Το Μπρούκλιν έγινε τα προηγούμενα τρία-τέσσερα χρόνια η μητρόπολη της νέο-indie κουλτούρας. Την αρχή έκαναν οι νέοι που με τις πλούσιες σπουδές τους στο NYU απέκτησαν το θράσος να αυτοαποκαλούνται καλλιτέχνες και μετακόμισαν μαζικά στην περιοχή. Με τα λεφτά του μπαμπά, κλείνονταν σε προβάδικα και πειραματίζονταν με τις κιθάρες και τις ηλεκτρονικές πηγές, ζώντας παράλληλα την δική τους μικρή καλλιτεχνική ουτοπία. Μαζί τους όμως συνέρρευσαν και όσοι διακατέχονταν από μουσικές ανησυχίες και μικροαστικό φθόνο, οι οποίοι εν τέλει φυτοζωούσαν κάνοντας περιστασιακές δουλειές και παίζοντας με φθηνά όργανα. Μέχρι που το real estate ξύπνησε μυρίζοντας την ανέλιξη της περιοχής κι εκτόξευσε τα ενοίκια στα ύψη. Με αποτέλεσμα η νέα indie αποικία να γίνει σήμερα η Astoria και πίσω να απομείνουν οι ήδη καταξιωμένοι ή οι έχοντες την υλική ευχέρεια.
Οι Yeasayer ανήκουν σε όσους έχουν μείνει πίσω. Το ντεμπούτο τους All Hour Cymbals του 2007 έτυχε εξαιρετικών κριτικών από τη ντόπια μουσική δημοσιογραφία και το ντουέτο έγινε ένα ακόμη «talk of the town». Ακολούθησαν αξιόλογες παραγωγές και συμμετοχές σε δισκογραφικές δουλειές άλλων συναδέλφων, ενώ συντρόφευσαν τους MGMT στις συναυλίες τους. Ήρθε όμως η ώρα να παράξουν και κάτι. Κι έτσι φέτος επιστρέφουν με νέο άλμπουμ. Οι Yeasayer έχουν αναφέρει ότι η όλη ιδέα του Odd Blood στηρίζεται σε ένα ταξίδι στη Νέα Ζηλανδία υπό την επήρεια LSD. Μάλλον με απόπειρα αποποίησης των όποιων ευθυνών μοιάζει τούτος ο ισχυρισμός, λες και θέλουν να κρυφτούν πίσω από τις παραισθήσεις για να εξηγήσουν την pop προσέγγιση και τα σκόρπια ψυχεδελικά στοιχεία τα οποία ξεπετάγονται μια στο τόσο. Ας τον ξεπεράσουμε όμως γιατί από δηλώσεις έχουμε χορτάσει –ιδίως από μπάντες του δικού τους σιναφιού.
Σαφείς είναι λοιπόν σε όλο το άλμπουμ οι συνθετικές αναζητήσεις στα 1960s και στην pop εποποιία της εποχής. Με τούτο το δεδομένο, η μπάντα ντύνει τα τραγούδια με έναν μανδύα ηλεκτρονικό –αλλά και πάλι το σενάριο είναι πολυφορεμένο: οι MGMT είναι οι πρώτοι διδάξαντες, κάνοντάς το μάλιστα με πολύ επιτυχημένο τρόπο. Με άλλα λόγια, οι Yeasayer δεν πρωτοπορούν στο Odd Blood, μα φτιάχνουν απλά κάποια κομμάτια που μπορεί να κυριεύσουν τη συνείδηση κάποιου DJ. Και το σημαντικότερο είναι ότι δεν σκαρώνουν καλές μελωδίες, παρά μόνο μέτριες. Λίγα μπορούν να γίνουν λοιπόν με τέτοια εργαλεία.
Ωστόσο υπάρχει μια μόνο εξαίρεση στον δίσκο, η οποία κερδίζει ένα αστέρι από μόνη της: το “Madder Red”, ένα από τα καλύτερα pop κομμάτια που έχουν κυκλοφορήσει μέσα στη χρονιά. Με ωραία μελωδία και εκτέλεση από τα φωνητικά και με κιθάρες να σκίζουν υποδόρια το όλο οικοδόμημα. Τα υπόλοιπα τραγούδια, ακόμα και όσα έχουν επιλεγεί για singles, περνούν αδιάφορα και δεν αφήνουν τίποτα πίσω τους, παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες να στηριχτούν στην υποτιθέμενα «προχώ» παραγωγή. Αν απεκδυθεί του μεσσιανισμού, το εκ Μπρούκλιν συγκρότημα μπορεί να προσφέρει στο μέλλον. Μπορεί…
