Οι Babybird προϋπήρχαν αρκετό καιρό πριν το Σέφιλντ ξαναμπεί στον μουσικό χάρτη με τους νεανίες, τότε, Arctic Monkeys πίσω στο 2002-2003. Εδώ και μια 15ετία συνεχίζουν τη δική τους μοναχική πορεία, και γι’ αυτό δεν είναι άλλος υπεύθυνος από τον εγκέφαλο του συγκροτήματος, Stephen Jones. Το Ex-Maniac αποτελεί τη δέκατη δισκογραφική προσπάθεια του σχήματος και το βασικό χαρακτηριστικό του είναι η κυνική, σχεδόν κατάμαυρη, στιχουργική του Jones, η οποία συνδυάζεται με εθιστικά «λαλαλα» και με κάποιες ανεβαστικές μελωδίες, που ενδεχομένως θα μπορούσαν να σκαρφαλώσουν στις χαμηλότερες θέσεις των βρετανικών charts.
Αυτή η αναντιστοιχία στίχων και μουσικής αποτελεί το κύριο συστατικό της τραγουδοποιίας του Stephen Jones και χαρακτηρίζει τους Babybird και στο Ex-Maniac. Λίγοι έχουν την ικανότητα να ξεγυμνωθούν μπροστά στον ακροατή ενώ τραγουδούν σε απόλυτα χαλαρή διάθεση «In my whole life I’ve never been clean», όπως πράττει ο Jones στο “Drug Time”. Η συγκεκριμένη παρανοϊκή αναντιστοιχία, εξάλλου, ώθησε και τον Johnny Depp –χρόνιο θαυμαστή των Babybird– να συνδράμει στην κιθάρα του “Unloveable” και να σκηνοθετήσει το βιντεοκλίπ του. Όχι πάντως ότι επισκιάζει το τραγούδι η cameo εμφάνιση του χολυγουντιανού σταρ σ’ αυτό: η δυναμική του αποδεικνύεται τέτοια, ώστε να μην το επιτρέπει.
Γενικότερα, αυτό το κάτι παραπάνω που διαθέτει το Ex-Maniac βασίζεται στην ελαττωματική φύση του δημιουργού του. Ο οποίος όχι μόνο δεν προσπαθεί να την αποκρύψει, μα τη βγάζει φόρα-παρτίδα στον ακροατή, σαν να θέλει να ξορκίσει τις αδυναμίες του και να λυτρωθεί. Τραγουδά έτσι με ειλικρίνεια κι ένα βαθύ παράπονο για τα επαναλαμβανόμενα λάθη και τις αδυναμίες που τον καταβάλλουν σε κάθε του βήμα. Και όσο είναι ακόμα ζωντανός και δεν υποπίπτει σε απονενοημένες ενέργειες –όπως ο Linkous των Sparklehorse– άσχετα αν καθαρίσει ή όχι με τα «δαιμόνιά» του, να είστε βέβαιοι ότι οι Babybird θα μας απασχολούν ευχάριστα(;) για αρκετό ακόμα καιρό.
Ο Stephen Jones είναι ο Ex-Maniac του τίτλου. Και για εκείνους που κρύβουν κάτι αντίστοιχο ή έστω ταυτίζονται με μια τέτοια ανθρώπινη φύση, τότε ο συγκεκριμένος δίσκος των Babybird (πρέπει να) είναι μια από τις κορυφαίες τους επιλογές για φέτος. Μακριά από οποιοδήποτε hype. Ατόφια ψυχοθεραπευτική δημιουργία.
