Το “All You Need To Know”, από το φρέσκο To The Metal των Gamma Ray, τελειώνει. Το παίξιμο φανταστικών κιθάρων και ντραμς σταματάει για λίγο στη συγκεντρωμένη αντρο-εφηβοπαρέα, οι μαύρες μπλούζες με τις στάμπες ισιώνονται, η κόμη συμμαζεύεται (εντάξει, το κατά δύναμη) και ένας ακόμα γύρος μπιρόνια σερβίρεται. Καθώς τα φωνητικά του Michael Kiske στο άνωθεν άσμα ξυπνούν αναπόφευκτα αναμνήσεις από μέρες «θρυλικές», κάποιος πετάει τη θεωρία του και το...κυπριακό του power metal αναζωπυρώνεται: γιατί ρε συ Kai (Hansen) άφησες στα κρύα του λουτρού τους Helloween, το παιδί σου το ίδιο, εκεί μάλιστα που είχε φτάσει στο απόγειό του με το Keeper Of The Seven Keys (Part II); Μα να ’ταν αλήθεια για τη δόξα; Μην ήταν γαμώτο για τα λεφτά; Μήπως φταίει αυτός ο Ρασπούτιν του power, o Weikath;
Αναπάντητα ερωτήματα. Το μόνο σίγουρο, ότι ο Kai Hansen έβαλε τότε το Gamma Ray στοίχημά του και όχι μόνο αλωνίζει ακόμα μαζί του, μα βλέπει τώρα και τα πρώτα τέσσερα άλμπουμ του σχήματος να επανεκδίδονται από την...Cooking Vinyl(!!), σε συσκευασίες 2 σε 1 κι επενδυμένα με bonus tracks. O tempora o mores για κάποιους, the times they are a-changin’ για άλλους, πάντως, πίσω στα 1990, το Heading For Tomorrow [6/10] δεν ακουγόταν και πολύ...αυριανό για τους Gamma Ray. Ίσα-ίσα, στους Helloween παρέπεμπαν τα πάντα και, όσο να ’ναι – όσο κι αν ο Hansen δικαιούται δηλαδή να καυχιέται για ένα τμήμα της πατρότητας αυτού του ήχου – το να βγάζεις μία από τα ίδια σε άλλη εκδοχή δεν αποτελεί εγγύηση «φρέσκιας αρχής». Αποδέχομαι πάντως ότι σε εκείνα τα χρόνια το power metal έμοιαζε ως υποσχόμενο πεδίο για εξερευνήσεις και καταλαβαίνω ότι ο Hansen ήθελε να ξαναπιάσει το νήμα με τη νέα του μπάντα – τον Ralf Scheepers των Tyran’ Pace στα φωνητικά, τον Uwe Wessel στο μπάσο και τον Mathias Burchardt στα τύμπανα. Και, ομολογουμένως, το Heading For Tomorrow το πιάνει, γιατί ναι μεν κάνει τις κοιλιές του (“Money”, “Free Time”) και κάποιες υπερβολικά mainstream παραχωρήσεις (“Heaven Can Wait”, “Hold Your Ground”), αλλά κατά σημεία σφυροκοπά πολύ ικανοποιητικά (“Lust For Life”, “Space Eater”, “Heading For Tomorrow”) – σημειολογικά δε ενδιαφέρουσα η κατά τα άλλα αδιάφορη διασκευή στο “Look At Yourself” των Uriah Heep, μέσω της οποίας η μπάντα αποτίνει φόρο τιμής στις αληθινές καταβολές του power metal ύφους. Τον πρωτότυπο δίσκο συμπληρώνουν εδώ τρία b-sides από το EP Heaven Can Wait (1991), ηχογραφημένα με τον νέο ντράμερ Uli Kusch και ένα καινούργιο μέλος, τον Dirk Schlachter στις δεύτερες κιθάρες.
Στο Sigh No More του 1991 [5/10] οι Gamma Ray δεν ξεκινούν τυχαία με τον στίχο «I need a new direction, another thought to serve me right». Ξανοίγονται πέρα από τους αυτοπεριορισμούς και αναζητούν την τομή μεταξύ του κεντροευρωπαϊκού power metal και της αμερικάνικης pop metal αισθητικής, με την κρυφή φιλοδοξία, σκέφτομαι εγώ, να πλάσουν μια μεταλλική ποπ η οποία ίσως αντικαθιστούσε το βουλιαγμένο στην ποζεριά εμπορικό hard rock των 1980s. Αιχμή της προσπάθειας η σειρήνα Scheepers – σειρήνα όχι με την ομηρική, γλυκόλαλη σημασία αλλά με τη διαπεραστική των σύγχρονων περιπολικών, καθώς εδώ ο νυν τραγουδιστής των Primal Fear έβαλε όλη του την τέχνη, δείχνοντας ότι διέθετε τις ψιλόχροιες ιδιότητες των καλών power τραγουδιστών, χωρίς όμως να τις χάνει όταν η ερμηνεία του απλωνόταν σε ύψος και σε έκταση: ακόμα και όταν τσίριζε ο Scheepers διατηρούσε μια αίσθηση «δόνησης».
Έλα όμως που δεν γίνονταν όλα. Όσο έτσι κι αν το Sigh No More υπήρξε ένας από τους ελάχιστους power metal δίσκους οι οποίοι οραματίστηκαν τη διεύρυνση του ύφους, έφαγε μια γερή σούπα πατώντας στη γλίτσα του hair metal (“Countdown”, “(We Won’t) Stop The War”, “Father And Son”, “The Spirit”) και σώθηκε από τα κατάγματα στο τσακ, χάρη στις στιγμές εκείνες που μπόρεσαν να διατηρήσουν μια αίσθηση πιασάρικης μεταλλικότητας (“Changes”, “As Time Goes By”, “Dream Healer”). Στο κάτω-κάτω, είχε σαλπάρει για μια mission: impossible, αφού η επερχόμενη λαίλαπα των Nirvana θα σάρωνε τον εμπορικό σκληρό ήχο της εποχής, διεκδικώντας για το (ευρύτερο) rock ‘n’ roll μια νέα ταυτότητα, φιλική προς τις αρένες και τις σκληρές κιθάρες, μα με πιο ουσιαστική υπόσταση από εκείνη που είχαν κηρύξει στις μάζες τα παιδιά των Van Halen και η power metal γενιά.
[συνεχίζεται στο Insanity And Genius/Land Of The Free (επαυξημένη επανέκδοση)]
