Ένα από τα αγαπημένα παιδιά του BBC, το dance κουαρτέτο από την Αγγλία δέχτηκε τέλη της προηγούμενης χρονιάς και αρχές αυτής όλη την προώθηση που μπορούσε να χειριστεί. Το BBC ειδικά τους τοποθέτησε τρίτους στην ετήσια λίστα του “Sound Of…”, προοικονομώντας ότι οι Delphic θα χαρακτήριζαν τη μουσική χρονιά που μόλις πρόσφατα ξεκίνησε. Είχε δίκιο;
Είχε, αλλά ως έναν βαθμό. Ο ήχος των Delphic στο Acolyte είναι φρέσκος όσο και η νέα χρονιά, η δυναμική τους είναι καλή ενώ ο δίσκος εμπεριέχει αρκετά έξυπνα κομμάτια, τα οποία υποστηρίχτηκαν και από ιδιοφυή βιντεοκλίπ – με πρώτο και καλύτερο το “Doubt”. Οι μάνατζερ αλλά και οι ίδιοι φαίνεται να δούλεψαν σκληρά για να χτίσουν ένα ατμοσφαιρικό τοπίο γύρω από το όνομα Delphic (μέσα από την ίδια την ονομασία, το artwork, τα βιντεοκλίπ, τις ζωντανές εμφανίσεις), το οποίο να λειτουργεί ως μαγνήτης στις αισθήσεις. Επιπλέον, η δουλειά που έχει γίνει στο στούντιο από τον παραγωγό Ewan Pearson μοιάζει καθοριστική για το αποτέλεσμα. Η μπάντα φαίνεται δηλαδή να έχει βρει μία χρυσή τομή μεταξύ ηλεκτρονικού και ζωντανού ήχου. Μια τομή μάλιστα που ίσως να μην έχει τοποθετηθεί, στο ίδιο σημείο, από κάποιον άλλο καλλιτέχνη. Μεγάλο βάρος πέφτει επίσης και στον ήχο ανεξάρτητων κομματιών όπως τα “Red Lights”, “Halcyon” και “Counterpoint”, τα οποία καλούνται να φέρουν το Acolyte στην… «απέναντι όχθη».
Αλλά εδώ έγκειται και το πρώτο αρνητικό σημείο: με την παραπάνω προσέγγιση, το άλμπουμ καταλήγει να μοιάζει με κολλάζ από δυνατά singles, ανάμεσα στα οποία έχουν τοποθετηθεί τραγούδια με σημαντικά μικρότερη δυναμική – λες και για να καλύψουν απλά το κενό. Η ομοιομορφία όμως του συνόλου λαβώνεται σημαντικά λόγω αυτού του στησίματος, έστω και αν, όπως έχουμε παρατηρήσει και σε άλλες δουλειές, είναι πράγματι πολύ δύσκολο σε ένα ηλεκτρονικό, κατά βάση, πόνημα να ισορροπήσεις δυναμικές δίσκου και ανεξάρτητων κομματιών. Οι Delphic βάρυναν υπερβολικά την πλευρά των ανεξάρτητων κομματιών, εξαργυρώνοντας θα έλεγε κανείς πολύ γρήγορα την επιτυχία – και δεν ξέρω αν μια τέτοια κατεύθυνση ήταν δική τους επιλογή. Στην ολότητά του, πάντως, το Acolyte δεν αποκλίνει καθόλου από τη συνταγή που προσφέρουν τα πρώτα κομμάτια. Έτσι, από τη μέση του δίσκου και μετά, ψάχνεις επί ματαίω μία ηχητική έκπληξη.
Ανεξαρτήτως όμως των, ανά σημείων, αρνητικών παραγόντων, το Acolyte προσφέρει ένα ενδιαφέρον αποτέλεσμα, το οποίο νομίζω πως θα γοητεύσει αρκετούς από εσάς, με πιο πιθανά «θύματα» τους φίλους της alternative electronica. Μπορεί ο δίσκος να μην ενθουσιάζει ως σύνολο, αλλά μερικά από τα κομμάτια του είναι πολύ πιθανό να παραμείνουν για αρκετό καιρό στο playlist σας.
