Ο συνθέτης, βιολονίστας, μαέστρος και δάσκαλος George Enescu (1881-1955) και ο πιανίστας και συνθέτης Dinu Lipatti (1917-1950) –ο οποίος έφυγε από τη ζωή σε νεαρότατη ηλικία από ανίατη ασθένεια– υπήρξαν συμπατριώτες (αμφότεροι Ρουμάνοι), φίλοι και συνεργάτες. Ο Lipatti έχει ηχογραφήσει έργα για πιάνο του Enescu, ενώ οι δύο τους έχουν ηχογραφήσει έργα του δεύτερου για βιολί και πιάνο (Σονάτα νούμερο 2 και 3, Op. 6 και 25, αντίστοιχα).
Το πρόβλημα με ιστορικές ηχογραφήσεις σαν και το Interpreteaza Enescu Si Lipatti των George Enescu & Dinu Lipatti είναι η ίδια η ποιότητα του ήχου. Ειδικά η λιγότερο ή περισσότερο πολυπληθής ορχήστρα είναι καλό να ακούγεται καθαρά, γιατί αλλιώς χάνεται η μαγεία της ακρόασης. Αλλά και τα έργα μουσικής δωματίου στη συγκεκριμένη ιστορική ηχογράφηση είναι θολά και θορυβώδη, μην αφήνοντάς σου περιθώριο να διακρίνεις πέρα από τη συγκίνηση να ακούς τον ίδιο τον Enescu να παίζει τα ίδια του τα έργα με την ιδιότητα του βιολονίστα. Δεν μπορείς, έτσι, να αποκομίσεις μια καθαρή εικόνα για τα έργα –τόσο τα δικά του, όσο και του Lipatti.
Ωστόσο, ακόμα και σε αυτές τις περιπτώσεις, κάποιο έργο με αξία και ιδιαιτερότητα στη γραφή ξεπερνά τις ηχητικές δυσκολίες. Πιο συγκεκριμένα, η “Sonatina Pentru Mana Stanga” του Lippati είναι ένα μικρό κομψοτέχνημα πιανιστικής γραφής. Το οποίο, παρ’ όλη τη δεξιοτεχνική πλευρά του –ειδικά το πρώτο μέρος είναι ένα συνεχές κατεβατό από νότες– αποδεικνύεται υπέροχο στο άκουσμα, όντας απλό και συνεπές, με σαφείς αναφορές στον Ούγγρο συνθέτη Bela Bartok. Επίσης ο Lipatti, μέσω της μακρινής αυτής ηχητικής καταγραφής, αποδεικνύει τη φήμη που τον ακολουθούσε εν ζωή για την ερμηνευτική του ικανότητα. Είναι ίσως το μόνο έργο για το οποίο αξίζει να προμηθευτεί κανείς το εν λόγω CD, λαμβάνοντας βέβαια υπόψη τις ηχητικές δυστοκίες στο άκουσμα των υπολοίπων συνθέσεων.
