Η Τίνα προσωποποιεί το singer/songwriter παρόν της λεβεντομάνας Δανίας. Όχι το στιλιζαρισμένα εναλλακτικό, ούτε το υπόγεια «απελευθερωτικό», μονάχα το σκέτο ρε παιδί μου – άνευ της τούρτας. Α, ούτε το εντός των τειχών κομπλεξαρισμένο, για να συνεξηγούμαστε. Το γεγονός πως τα χλωμά της μπράτσα έχουν σηκώσει κάμποσα εθνικά αριστεία τα τελευταία δέκα χρόνια δεν σημαίνει πως ο ευρωπαίος μουσικόφιλος ακούει το όνομα Dico (Dickow το δανέζικο) και τα στυλώνει – ο Αμερικάνος είναι εντελώς άλλη ιστορία.
Και μιλάμε για τύπισσα παραγωγική, έτσι… Συν όχι της ευκολίας, για να προλάβω ποιοτικοποσοτικό σχολιασμό… Που κάνει τις αφορμές δουλειές ολόκληρες, όχι άντε κόβουμε κανα-δυό σινγκλάκια, κι ύστερα πουλάμε μούρη και σεξ-απήλ μέσω ηλεκτρονικής κοινωνικής δικτύωσης. Το Οκτώ για παράδειγμα έβγαλε απ’ το συρτάρι υλικό αρκετό για τριπλό άλμπουμ αγνής γήινης θηλυκότητας (A Beginning, A Detour, An Open Ending) – όχι θ’ άφηνε να παλιώσει το σταφυλόζουμο.
Πέρυσι, μερικά τραγούδια για τις ανάγκες κινηματογραφικού πονήματος εξελίχθηκαν σε φουλ δίσκο με τα όλα του. Ο λόγος για το άλλο-ζω-κι-άλλο-υπάρχω κωμικόδραμα Oldboys (με σου στο τέλος) του Nikolaj Steen και το μουσικό του ανάλογο ονόματι The Road to Gavle αντίστοιχα. Πολλά περίεργα κόλπα κάνουν οι λέξεις (βλέπε Dickow και Gavle) αλλά θα εξασκήσω την εγκράτειά μου... Ακόμα και τώρα που μιλάμε, λοιπόν, πληροφορούμαι πως η Τίνα βρίσκεται στο στούντιο ταλαιπωρώντας φρέσκο πράμα. Μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει…
Το προαναφερθέν τριπλό στήθηκε αποδομητικά: του αρκούσε το μπλέξιμο των αρπισμάτων της ακουστικής και το χαλαρό μέτρημα της κάσας. Ξεκάθαρα όμως… Χαμηλά μεν, σταράτα δε, όχι ξέθωρα σαν χλαπάτσα με lo-fi πρόφαση. Το The Road to Gavle, απ’ την άλλη λειτουργεί με πιο γκράντε τρόπους: με τα πνευστά του, με τα γεμάτα πιάνα του, με τα έγχορδά του και μ’ ένα μάτσο άλλα όργανα. Γενικά με τις ενορχηστρώσεις φορτωμένες στο μέτρο που σηκώνει το περιεχόμενο και η παρουσία της Dico. Και πάλι, βέβαια, με στίγμα συγκεκριμένο, μάλιστα σε περιοχές όπου πάντα θα παραφυλάει η παστιτσάδα της μεγαλομανίας…
Κι έτσι και αλλιώς, πάντως, η ουσία της τραγουδοποιίας της Tina Dico παραμένει απείραχτη, σταθερή στο < i>The Road to Gavle. Οι επιρροές απ’ τους μεγάλους/μεγάλες του είδους δουλεύουν από μέσα προς τα έξω, όχι από έξω προς τα έξω, και η γραφή ρέει αβίαστα. Tracy Chapman, Dylan και Cohen τονίζουν οι εγκυκλοπαίδειες – λέμε τώρα. Τέλος πάντων, όταν η Dico θέλει να ακουστεί εύθραυστη, απλά το κάνει. Δεν το υπονοεί χονδροειδώς. Όταν θέλει ν’ ακουστεί θηλυκή επιστρατεύει τους προσωπικούς της τρόπους. Όχι τη σάχλα των στερεότυπων για τη γυναικεία φύση σε ό,τι να ’ναι τουρλουμπούκι. Ούτε ήλιους και μυστικισμό πουλάει, ούτε άρπες, μανδύες και καλλιτεχνίλες. Εντάξει, δεν κάνει καμιά μεγάλη τέχνη, αλλά τουλάχιστον αυτή το ξέρει…
