Αλήθεια πόσοι από τους τωρινούς έφηβους γνωρίζουν για το όλο nu metal κίνημα το οποίο «έζησε» και έδρασε πίσω στις αρχές της δεκαετίας που διανύουμε; Ένα κίνημα το οποίο όσο γρήγορα έγινε γνωστό άλλο τόσο γρήγορα εξαφανίστηκε, θαρρεί κανείς εν μία νυκτί. Το σίγουρο πάντως είναι πως κάποιες μπάντες από όλο εκείνον τον συφερτό επέπλεαν στη θάλασσα της μετριότητας του όλου κινήματος και από κάποιο σημείο και μετά άρχισαν μάλιστα και να κολυμπάνε. Μία από αυτές τις μπάντες ήταν και οι P.O.D., οι οποίοι με τους στίχους τους έμπλεκαν εφηβικούς προβληματισμούς, την εσωτερική αναζήτηση και τις χριστιανικές τους πεποιθήσεις, αλλά με τις κοφτερές τους κιθάρες και το επιθετικό ραπάρισμα δημιούργησαν παράλληλα ένα ιδανικό αποτέλεσμα για εκείνους τους καιρούς. Αφού λοιπόν κάνανε το μπαμ στη Αμερική με τον τρίτο τους δίσκο The Fundamental Elements of Southtown και το εκρηκτικό single “Rock The Party (Off The Hook)”, ήρθε η σειρά να κάνουν το ίδιο και στην Ευρώπη με το επόμενο άλμπουμ τους Satellite του 2001 και μεγάλες επιτυχίες όπως τα “Alive”, “Boom” και φυσικά το “Youth Of The Nation”.
Αυτό που ήρθε να αποδείξει το Satellite ήταν αρκετά σαφές. Οι P.O.D. ποτέ δεν ήταν μπάντα της μουσικής καινοτομίας. Ούτε καν όταν αποτελούσαν ένα από τα βαριά όπλα του nu metal οπλοστασίου. Τουλάχιστον όμως ό,τι κάνανε το κάνανε καλά και έντιμα, να σκαρώνουν δηλαδή ξεσηκωτικά τραγούδια με κάποια ενδιαφέροντα, αν και συνήθως κοινά, θέματα. Αυτό ακριβώς προσπαθούν να κάνουν και εδώ, στο 7ο παρακαλώ άλμπουμ τους, When Angels And Serpents Dance. Μάλιστα, με αυτό να είναι και το πρώτο δισκογραφικό τους πόνημα μετά την επιστροφή του αρχικού κιθαρίστα τους Marcos Curiel (ο οποίος είχε αποχωρήσει κατά τη μπάντα/είχε εκδιωχθεί κατά τον ίδιο πίσω στο 2003), οι οπαδοί του group περιμένανε μια επιστροφή στις ένδοξες μέρες των αρχών τις δεκαετίας. Αυτό όμως δυστυχώς δεν ισχύει, καθώς το συγκρότημα φαίνεται να έχει πλέον απομακρυνθεί από το rap rock ιδίωμα, με τα μανιασμένα ραπαρίσματα να λάμπουν δια της απουσίας τους, αλλά και τους P.O.D. να έχουν γενικά αλλάξει την προσέγγισή τους ως προς τη μουσική, πηγαίνοντας προς πιο mainstream rock περιοχές.
Ο δίσκος ξεκινάει δυνατά με το “Addicted” και το “Condescending”, το οποίο μας θυμίζει γιατί γίνανε αγαπητοί οι P.O.D. 8 περίπου χρόνια πίσω, και συνεχίζει με πιο μελωδικά ακούσματα όπως το “I'll Be Ready”, “End Of The World” και “It Can't Rain Everyday”. Στο “God Forbid” προσπαθούν να μας θυμίσουν πως κάποτε ήταν μια hardcore μπάντα με τη βοήθεια του κιθαρίστα των Helmet, Page Hamilton, ενώ στο “Tell Me Why” μας δείχνουν τον ακουστικό τους εαυτό και προσπαθούν να κάνουν μια κριτική στον κόσμο του σήμερα με μια ουτοπική όμως ματιά. Στο “Kaliforn-Eye-A” πάλι μπλέκουν τα εξωτικά κρουστά με το FM rock – και τον Mike Muir των Suicidal Tendencies στα φωνητικά για το φουριόζικο τελείωμα. Ίσως το πιο ενδιαφέρον κομμάτι όμως στον δίσκο είναι το “Roman Empire”, το οποίο ουδεμία σχέση έχει με το τυποποιημένο στυλ της μπάντας, όντας μια ακουστική μπαλάντα με ένα πολύ όμορφο κιθαριστικό σόλο, που έρχεται να επιβεβαιώσει ότι ο Santana ήταν μια από τις αγάπες του συγκροτήματος στα παιδικά τους χρόνια.
Κοιτώντας αυτό τον δίσκο ως σύνολο δύσκολα κάποιος θα πει πως είναι κακός. Αντίθετα είναι αρκετά εύηχος και ευχάριστος στο σύνολό του. Αυτό όμως που επίσης δύσκολα θα πει κανείς είναι πως του άφησε κάτι ουσιώδες και αξιομνημόνευτο. Οι ίδιοι άλλωστε οι P.O.D. έχουνε βγάλει στο παρελθόν το ίδιο στυλ δίσκου, αλλά σε καλύτερη έκδοση. Επαναλαμβάνω βέβαια πως δεν πρόκειται για κακό δίσκο, αλλά πρόκειται μάλλον για ό,τι συνήθως αναφέρουμε ως «χρυσή μετριότητα».
