Εν μέσω καλοκαιρινής ραστώνης και μουντιαλικής τρέλας κάθομαι και αφουγκράζομαι την πέμπτη δουλειά των μαυροντυμένων κωλόπαιδων από το Σαν Φρανσίσκο, μη μπορώντας να χωνέψω το μπαστάρδεμα των ήχων που μας προσφέρουν εδώ. Για δεύτερη φορά χωρίς τον Nick Jago στα κρουστά –μετά το Howl του 2005– και με προσωρινή(;) αντικαταστάτη του τη συμπαθή Leah Shapiro (η οποία μέχρι πρότινος εκτελούσε χρέη drummer στις περιοδείες των Raveonettes), αφού ο πρώτος έχει ένα ιδιαίτερο ταλέντο συγκρουσιακής φύσεως, που μάλλον τα άλλα δύο μέλη της μπάντας δεν βρίσκουν και τόσο χαριτωμένο. Και, όπως και στην περίπτωση του Howl, έτσι και εδώ οι Black Rebel Motorcycle Club επιλέγουν να λοξοδρομήσουν των Jesus & Mary Chain επιρροών τους και να παράγουν κάτι πιο κοντά στο alternative country εκείνου του δίσκου –αυτή τη φορά όμως με μια παραπάνω δόση reverb και παραμόρφωσης στις κιθάρες.
Δεν έχω κάτι εναντίον της americana ούτε με ενοχλεί η προοπτική της μείξης της με το βρώμικο garage της Παρέας Με Τα Πέτσινα. Με ενοχλεί το πόσο άγαρμπα γίνεται αυτός ο συγκερασμός. Χωρίς κάποια κεντρική μουσική ιδέα να διαπερνά το Beat The Devil's Tattoo, οι Black Rebel Motorcycle Club καταλήγουν σε έναν αχταρμά ήχων, διαθέσεων και ύφους που δυστυχώς καταντά εκνευριστικός ακόμα και για τους πιο πιστούς οπαδούς. Και για να εξηγηθώ εξαρχής, ανήκω κι εγώ μάλλον σε αυτούς, αφού γουστάρω τρελά τα φαζαριστά τους μπάσα και τις φουλ στα πετάλια κιθάρες τους. Ακόμα κι αν δεν με έχει ενθουσιάσει κάποιος δίσκος τους από καιρό 2001 –όταν και κυκλοφόρησε το άριστο ντεμπούτο τους– πάντα είχαν κάτι να μου πουν με κάθε κυκλοφορία τους. Όμως στην προκειμένη περίπτωση ο Peter Hayes και ο Robert Levon Been φαίνονται να μη βρίσκουν πρόσφορο έδαφος αποτύπωσης των θορυβωδών τους ανησυχιών. Και το χειρότερο από όλα: επαναλαμβάνουν εαυτούς –ποιος άραγε δεν ακούει το “Awake” στο νεοαφιχθέν “Evol”, για παράδειγμα;
Οι ισχυρές δόσεις deja vu δυστυχώς δεν προσμετρούνται στα υπέρ ενός δίσκου. Αλλά ούτε και η μέτρια παραγωγή με τον υπερβολικό «λευκό θόρυβο» στα ηχεία να πνίγει τις –ούτως ή άλλως– φουλ στα overdubs συνθέσεις, με τον ήχο να χάνει σε βάθος και να ακούγεται επίπεδος. Είναι κρίμα, έχοντας πια αφομοιώσει τις επιρροές τους και σχηματίζοντας ένα πιο προσωπικό ηχητικό στυλ, να μην συνοδεύουν αυτήν τους την ωρίμανση και από μια αντίστοιχη και στον τομέα της παραγωγής, αλλά κυρίως και πρωτίστως της τραγουδοποιίας. Το αντίθετο μάλλον συμβαίνει εδώ, με το Beat The Devil's Tattoo να αποτελεί και την πιο αδύναμη στιγμή της καριέρας τους. Λείπει, εκτός της συνοχής των κομματιών μεταξύ τους –αν παραβλέψουμε το επιτηδευμένα βαριεστημένο παίξιμο που τα χαρακτηρίζει– κι εκείνο το τραγούδι το οποίο θα τραβήξει την προσοχή (λέγε με “Stop”, “Whatever Happened To My Rock N' Roll” κλπ. κλπ.)...
Εικονικά, το Beat The Devil's Tatoo περιέχει τα πάντα. Αργόσυρτες γλυκόπικρες μπαλάντες (“Long Way Down”, “The Toll”, “Sweet Feeling”), alternative country πειραματισμούς (το ομώνυμο, το “River Styx”) και δυνατά –έως πολύ δυνατά– ροκάκια (“Concience Killer”, “Shadow's Keeper”). Ακόμα κι ένα δεκάλεπτο έπος (“Half State”), το οποίο ξεκινάει με «βελβετικές» αναφορές και spooky ατμόσφαιρα για να κινηθεί στη συνέχεια σε πιο ψυχεδελικά μονοπάτια, κλείνοντας έτσι έναν δίσκο ο οποίος είχε τα φόντα να αναδειχθεί σε κάτι πολύ περισσότερο από αυτό που κατέληξε να είναι. Η μπάντα είναι εμφανές πως βρίσκεται εν μέσω ενός αναγκαίου μεταβατικού σταδίου, κάτι που αποτυπώνεται πλήρως στην όλη αμετροέπεια του τελευταίου της πονήματος. Ας ελπίσουμε πως θα βγει σύντομα από τον λαβύρινθο ακολουθώντας τον μίτο της έμπνευσης και του ταλέντου που μας έχουν αποδείξει πως έχουν. Γιατί είναι σίγουρο πως οι BRMC είναι προτιμητέοι –ακόμα και με τις όποιες αδυναμίες τους– από τον σωρό συγκροτημάτων τα οποία υποτίθεται πως ροκάρουν, πόσο μάλλον όταν είναι σε φόρμα!
