Το ημερολόγιο δείχνει 2007 και ο κακός χαμός με το ανερχόμενο, τότε, blog electro είναι στα ντουζένια του. Από την άλλη, παράλληλα με εκείνη την τάση, έχουμε και το ξεπέταγμα διαφόρων σχημάτων τα οποία μπλέκουν την παράδοση του indie με μια σαφώς χορευτική διάθεση/κληρονομιά, από τις μέρες του Screamadelica και της όλης acid ατμόσφαιρας. Nu rave το ονομάσανε τότε και περιελάμβανε μπάντες που άλλες αξίζανε προσοχής, άλλες ήταν ευχάριστες όμως μάλλον ακουστήκανε παραπάνω από ότι τους έπρεπε και άλλες ήταν επιεικώς για τα σκουπίδια. Εν μέσω λοιπόν του ντόρου ξεμύτισαν και οι New Young Pony Club. Οι οποίοι ναι μεν είχαν στο μυαλό τους το dancefloor, αλλά δείχνανε να γνωρίζουν εξίσου καλά πώς να εισάγουν στον ήχο τους και λίγη από τη σκοτεινή γοητεία του post punk ιδιώματος. Και κάπως έτσι το ντεμπούτο τους Fantastic Playroom μπορεί να μην διεκδικούσε δάφνες πρωτοτυπίας, σου προσέφερε όμως απλόχερα τόσο υπέροχα κομμάτια, ώστε το να προσπαθήσεις να τους αντισταθείς κατέληγε ανώφελο.
Τρία χρόνια μετά, το blog electro μοιάζει με ιδανικό θέμα για μουσικό ανέκδοτο και το nu rave μοιάζει να εξαφανίστηκε πιο γρήγορα και από τους... Vines! Όσο για τους New Young Pony Club δεν είχαμε τίποτα νεότερο από το στρατόπεδό τους μέχρι που εμφανίστηκε το The Optimist, το δεύτερο δηλαδή άλμπουμ τους, στις λίστες με τις επερχόμενες κυκλοφορίες. Η ερώτηση φυσικά εύλογη: θα μπορούσαν να λάμψουν ως ξεχωριστή οντότητα; Ή θα καταχωρούνταν ως άλλο ένα όνομα που συμμετείχε κάποτε σε ένα εποχιακό trend; Προσωπικά διατηρούσα ελπίδες για την πρώτη εκδοχή, καθώς θεωρώ ότι το Fantastic Playroom ακούγεται μέχρι και σήμερα εξαιρετικά ευχάριστα, λειτουργώντας αυτόνομα από το όλο dance rock πλαίσιο μέσα στο οποίο αναδείχθηκε και έδρασε.
Μετά λοιπόν τις πρώτες ακροάσεις, γίνεται ευδιάκριτο πως οι New Young Pony Club έχουν ακολουθήσει μια πιο σκοτεινή διαδρομή στο The Optimist σε σχέση με το Fantastic Playroom. Στα πρώτα κομμάτια φαίνεται μάλιστα ότι περισσότερο αποσκοπούν στη δημιουργία ατμοσφαιρικών ηχοτοπίων παρά σε κανονικά τραγούδια με το κλασικό μοτίβο κουπλέ/ρεφρέν/κουπλέ. Δεν το λέω για κακό – κάθε άλλο. Όμως το θέμα είναι ότι, μέσα από τέτοιες πιο μακροσκελείς δομές, το συγκρότημα δεν καταλήγει τελικά πουθενά: είναι σαν οι συνθέσεις να έχουν τη διάθεση να ταξιδέψουν, αλλά να τα παρατάνε στα μισά του δρόμου. Από την άλλη, σε στιγμές όπως τα “We Want To” και “Dolls” συναντάμε τον κλασικό New Young Pony Club ήχο, σε μια κατώτερη όμως εκδοχή – σα να ακούμε outtakes από το ντεμπούτο τους, τα οποία κόπηκαν γιατί βρίσκονταν ένα σκαλί πιο κάτω από όσα συμπεριελήφθησαν σε αυτό. Ίσως να έχει απλά χαθεί εκείνος ο ενθουσιασμός που είχε τότε η μπάντα. Όπως και να έχει, κάνοντας τη σύγκριση, η διαφορά στην ποιότητα γίνεται εμφανής.
Το The Optimist δεν είναι πάντως κακό. Ίσα-ίσα, ακούγεται ευχάριστα και νομίζω πως θα ικανοποιήσει τους οπαδούς της μπάντας. Το θέμα όμως είναι ότι, όταν προσπαθείς να υπερβείς τη σκηνή που σε ανέδειξε διότι αυτή έχει πεθάνει, χρειάζεσαι ένα άλμπουμ το οποίο δεν θα αφήνει αμφιβολίες για την ηχητική σου ποιότητα. Και το The Optimist δεν αποτελεί αυτό το άλμπουμ: οι New Young Pony Club χρειάζονταν κάτι πιο δυνατό προκειμένου να μείνουν στο μουσικό προσκήνιο.
