Οι Alkaline Trio είναι μια από τις καλές αμερικάνικες punk μπάντες. Όχι punk με την έννοια των New Bomb Turks ή των Amen, αλλά με την έννοια ύπαρξης μιας υποβόσκουσας ροπής προς τις pop μελωδίες και τις παραδοσιακές rock φόρμες. Άλλωστε η πορεία που διάλεξαν στα πιο πρόσφατα άλμπουμ δείχνει μια ξεκάθαρη στροφή προς το alternative rock της από εκεί πλευράς του Ατλαντικού. Και μπορεί οι ορκισμένοι φίλοι του punk να τους έσυραν τα εξ’ αμάξης για αυτή τους την απόφαση, αλλά η αλήθεια είναι πως οι λίγο πιο ελεγχόμενοι ρυθμοί και η ελάττωση του ακατάπαυστου σφυροκοπήματος βοήθησαν ώστε να βγουν στην επιφάνεια ορισμένα στοιχεία της τραγουδοποιίας τους που αρκετοί δεν ξέρανε ότι υπάρχουν. Στοιχεία τα οποία τους βοήθησαν, παράλληλα, να απευθυνθούν σε ένα πιο ενήλικο κοινό – σε αντίθεση με τους δεκαεξάχρονους οι οποίοι τους ακολουθούσαν έως τότε.
Στο This Addiction φαίνεται πάντως ότι οι Alkaline Trio βαρέθηκαν αυτή τους τη στροφή προς τα πιο μελωδικά μονοπάτια και αποφάσισαν να γυρίσουν στα γνώριμα λημέρια του εφηβικού punk. Αυτό δεν αποτελεί κάτι απαραίτητα κακό, μιας και οι πρώτοι τους δίσκοι (π.χ. Maybe I'll Catch Fire και From Here To Infirmary) είχαν αφήσει ανεξίτηλα σημάδια στους πιτσιρικάδες των αρχών των ’00s, χαρακτηρίζοντας εκείνη την εποχή – για τον συγκεκριμένο πάντα ήχο. Εκεί όμως που τέτοιες δουλειές είχαν να αντιτάξουν μια εφηβική ορμή συνοδευόμενη από τους προβληματισμούς της ηλικίας, το This Addiction μοιάζει τώρα σαν μια προσπάθεια του σχήματος να παίξει τις κιθάρες του όσο πιο γρήγορα μπορεί, δίχως να καταβάλλει παράλληλα προσπάθεια ώστε να δώσει ουσία στις μελωδίες και στη στιχουργική πλευρά, και παραμερίζοντας την πιο ώριμη προσέγγιση που υιοθέτησε από την εποχή του Crimson κι έπειτα.
Τo ομώνυμο του δίσκου εναρκτήριο τραγούδι σε ξεγελάει προς στιγμή, καθώς πετυχαίνει όντως τον ήχο που κάποτε διέθεταν οι Alkaline Trio και έκανε την πιτσιρικαρία να πηγαίνει πάνω-κάτω στις συναυλίες τους. Αμέσως όμως μετά αποκαλύπτεται το ακατάπαυστο αναμάσημα το οποίο ίσως και να μην ήταν ενοχλητικό εάν είχε εκτελεστεί με το απαραίτητο ταλέντο. Αλλά εδώ φαίνεται πως η μανιέρα δούλεψε ακατάπαυστα και ο αυτόματος πιλότος ξεμύτισε από τις αρχές ήδη της διαδικασίας δημιουργίας του άλμπουμ. Φωτεινή εξαίρεση το “American Scream”, όπου όχι μόνο βρίσκουν τον γνώριμο ρυθμό που κάνει ένα κομμάτι ηχητικά Alkaline Trio, αλλά καταφέρνουν να κάνουν και ένα σύντομο αλλά υπέροχο πέρασμα, παύλα, κλείσιμο ματιού στους πιο μυημένους στον 1990s emo ήχο – στο breakdown πριν το κλείσιμο του τραγουδιού. Ένας κούκος όμως δεν αρκεί για να φέρει την άνοιξη και ο δίσκος επιστρέφει σύντομα στα άνωθεν περιγραφέντα μοτίβα.
Εξάλλου το γεγονός πως το This Addiction έφτασε μέχρι το #11 στις Η.Π.Α. μπορεί και να αποτελέσει κομβικό σημείο για την καριέρα της μπάντας. Θα αποφασίσουν άραγε να θυσιάσουν τον ήχο που τους έκανε τόσο αγαπητούς προς χάρη του χρήματος; Οι μέχρι τώρα πιστοί οπαδοί τους θα ελπίζουμε πάντως (καθώς βάζω και τον εαυτό μου μέσα) να μην εξελιχθούν έτσι τα πράγματα…
