Γιατί μόνο έτσι μπορείς να βιώσεις τη νεότητα και έτσι μόνο μπορείς να αντιληφθείς τις Μελλοντικές Νήσους.
Εγώ πάλι δεν μπήκα σε καμιά από αυτές τις κατηγορίες. Διότι, πολύ απλά, δεν είμαι πια νέος. Τουτέστιν, μια χαρά τα βαράνε και τα βροντάνε στον τρίτο τους ολοκληρωμένο δίσκο οι νεολαίοι από τη Βαλτιμόρη (έχουν παρεμβληθεί και κοντά μια ντουζίνα split και δεκάιντσα), από τη δική μου όμως οπτική δεν μπορώ και να μην αναφέρω και το ενοχλητικό του πράγματος: σε μια συναυλία που κάποιος διοργανωτής θα έβαζε τους Future Island ως support act στους MGMT, οι κάτοικοι των Νήσων θα είχαν τα κάτωθι προβλήματα:
*Οι θεατές θα νόμιζαν ότι πρόκειται για κάποιο side project του Ben Goldwasser.
*Θα τους υποτιμούσε αρκετά η σύγκριση όταν θα έβγαιναν στο σανίδι οι MGMT, ένεκα του σαφέστατα μεγαλύτερου φάσματος ήχου που επεξεργάζονται οι τελευταίοι.
*Θα τους έβρισκαν συμπαθητικούς αλλά σαφώς επηρεασμένους από τους λίαν επιτυχημένους ανθεμικούς πατριώτες τους.
Οι Future Islands έχουν νεύρο (“Walking Through That Door”) όπως και ιδέες (“An Apology”), φαίνονται όμως τριπαρισμένοι –αν όχι εγκλωβισμένοι– σε ένα αυτιστικό σύμπαν, από το οποίο χρειάζεται και μια διέξοδος (εδώ τη δίνουν μόνο στη σύνθεση “As I Fall”). Δηλώνω σχεδόν σίγουρος πως θα τη βρουν, γιατί είναι φανερή και η δουλειά που ρίχνουν, όπως και το πόσο με τα μπούνια βρίσκονται χωμένοι στην υπόθεση «να πάμε μπροστά».
