Θέλει κότσια να αφορίζεις τις εφηβικές επιρροές σου και να γυρνάς την πλάτη σου σε ένα ήχο ο οποίος σε είχε βοηθήσει να αποκτήσεις κοινό σαν συγκρότημα. Και, από ότι φαίνεται, οι These New Puritans τα διαθέτουν και με το παραπάνω. Όχι πως δεν μας είχαν αφήσει την εντύπωση μιας μπάντας που την ψάχνει λίγο παραπάνω τη δουλειά. Άλλωστε ψήγματα του ύφους το οποίο θα υιοθετούσαν για το Hidden μπορούσες να αλιεύσεις και στο ντεμπούτο τους Beat Pyramid, δύο χρόνια πριν. Το “Swords Of Truth”, για παράδειγμα, εξέθετε τη διάθεσή τους να πειραματιστούν με τους μηχανικούς ρυθμούς και τα πνευστά όργανα, αυτό όμως γινόταν σαφώς μέσα στο post-punk πλαίσιο που οι ίδιοι είχαν οριοθετήσει για τους εαυτούς τους –έστω κι αν το διανθίζανε με στοιχεία τα οποία δεν συναντάς συχνά σε αυτό τον ήχο. Ο σπόρος της ανησυχίας λοιπόν βρισκόταν ήδη εκεί, αλλά ποιος θα φανταζόταν ότι θα εξελισότανε σε ένα τόσο υγιές δέντρο, σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα;
Τοποθετώντας το Hidden στο στερεοφωνικό και μετά από μια αρχική ακρόαση συνειδητοποιείς πως εδώ έχεις να κάνεις με κάτι άλλο, διαφορετικό, δημιουργικά αυτόνομο. Οι κιθάρες; παντελώς απούσες! Τα πνευστά; Στο προσκήνιο και με πρωταγωνιστικό ρόλο. Τα beats; Ξερά, ακατέργαστα, με έκδηλη τη διάθεση να «ενοχλήσουν» το τύμπανο του αυτιού σου και όχι να το χαϊδολογήσουν. Θες και άλλα; Χορωδιακά περάσματα δεξιά και αριστερά να προσδίσουν μια μυσταγωγική, σχεδόν θρησκευτική εμπειρία ανά στιγμές. Το post punk έχει εγκαταλείψει την αίθουσα προ πολλού και στις καρέκλες των μουσικών επιρροών για το Hidden οι These New Puritans έχουν καθίσει το industrial, τους Kraftwerk, τον Steve Reich καθώς και την όλη κλασικότροπη μουσική γραφή του προηγούμενου αιώνα.
Μέσα από τους μετρονομικούς, παγωμένους σαν υγρό άζωτο, ρυθμούς ξεπετάγονται ανά διαστήματα παραμορφωμένες μπασογραμμές και κάποια λιγοστά φωνητικά –αναλαμβάνοντας τον ρόλο της ηλιαχτίδας μέσα σε αυτό το ζοφερό, απόμακρο, βιομηχανικό τοπίο. Τα πνευστά κάνουν δειλά-δειλά κι αυτά την εμφάνισή τους, προσπαθώντας απεγνωσμένα να διατηρήσουν λίγο παραπάνω την ανθρώπινη υπόσταση στο όλο εγχείρημα, μόνο και μόνο για να παραδοθούν με σηκωμένα τα χέρια στο έρεβος του θορύβου που ξερνάνε τα μηχανήματα του συγκροτήματος. Θα χρειαστεί να περιμένει 9 ολόκληρα κομμάτια κάποιος για να αντιμετωπίσει ένα τραγούδι το οποίο επιτρέπει μια λίγο πιο εκτεταμένη έκλυση συναισθήματος και ανθρώπινης, εν τέλει, υπόστασης (“White Cords”). Όντας όμως το προτελευταίο track είναι δυστυχώς πολύ αργά για να μεταστρέψει το όλο κλίμα του Hidden. Ο πόλεμος μεταξύ μηχανών και ανθρώπων έχει φτάσει ήδη στο τέλος του και το γένος μας ηττήθηκε κατά κράτος στο σύμπαν του δίσκου. Ο τελευταίος ασπασμός δίνεται μέσω του “5”, που αποτελεί το τελευταίο κομμάτι του άλμπουμ και αναλαμβάνει τον ρόλο του επικήδειου, αποχαιρετώντας τις μέρες της ξεγνοιασιάς για πάντα. Αυτό εξάλλου μπορεί να μεταφραστεί μεταφορικά και στην πραγματικότητα που ζούμε εκτός Hidden.
Δεν θα περάσετε ευχάριστα με το Hidden των These New Puritans. Ούτε θα σας υποδεχτεί με ανοιχτές αγκάλες. Αντιθέτως, είναι γεμάτο αγκάθια και κολλώδεις ουσίες στην επιφάνειά του, ηθελημένα κρατώντας εκτός τους μη τολμηρούς. Προτάσσει σε όλους τη σκληράδα που το διακρίνει, καθιστώντας σαφές πως δεν θα χαριστεί σε κανέναν και ότι, εάν καθίσετε στο ίδιο τραπέζι μαζί του, θα γίνει με τους δικούς του όρους. Για όσους όμως αποφασίσουν να βουτήξουν στα σκοτεινά νερά του και ό,τι βγει, θα ανακαλύψουν πως μέσα του κρύβονται συναισθήματα τα οποία έχουν πληγωθεί, ακόμα και ξεσκισθεί –εξού και όλοι οι μηχανισμοί άμυνας που το διακρίνουν. Είναι το soundtrack μιας εποχής που έρχεται. Πιο σκληρής, πιο σκοτεινής και πιο απειλητικής. Είναι ο αποχαιρετισμός στην εποχή της αθωότητας. Είναι όμως και ο ήχος του σήμερα, ενός σήμερα που είναι και το ίδιο απειλητικό, σκληρό και σκοτεινό. Καλώς ήρθατε λοιπόν στη σύγχρονη πραγματικότητα...
