Παρακολουθώ εδώ και αρκετά χρόνια την πορεία του Χρήστου Τσανάκα στον χώρο των εκδόσεων, είτε με την ιδιότητά του ως συγγραφέα, είτε με την ιδιότητά του ως στελέχους περιοδικών και τον εκτιμώ ιδιαίτερα. Το εξαιρετικό του κείμενο μέσα στο booklet αυτού του τριπλού cd (δύο cd μουσικής + ένα ντοκιμαντέρ για τον Glass) – το οποίο επιμελήθηκε ο ίδιος – πραγματεύεται τον μινιμαλισμό ως μουσικό (και ως ένα βαθμό φιλοσοφικό) ιδίωμα και τη θέση του Philip Glass μέσα στη μουσική του 20ου αιώνα. Σε κάποιο σημείο, ο Τσανάκας γράφει: «Ο Φίλιπ Γκλας, ως ο δημοφιλέστερος των συνθετών της μίνιμαλ «σχολής», πρωταγωνιστεί εδώ και τέσσερις δεκαετίες στις «πράξεις» αυτού ακριβώς του θεραπευτικού μουσικού θεάτρου, που έχει τη δυνατότητα, στις ουσιαστικές στιγμές του, να αφοπλίζει το δυτικό νου από τους επιβλαβείς εθισμούς του. Για παράδειγμα, από τη «συνήθεια» μας να προσπερνάμε τις στιγμές για να εξουσιάσουμε το χρόνο, να εκβιάζουμε τα συναισθήματα για να ικανοποιήσουμε τις προσδοκίες μας και να εξορκίζουμε το φόβο του κενού μ' ένα τυφλό παραλήρημα πάθους».
Πριν ακόμη τελειώσω την ανάγνωση του πολύ ενδιαφέροντος αυτού κειμένου, ρίχνω ακόμη μια ματιά στο εξώφυλλο του άλμπουμ: Glass World – The Very Best Of. Η παράγραφος του κειμένου του Τσανάκα κλείνει ως εξής: «...η τέχνη υπήρξε ανέκαθεν ένα κοινωνικό εργαλείο ψυχολογικού συντονισμού και συναισθηματικής υποστήριξης, μια δραματουργία θεραπείας και αυτοαποκάλυψης». Εξακολουθώ να συμφωνώ απολύτως με τον Χρήστο Τσανάκα, αλλά ξαναπέφτει το μάτι μου στον τίτλο του δίσκου: Glass World – The Very Best Of.
Η «δραματουργία θεραπείας και αυτοαποκάλυψης», επειδή ακριβώς είναι διαδικασία – και όχι στιγμιαία πράξη – δύσκολα λειτουργεί μέσα στην αποσπασματικότητα. Έτσι, το να κόβεις ένα μέρος από εδώ κι ένα μέρος από εκεί δεν νομίζω ότι εξυπηρετεί ιδιαίτερα τη συγκεκριμένη – ή και οποιαδήποτε άλλη – δραματουργία. Από την άλλη πλευρά, στα πλαίσια μιας μεταμοντέρνας οπτικής, θα μπορούσε κάποιος να δημιουργήσει μια συλλογή που να αποτελεί σχόλιο στο έργο ενός καλλιτέχνη – πράγμα όχι μόνο ενδιαφέρον αλλά και χρήσιμο. Στην περίπτωση αυτή, το δημιούργημα που θα προέκυπτε θα ήταν τόσο υποκειμενικό, ώστε δύσκολα κάποιος θα το ονόμαζε Glass World: The Very Best Of. Τίτλος άκαμπτος, αρκετά υπεροπτικός αλλά κυρίως «εκβιαστικός των συναισθημάτων για να ικανοποιήσουμε τις προσδοκίες μας». Που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι οι προσδοκίες της δισκογραφικής εταιρείας –όπως και κάθε εταιρείας – να πουλήσει, να πουλήσει και να πουλήσει…
Ενώ λοιπόν ως προς τη φιλοσοφία της έκδοσης αυτού του διπλού cd έχω αρκετές διαφωνίες, ως προς το περιεχόμενο πρέπει να πω ότι απόλαυσα την ακρόαση, όπως περίπου θα απολάμβανα και μια πολύ διαφορετική επιλογή από αποσπάσματα έργων – και όχι άλμπουμ, όπως γράφει το εσώφυλλο – του Philip Glass. Με τον τρόπο που και ο ίδιος ο Χρήστος Τσανάκας θα μπορούσε να επιλέξει διαφορετικά έργα – ή αποσπάσματα έργων – την επόμενη φορά που θα ετοίμαζε μια συλλογή του Αμερικανού συνθέτη. Με την προσθήκη της ταινίας Glass: A Portrait of Philip In Twelve Parts του Scott Hicks σε dvd, αυτή η κυκλοφορία αποκτά πάντως ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Και γίνεται μια πολύ καλή αρχή για όποιον αρχίζει μόλις τώρα να ασχολείται με το έργο του Philip Glass.
